SOKAL over de vijftiende CANARDO
Hoewel Benoît Sokal al meer dan twintig jaar in Frankrijk woont, zal zijn naam altijd verbonden blijven met het betere Belgische beeldverhaal. Inspecteur Canardo, de cynische detective-eend die zwaar aan de fles zit, werd al van bij z'n eerste avonturen door de liefhebbers van strips voor volwassenen aan de lever gedrukt.
We zijn inmiddels meer dan een kwarteeuw en vijftien albums later. Hoe zou het nog zijn met Canardo, en met z'n geestelijke vader?
In het vijftiende album De Belgische kwestie buigt Canardo zich over een zaak die zich afspeelt in... het Belgische stripmilieu. De Brusselse stripwinkels zagen er meteen brood in en schreeuwden in vette letters in hun etalages en nieuwsbrieven: "Sokal rekent af met het Belgische stripverhaal!"
Sokal:(haalt zijn schouders op) Wat is dat nu voor zever? Dit album is helemaal geen afrekening. Strips maken is al bijna dertig jaar mijn vak, en ik denk dat ik er in dit album zelfs vrij teder op terugblik.
GUIDO: Het is een feit dat je al jaren het grootste deel van je tijd doorbrengt met het ontwikkelen van videogames. Ben je dan niet teleurgesteld in het beeldverhaal?
Sokal: Maar neen! Ik voel helemaal geen bitterheid of zo, dat wordt verkeerd begrepen. Ik ben met die videogames begonnen omdat ik me niet kon voorstellen dat ik m'n hele carrière eenzaam in een studio strips zou zitten te tekenen. Ik schrijf m'n eigen scenario's, dus ik zag soms wekenlang helemaal niemand. Eén keer om de twee maanden ging ik langs bij m'n uitgever, en dat was het zowat. Ik kon dat eenzame bestaan niet aan. Met die videogames werk ik in een team, kom ik onder de mensen. Die afwisseling is beter voor mijn geestelijke gezondheid.
GUIDO: Strikt genomen ben je gestopt met strips tekenen.
Sokal: Ja, momenteel schrijf ik alleen nog maar de scenario's. Mijn medewerker Pascal Regnauld tekent het volledige verhaal, ik teken enkel nog de cover. Dat is geleidelijk aan zo gegroeid: in het begin kwam hij me hier en daar wat helpen, en hij is steeds meer gaan doen.
GUIDO: Waarom staat Regnauld dan niet op de cover?
Sokal: Omdat Canardo mijn creatie is, mijn intellectuele eigendom. Misschien verandert dat ooit nog wel eens, maar momenteel vind ik het logisch dat alleen mijn naam op de cover staat. Ook als ik een videogame uitbreng, waar misschien honderd mensen aan hebben gewerkt, staat alleen mijn naam op het doosje. Hetzelfde geldt voor film. Men zegt: het is een film van die of die regisseur, maar eigenlijk zit daar een enorme ploeg achter.
GUIDO: In De Belgische kwestie keer je terug naar Sint-Lukas, waar je dertig jaar geleden het stripvak hebt geleerd.
Sokal:(lacht) Pas op: in de strip ziet de school er net het omgekeerde uit als in het echt. Ik beschrijf Sint-Lukas als een soort slaveninternaat waar de studenten aan de ketting leren tekenen, maar in werkelijkheid stak het daar allemaal niet zo nauw. Als je al eens een dag geen zin had om te tekenen, dan was dat prima. Het enige wat wel overeenkomt met de werkelijkheid, is dat de studenten toen allemaal veel pretentie hadden. (lacht) Ikzelf natuurlijk ook. Als je twintig bent en je hebt geen pretentie, dan scheelt er iets met je. Toen ik daar kwam studeren, in het begin van de jaren '70, was de hele school nog doordrongen van de geest van mei '68. Alles kon, alles mocht. Het was dus helemaal geen strenge school qua werkdruk of zo, maar toch heb ik een beetje een ongemakkelijk gevoel als ik eraan terugdenk. Want die ideologische 68'ers, dat waren eigenlijk venijnige kereltjes. Oppervlakkig gezien leek het allemaal over peace and love te gaan, maar wee je gebeente als je het niet met hen eens was. Dan werden het echte intellectuele terroristen!
GUIDO: Noem eens je favoriete Canardo-album?
Sokal:(zucht diep en denkt na) Ik doe dit niet graag, maar allez vooruit: Het teken van Raspoetin.
GUIDO: Ons idee!
(HDP)