SOPHIA McDOUGALL, schrijfster van 'Romanitas'
De Britse schrijfster Sophia McDougall was pas 24 toen ze haar lijvige debuutroman
Romanitas klaar had, het eerste deel van een epische avonturentrilogie die zich afspeelt in het Romeinse rijk... vandaag.
"Ik was na mijn studies Engels in Oxford eigenlijk bezig aan een doctoraat," vertelt Sophia. "Ik denk nog steeds dat ik een goede literatuurprof zou zijn geworden, maar dit is wat ik altijd heb willen doen."
Met "dit" bedoelt de inmiddels 26-jarige Sophia het schrijven van een ambitieus epos van 1500 bladzijden, waarin het Romeinse Rijk nooit ten onder is gegaan en vandaag het grootste deel van de wereld overheerst. How cool is that?
Sophia:(lacht) Pretty cool, al zou ik niet graag in dat moderne Romeinse Rijk leven, want ik schets het toch als een wrede en harteloze maatschappij, waarin slavernij nog steeds bestaat en het kruisigen van gevangenen een hi-techgebeuren is geworden.
GUIDO: Wat er allesbehalve een kinderboek van maakt. Maar waarom zijn je hoofdpersonages dan jonge tieners, die op de koop toe bovennatuurlijke gaven hebben als telepathie en geneeskracht?
Sophia: De tienertijd is sowieso een bepalende periode in ieders leven, waarin je jezelf vormt en leert omgaan met wat er allemaal op je afkomt. Ik vond het wel interessant om mijn hoofdpersonages juist op dat punt in hun leven in dit avontuur te storten. Maar als tieners zijn ze natuurlijk ook een beetje onbeholpen, en dus heb ik het mezelf een tikje makkelijker gemaakt door ze over die gaven te laten beschikken. Ik heb niet overdreven denk ik, want het kost hen veel moeite om met die gaven om te gaan. Als lezer krijg je bijna het idee dat je het zelf ook zou kunnen, mocht je weten hoe. Het is ook zo dat in de geschiedenis zoals ik ze heb bedacht, het Christendom nooit meer is geweest dan een kleine sekte, die snel is verdwenen. Die wonderlijke vermogens geven aan dat er toch nog iets van overblijft, snap je? Een klein bijbels snuifje in een heidense wereld.
GUIDO: Romanitas is je romandebuut. Heeft je uitgever je niet aangeraden te debuteren met iets bescheideners?
Sophia: Helemaal niet. Ik had trouwens nog geen uitgever toen ik aan Romanitas begon. Ik had wel een agent, voor de toneelstukken die ik in mijn studententijd had geschreven en aan de unief werden opgevoerd. Toen ik 'm de eerste zestig pagina's van Romanitas toonde, zei hij meteen dat we hier werk van moesten maken. Ik heb toen mijn doctoraatsstudie laten vallen, heb er nog honderd pagina's bijgeschreven, en toen heeft hij het concept verkocht. De uitgever was heel enthousiast, het is allemaal snel gegaan. En kijk, nu zit ik hier en ben ik al volop bezig aan deel twee.
GUIDO: Waarschijnlijk zal de trilogie af zijn voor je dertigste. Het ziet ernaar uit dat het een groot succes wordt, misschien komt er zelfs een film of tv-serie... Ben je niet bang dat alles wat je daarna zal doen in de schaduw van Romanitas zal komen te staan?
Sophia: Dat zal puur van mezelf afhangen hé, of ik materiaal zal schrijven dat even goed is. Misschien is het juist de uitdaging om het na dit vroege succes nog beter te doen. Waarschijnlijk zal ik ook filmscenario's gaan schrijven, dus er is zeker nog leven na Romanitas.
GUIDO: Wat raad jij een student aan die schrijver wil worden?
Sophia: Begin niet navelstaarderig over jezelf te schrijven, maar kijk om je heen en wacht tot je een goed idee hebt voor een verhaal. Gebruik daarna je eigen ervaringen om je in te leven in de personages. In Romanitas maken de slaven gruwelijke toestanden mee. Als ik daarover aan het schrijven ben, denk ik terug aan de periode toen ik in het kader van mijn studie Engelse les heb gegeven in Griekenland, aan een klas vol neonazi's. (lacht) Dat was de hel, maar als auteur léér je ervan.
(HDP)