Millionaire: Paradisiac

Wij krijgen te dikwijls het gevoel dat Millionaire in België keihard wordt ondergewaardeerd. Luister keihard naar hen! Keihard! Lieve lezers, als Josh Homme hen goed vindt! Nog eens, Josh Homme vindt hen goed! Kyuss!! Queens of the stone Age!! Meer nog, hij producete het tweede meesterwerk van de Hasselaren!
 Nog eens, een tweede meesterwerk!! Aaaaaaa!!!

De danige energie, brute kracht en testosteron die van Paradisiac afknalt fokt iedereen op, en dan kunnen ook wij niets anders dan jullie verplichten hiernaar te luisteren. Met hart en ziel en kloten, zweet, bloed en tranen. Millionaire is ongetwijfeld van het beste wat aan Belgische gitaarfreakklotenrock te schransen valt. Dit is een mannenplaat, sorry dames, of laat toch maar die baard groeien dan.

Veel meer nog dan debuut Simian Flock kogelt Paradisiac je schedel in met rauwe gitaren, daverend drumsel en pure freakpotentie. Dit is geen bloemetjesalbum, maar veel meer machorock zonder dat jullie er je minder nieuwe man moeten door voelen. Integendeel: steek de duimen stoer in de achterzak en ga wijdbeens ruig met je lijf staan snokken als je dit hoort, zelf al ben jij de stofzuiger van dienst. ‘I’m on a high’ rockraast binnen met ruige gestoordheid, Vanhamel die onnavolgbaar is en een gezette toon om de hele plaat keihard aan vast te houden. De koord wordt continu strak rond je keel gehouden van het koortsig geil achtervolgen in ‘A lust unmatched’ tot dik met het testoriserende ‘Alpha Male’, pure bonkende bronstigheid op snaren. Sla het al aan de kloten, nu! Rustpuntje? Nauwelijks, maar ‘Ballad of pure thought’ zweeft de hele tijd ver boven de begane grond, even uitzweten. Blijf luisteren na de afsluiter, want ook de hidden track bijt als een sick puppy, psychotisch snarend, snauwende punk.

De hand van Homme is er zeker, zonder ooit belerend of betweterig te worden. De razernij en suizende chaos is volbloed, live moet dit ontploffen! Geniale tweede plaat!

(LAD)