Venetian Snares: Rossz Csillag Alatt Született

Aphex Twin, Squarepusher, Autechre, Mu-ziq, Cylob zijn een reeks excentriekelingen die sinds eind jaren tachtig tot kort de elektronische muziek via het club- en undergroundcircuit hebben doen evolueren.


 Wilde d&b, ijle klanklandschappen, metalen songs, gefreaksel. In 2005 en iets vroeger is het tijd voor een aflossing van de wacht. Voorlopig is Venetian Snares een van de meer interessante uit die nieuwe garde.

Klankgewijs is het eenvoudig, de jongeren starten waar de ouden licht de grens trokken. Los samengevat onder de noemer breakcore is de muziek vaak (en gelukkig) pakken meer dan dat. Maar het valt eerlijk te zeggen dat neurotische drum&bass, ratelende beats, duizenden snippers klank voor één song legio zijn. Héél hectisch en aasgierend op ieder genre van 80 tot nu, en ja ook de heel foute dingen als gabber, platte commercebeats, muziekpulp.

Venetian Snares pakt het voor deze Rossz Csillag toch licht anders aan. Wie zich herinnert hoe Aphex Twin al eens de hedendaagse classicus Philip Glass aan de hand nam, snapt de lijn die Venetian uitstippelt. Kort gezegd, neuroot&bass op klassiek georkestreerde klassieke muziek. Het werkt. De ene track al beter dan de andere, maar er zitten hier heel luisterbare stukken bij. Het lijkt Aaron Funk’s (meneer Snares) meest menselijke, krachtig van een skelet voorziene, toegankelijke, organische plaat te zijn. Bij 'Ongyilkos Vasarnap' met jazzstem-passages uit het spokerige ‘Gloomy Sunday’ krijg je duistere cyberbass-jazz om u tegen te zeggen. De beruchte Hongaarse zelfmoord-song ('Rezsô Seress ’33'), later meesterlijk geïnterpreteerd door Billie Holiday, geeft er de scherprake inspiratie voor.

Venetian Snares. Voor al wie klaar is om muziek mee te volgen op één van haar nieuwe, interessante in te slane wegen. Een fijn huwelijk van toekomst en verleden.

(LAD)