Is TOM McRAE een duo?
Op Werchter stond Tom McRae met z'n tweetjes op het podium. "Ik ben dit jaar voornamelijk op stap met Tori Amos, en omdat ik op die tournee enkel mijn cellist mee heb, is er geen tijd om een live-band op tijd klaargerepeteerd te hebben," zegt hij. Verklaar je nader, Tom.
McRae: Ik doe dan liever een paar festivals als duo, met de cellist, dan dat ik daar met een live-band sta die niet klaar is. Ik heb het wel al geprobeerd met een akoestische set op een paar grotere buitenconcerten. We hebben dan alleen last van de dancetent die verderop staat te dreunen. Die maken meteen een remix van wat wij op dat moment aan het spelen zijn.
(lacht) Maar dat is niet erg eigenlijk, want op een festival moet je gewoon plezier hebben. Een festival gaat zoveel meer over het publiek dan over jezelf.
GUIDO: Ga je tijdens een festivalset ook op zoek naar de intimiteit van een cluboptreden?
McRae: Als je stiller speelt, wil het publiek zelf dichter komen, beter horen, en zo wordt het meteen intiemer, zelfs in zo’n grote tent. Ik heb ook altijd wel een structuur van hoe en wat ik ga spelen in mijn hoofd, en waar ik heen wil tijdens het concert, hoe ik wil afsluiten, maar ik verander dat ook constant om het fris te houden, afhankelijk van hoe ik me voel.
GUIDO: Wat was je doel met deze plaat?
McRae: Ik wou een plaat die makkelijker te lezen viel, toegankelijker misschien. Muziek die je meteen aanspreekt zonder dat je eerst enkele dagen de teksten moet bestuderen. De idee van de plaat is die van verloren te zijn, verdwaald. Doordat ik al meer dan vijf jaar voortdurend onderweg ben, niet echt een thuis meer heb, misschien hier en daar een verkeerde weg op ben gegaan, ben ik een paar heel belangrijke referentiepunten in mijn leven kwijt. En daarom: All maps are welcome. Toon me waar ik heen kan, hoe ik verder moet. Maar tegelijk vind ik het ook niet zó erg om verdwaald te zijn, zo zie je vaak de mooiste dingen.
GUIDO: Kom je dan thuis als je het podium opstapt?
McRae: Daar valt alles in de plooi, weet ik telkens opnieuw waarom ik dit allemaal doe. Ik hou ook zo van mijn publiek. Niet dat ik mensen wil beïnvloeden of dat ik een manifest te verkondigen heb. Ik ben geen Bono of Chris Martin. Ik zou graag hun centen en hun platenverkoop hebben, of Chris Martins vrouw. (lacht) Het is veel makkelijker om mezelf te zijn, op den duur zou ik niet meer weten welke leugens ik over mezelf in een ander interview verteld heb. Ben ik slechtgezind, dan is dat zo. Ben ik gelukkig, des te beter. Ik wil gewoon eerlijk zijn met mijn fans. En het is een cliché, maar ik krijg zoveel warmte terug van het publiek.
GUIDO: Ga je ook andere groepen beluisteren als je op een festival speelt?
McRae: Werchter is mijn lievelingsfestival als het daarop aankomt. De backstage is er zo gemoedelijk, iedereen praat er met iedereen, een echte ontmoetingsplek. Ik heb er al met Michael Stipe zitten keuvelen of met Ben Harper, fantastisch! De podia liggen ook niet ver van elkaar, dus je kan al je lievelingsbands zien en horen. Dit jaar mag ik net voor Ryan Adams op, dat op zich al! De eerste keer dat ik op Werchter speelde, lag mijn loge tussen Suzanne Vega en Aimee Mann. Ik dacht meteen dat ze mij ook maar bij de vrouwelijke singer-songwriters klasseerden! (lacht)
GUIDO: Ging je vroeger al naar festivals?
McRae: Nee, ik ben zelfs nooit naar Glastonbury geweest. Ik zei toen al dat ik wel naar festivals zou gaan als ik er zelf mag spelen. Ik had al een plan. (lacht)
GUIDO: Welke bands hebben je weggeblazen met hun festivalconcerten?
McRae: Beck in Parijs, Supergrass rockte keihard, Neil Young in Japan. Een reusachtig veld, Mount Fuji op de achtergrond en Neil Young die alles staat te geven op het podium, dat was enorm!
(LAD)