Moby: Hotel

Hij heeft ons nog eens goed gepaaid, de New Yorkse kletsebol. Op zijn internetdagboek kan je zien dat hij binnen Europa liefst in België zou willen wonen. Omdat wij zulke toffe mensen zijn met grote culturele interesses, omdat ons politiek systeem - afgezien van een paar bruine plekken - van de meest redelijke is
, en waarschijnlijk ook omdat hij ondertussen vlot ‘goedenavond Werchter’ kan zeggen.

Hotel komt er na het ijzersterke 18, goed voor vier miljoen verkochte exemplaren. Volledig samplevrij, in zijn kamer in New York gemaakt met de hulp van Laura Browns stem, drummer Frassetto en Moby die de plaat zelf volzingt met influisterende muzen als Bowie, New Order, Sister of Mercy of Killing Joke. Het meesterschap van zijn ervaring en klasseplaten gecombineerd met zijn muziekjeugdhelden. Ligt meligheid op de loer?

Hij stelt zelf voor om de meeste van zijn songs toch maar door iemand te laten zingen die wel kan zingen. Hij is inderdaad geen goudgekeelde nachtegaal, maar zijn bedeesd vertel-zingen gaat maar heel soms op de zenuwen werken, en er is natuurlijk telkens de mooie stem van Laura. ‘Lift me up’ zou een aanklacht zijn tegen de vervreemding en het slechte, maar wij vinden dit eigenlijk het flutnummer van de plaat. Goed dat ‘Where you end’ er net na komt, een juistere start, pijn van het scheiden op een beatje. ‘Temptation’ covert eervol de klassieker van New Order en alles vanaf de oldschool-feel van ‘Very’ zit voor ons goed. Vooral het tere ‘Love should’ en het zweven in ‘Forever’ ronden het zuiver af.  

 (LAD)