Etienne Vermeersch
Ook professor Etienne Vermeersch, Vlaanderens moraalfilosofische rots in de branding, is ooit student geweest. Zet je schrap voor een reis naar de jaren '50, toen zwartgerokte priester-studenten nog een cordon sanitaire vormden rond de schaarse meisjes in het auditorium
.
Vermeersch' studentenparcours is allesbehalve klassiek verlopen. Tussen 1953 en 1959 evolueerde hij van kloosterling tot… de Fred Astaire van de Gentse studentenbals.
Vermeersch: Ik ben in '53 binnengegaan in de jezuïetenorde. Drie jaar noviciaat, in het klooster. Daarna heb ik bij de jezuïeten Klassieke Filologie gestudeerd. Tussendoor kwam ook de legerdienst, bij de Geestelijke Brancardiers. Na vijf jaar ben ik uitgetreden uit het klooster. Toen had ik al mijn kandidaturen Klassieke Filologie. Ik heb dan de rest van het jaar thuis gewerkt en mijn eerste licentie behaald voor de Centrale Jury in Brussel. Mijn tweede licentie Klassieke Filologie heb ik in '59 in Gent gedaan, samen met mijn twee kandidaturen Filosofie.
GUIDO: Heb je na je kloostertijd alsnog de liederlijkheden van het studentenleven ontdekt?
Vermeersch: Ik ben nooit lid geweest van een studentenclub. Zingen en salamanderen en zo, dat heb ik nooit gedaan. Maar in die tijd was het de gewoonte dat iedere studentenkring een TD had, en de voornaamste faculteiten hadden een bal. Je had het bal van het Boerenkot, dus van de Landbouwfaculteit, het bal van de Peerdepieten, de Diergeneeskunde… Dat waren fameuze bals. En je had daarbovenop ook nog de bals van de plaatselijke studentenverenigingen. Het beroemdste was het bal van de Zwinneblomme, in Knokke. Aan die bals heb ik wel meegedaan. Nadat ik uitgetreden was, heb ik dansles gevolgd, omdat ik natuurlijk een beetje onwennig was, zowel in de omgang met meisjes als op het gebied van het dansen zelf. Ik kende daar niets van, en mijn leuze was toen ook al: de theorie is de beste praktijk. Ik ging dus op dansles, en na een paar maanden kon ik beter dansen dan de anderen. (lacht) Zo heb ik mijn schade wel enigszins ingehaald, maar het eigenlijke typische clubleven heb ik niet meegemaakt. Ik ben ook nooit ontgroend geworden, zou dat trouwens nooit aanvaard hebben. Ik was wel lid van een aantal studentenverenigingen: het Katholiek Universitair Centrum, en later de Humanistische Jongeren, enzovoort.
GUIDO: Hoe zat dat eigenlijk met de meisjesstudenten in die tijd?
Vermeersch: De studentenverenigingen waren toen nog typische mannenbastions. De vrouwelijke studenten waren trouwens over het algemeen in de minderheid. In Leuven stond toen zelfs nog in het reglement dat de meisjes vooraan moesten zitten, de jongens achteraan en daartussen de priester-studenten als 'neutrale zone'. (lacht) Ook in Gent waren er professoren die er prijs op stelden dat de meisjes vooraan zaten, al waren er ook al die zich daar niets meer van aantrokken. In die tijd werd soms zelfs nog gefloten wanneer een meisje met grote borsten het auditorium betrad! De laatste twintig jaar heb ik dat nooit meer meegemaakt, maar toen werd nog gefloten. Uit bewondering voor die mooie borsten, veronderstel ik. (lacht) Dat viel op. Eind van de jaren '50, begin van de jaren '60 zaten die traditionele man-vrouwverhoudingen er nog sterk ingebakken.
GUIDO: Meisjes waren enkel goed om naar te fluiten en mee te dansen?
Vermeersch: En bij de ontgroeningen soms ook wat meer hoor. Bij sommige Gentse studentenclubs ging die liederlijkheid vrij ver…
GUIDO: Tien jaar vóór de seksuele revolutie?
Vermeersch: Jaja… (zwijgt veelzeggend)
(HDP)