FRANÇOIS SCHUITEN opent 'De Poorten naar het Mogelijke'
François Schuiten is de tekenende helft van het gerespecteerde stripduo Schuiten en Peeters, bekend van hun 'Duistere Steden'-cyclus. Momenteel is Schuiten bezig met zijn volgende strip, die zich zal afspelen in de imaginaire stad Brüsel en zo'n honderd pagina's in zwart-wit zal tellen.
Daarvoor is het nog een paar jaar geduld oefenen, maar ondertussen ligt wel een prachtig nieuw kijkboek van Schuiten en Peeters in de winkel:
De Poorten naar het Mogelijke.
Lezers van De Morgen kennen die Poorten al, want ze werden voorgepubliceerd in de krant. "Sterker nog," zegt Schuiten, "de twintig Poorten die we hebben gemaakt, zijn speciaal voor de krant geconcipieerd. Dat was het uitgangspunt. Het was naderhand erg moeilijk om ze in boekvorm uit te geven. We hebben zelfs naar Art Spiegelman gebeld om hem toelating te vragen het design van In de Schaduw van Geen Torens te mogen overnemen." Het resultaat is prachtig: in twintig grote, gekartonneerde krantenpagina's geven Schuiten en Peeters in woord en beeld hun visie op de toekomst.
Schuiten: We zeggen niet wat er zal gebeuren, maar we bedenken een aantal dingen die zouden of hadden kunnen gebeuren. Zoals de leegloop van Brussel, bijvoorbeeld, met versteende straten en een pretpark in de Europese wijk. Dat zal wel niet zo'n vaart lopen, maar het had kunnen gebeuren, want op een bepaald moment vluchtte iedereen de stad uit om in de groene rand te gaan wonen.
GUIDO: De toekomstvisioenen zijn speels en grappig, iets wat we van jullie niet gewoon zijn.
Schuiten: Inderdaad. Die fictieve krantenpagina's leenden zich daar goed toe, want in onze strips slagen we er niet in om humoristisch uit de hoek te komen, zelfs al zouden we willen.
GUIDO: Je maakt vaak ontwerpen voor tentoonstellingen en openbare gebouwen. Is het stripverhaal als medium te beperkt voor jou?
Schuiten: Nee, maar ik zie mezelf niet een leven lang alleen maar strips maken. Ik heb het nodig om geregeld eens een frisse neus te halen. Als striptekenaar kies je voor een zekere eenzaamheid, maar je moet ervoor zorgen dat het geen gevangenis wordt. Als ik bijvoorbeeld een maand in Japan kan werken, daar laad ik helemaal van op. Dan heb ik meteen weer zin om strips te maken. Al kan het met die nevenprojecten ook wel eens mislopen. Wat ik je nu ga vertellen is een primeur: de stad Brussel heeft onlangs een wedstrijd uitgeschreven om nieuwe ingangen te ontwerpen voor de metrostations. Twee maanden lang heb ik daaraan zitten zwoegen, ik heb een hele map vol ontwerpen. En wat gebeurt er? Niets. Ik heb mijn werk zelfs niet mogen presenteren. Intussen is de verantwoordelijke minister vervangen en heeft men beslist dat metro-idee te laten varen. (zucht)
GUIDO: In je boek heb je een futuristisch treinstation getekend, midden in een oerbos in Polen. Wat als een excentrieke miljardair geld op tafel legt om dat effectief te bouwen?
Schuiten: Ik heb een gezond wantrouwen tegenover miljardairs. (lacht) Dat doet me denken aan die steenrijke Koeweiti's die kunstmatige eilanden hebben laten aanleggen in de vorm van palmbomen. Ik weet het niet hoor. Ik heb zo eens een eiland getekend in de vorm van een dollarteken, dat lijkt me realistischer. (lacht) Nee, ik denk dat dat treinstation van Bialystok beter thuishoort in een fantasieboek dan in de werkelijkheid. En dat geldt voor de meeste van mijn ontwerpen.
GUIDO: Om af te ronden: stel dat je een straat krijgt in je geliefde Brussel, welke zou dat dan moeten zijn?
Schuiten: Een Rue Schuiten, dat zie ik eerlijk gezegd niet zitten. Een Rue Brüsel misschien wel. Geef die naam dan maar aan een doodlopend steegje. Dat heeft iets mysterieus!
(HDP)