King Kong
Het zou een mirakel geweest zijn mocht Peter Jackson na zijn baanbrekende
The Lord of the Rings-trilogie een nóg betere film gemaakt hebben. Dat is ook niet gebeurd. Wel heeft Jackson met
King Kong de ultieme monsterfilm gedraaid. Veruit!
Eerst even iets verduidelijken. Ja, Kong vecht in deze film tegen dinosauriërs. En voor je deel gaat uitmaken van het leger onnozelaars die opmerken: "Is dat niet een beetje overdreven?" even dit: de originele King Kong uit 1933 zal óók tjokvol dino's. Jackson heeft dus geenszins aan overkill gedaan, hij wou de ultieme remake van het origineel maken, en daar horen die sauriërs absoluut bij. Dit gezegd zijnde, je gelooft je ogen niet wat Jackson met die beesten heeft aangericht. We zeggen het niet graag, want we zijn grote Spielberg-fans, maar Jurassic Park kan eigenlijk de prullenmand in. De dino's van Skull Island, waar men niet al te veel rekening hoeft te houden met de laatste paleontologische bevindingen, zijn zoveel gemener, wendbaarder, cooler, gevaarlijker en realistischer dan die van Isla Nubar. De brontosaurusstampede door een nauwe kloof, waarbij vlezige twintigtonners in volle vaart over mekaar struikelen, is briljant en toch eigenlijk nog niet veel meer dan een prelude op wat komen gaat. Je komt ogen te kort, dit is zonder twijfel de monsterfilm die minstens een decennium lang de norm wordt.
Is King Kong dan alleen maar vechtende monsters? Nee zeg, de film is al drie kwartier bezig voor we op Skull Island arriveren. En dan hebben we de meesterlijk gemonteerde beginsequens al gehad, waarin Jackson perfect de sfeer van New York tijdens de depressiejaren weergeeft. En daar maken we kennis met hoofdacteurs Jack Black (vele wenkbrauwen werden gefronst toen deze keuze bekend raakte, geheel ten onrechte zal je zien), Naomi Watts (yummie), en Adrien Brody (bedenk een lichtjes getormenteerd personage, en bel dan blindelings Brody). Hoe ze naar hun reis toeleven is een klassiek staaltje van opbouw. En dan zijn er de scènes met de in trance rakende inboorlingen. Miljaar! Het is geleden van Indiana Jones and the Temple of Doom dat we nog zo'n angstaanjagende stam koppensnellers bijeen hebben gezien, een magnifieke ode aan het genre.
En dan de aap...
De aap...
De gelaatsuitdrukkingen en lichaamstaal van Kong, de acht meter hoge gorilla waarrond het allemaal draait, zijn het werk van karakteracteur Andy Serkis, die eerder al z'n expressieve lijf en smoel leende aan Gollum in The Lord of the Rings. Als je altijd al had willen weten hoe die er in het echt uitziet, let dan op de Cockney scheepskok, dat is ook Andy.
De aap dus. Een triomf van CGI, Gollum waardig, een extreem levensechte computercreatie die geen moment ongeloofwaardig lijkt. Wat een beest, wat een fenomenale reïncarnatie van een icoon uit de filmgeschiedenis. Bekijk z'n repertoire van gelaatsuitdrukkingen tijdens de nu al legendarische eindscènes op de Empire State Building - een van de zovele delen van deze film waarbij je je afvraagt hoe ze dat in 's hemelsnaam voor mekaar hebben gekregen - en je zou zweren dat het een echt beest is, met een ziel en een overdosis acteertalent. Onvoorstelbaar knap, zonder enige twijfel de meest adembenemende actiecinema denkbaar.
Waaom is King Kong dan toch net niet zo'n onvoorwaardelijk meesterwerk geworden als The Lord of the Rings? Omdat de emoties niet zo feilloos werken als tijdens de heldentocht van de Hobbits. Zelfs tijdens het bloedmooie afscheid tussen Ann en Kong hebben we geen traantje gelaten, terwijl we de laatste drie kwartier van The Return of the King constant lekten. King Kong is dus niet Jacksons definitieve meesterwerk, maar de eigenzinnige Nieuw-Zeelander heeft wel Spielberg, Lucas en Cameron gezamenlijk te kakken gezet door de grenzen van de epische avonturenfilm andermaal mijlenver te verzetten.
(JC)