Een moordenaar die met vogels praat - deel 2

Jean-Claude Servais, de bucolische tekenaar die zich al meer dan 25 jaar uitput in het vertellen van verhalen die zich in de diepe Ardennen afspelen, heeft ons altijd al weten te bekoren met z'n fijne pentekeningen. Sinds-ie in Raives, bekend als vaste compagnon van Warnauts, de ideale kleurpartner heeft gevonden, is zijn zachtzinnige universum er zelfs nog sfeervoller op geworden.
 Servais is een productieve auteur, maar zijn albums zijn van wisselende kwaliteit. De vuistregel is doorgaans: laat de Servais-albums waarin-ie trollen, elfen en ander mythologisch bosgebroed ten tonele voert maar rustig bestoffen op het schap. Wat overblijft zijn doorgaans vaardig vertelde menselijke verhalen. Een moordenaar die met vogels praat is er zo een, al is dit tweede deel een beetje een anticlimax. We vonden het best interessant om in volle vogelgrieptijd bij te leren over de zwarte ooievaars die zich in de oeroude bossen van Zuid-België schuilhouden, maar met de eigenlijke plot - een ten onrechte veroordeelde 'moordenaar' komt weer in z'n oude dorp wonen - wordt niet gek veel meer uitgespookt. Het wordt allemaal nogal gladjes en positivo uitgewerkt. Niet dat we vinden dat elke strip per se moet eindigen in een pandemie van bloed en geweld, maar deze gaat wel héél fladderend de pijp uit. Desalniettemin een aardig tweeluik over mens en natuur, maar Servais heeft al betere verhalen bedacht.

(HDP)