The Island

We zijn met een bang hart naar The Island gaan kijken. Enerzijds vonden we de trailer bijzonder intrigerend en wilden we de film absoluut zien. Maar anderzijds blijft het natuurlijk een prent van Michael Bay, de keizer van de overladen Hollywood-bombast. En wat kunnen we je vertellen na tweeëneenhalf uur loeiharde cinema? The Island is big fun!


Natuurlijk is tweeëneenhalf uur veel te lang, natuurlijk zitten er potsierlijk veel explosies en auto-achtervolgingen in deze film, en natuurlijk zijn zowel beeld als geluid topzwaar en vele malen overdreven, maar hey, 't is en blijft Michael Bay, de man achter Armageddon, The Rock, Bad Boys en Pearl Harbor. Toch vinden we The Island zijn geinigste film, want er zit tenminste een idee achter. Een idee dat we ook al in Michael Crichtons Coma uit 1978 aantroffen, maar soit, het aantal hedendaagse popcorntieners dat die film heeft gezien, is wellicht op één hand te tellen.

In het jaar 2019 is heel de wereld 'gecontamineerd', op één enkel paradijselijk eiland na. De overlevende mensen wonen in uniforme bijenkorven, en af en toe wordt iemand uitgeloot om naar het Eiland te gaan. Tenminste... dat is wat ze geloven. Want in werkelijkheid is er helemaal geen eiland, en betreft het een groots opgezette constructie waarin klonen worden gekweekt wiens organen moeten dienen om de rich & famous in de echte wereld te depanneren. De poppen gaan aan het dansen wanneer de klonen Lincoln Six-Echo (Ewan McGregor) en Jordan Two-Delta (Scarlett Johansson) uit het complex ontsnappen en de echte wereld invluchten.

Een aantrekkelijk verhaal, is het niet? En er is nog meer goed nieuws: Bay slaagt er zowaar in het op een vrij geloofwaardige manier tot leven te brengen. Hij schept een sciencefictionwereld die coherent en intrigerend is, en dat vind je al te weinig in de hedendaagse cinema. Daarna, na de ontsnapping, barst de Michael Bay los die je gewend bent, met een ellenlange, donderend luide en hyperkinetische achtervolging door de straten (én het luchtruim) van een futuristisch downtown Los Angeles. Luid en lomp, maar tegen dan heb je waarschijnlijk al zoveel lol beleefd aan deze film dat het je niet meer kan schelen. Er zijn véél slechtere Bay-vehikels dan The Island.

Zwakke punten? Het personage van Steve Buscemi! Het motief voor wat die uitspookt is ons een raadsel; hij lijkt hier enkel neergepoot om de plot op gang te zwengelen. Scarlett Johansson is ook volstrekt inwisselbaar in deze film, maar dat ligt veeleer aan het feit dat ze vrijwel nergens in het script de kans krijgt om meer dan een paar woorden te zeggen tussen twee ren- en explosiescènes door. Ewan McGregor is beter, die is het duidelijk al gewoon om in dit soort overladen blockbusters te acteren, tenslotte zat-ie in z'n vorige film nog rond te hossen op een gevederde reuzenhagedis. Helemaal goed is Sean Bean, de übercoole Brit die je nog kent als Boromir uit The Lord of the Rings. In The Island is hij de onderkoelde slechterik achter de hele klonenhandel.

Eindconclusie? The Island is te lang en te lawaaierig, maar heeft desondanks een brede grijns op ons gezicht getoverd. Onverbloemde megaplex-trash, maar we hadden het voor geen goud willen missen.

(JC)