The Internationals: Wonders of the world
Het derde album van The Internationals sluit aan bij de tournee die de Antwerpse band vorig jaar doorheen het Afrikaanse leven maakte. Muziek en miserie in de townships, met altijd de muziek die de lach terug om de mond van de mensen krijgt.
Het siert de band hun naam eer aan te doen op een maatschappelijk betrokken manier. The Internationals zijn doorvoelde muzikanten met het hart op de juiste plek. De lijn door deze derde plaat blijft er onverminderd een van hoofdzakelijk instrumentale reggae en ska, al eens doorspekt van soul of glimmende r&b. Of een uitstapje naar Parijs in ‘Champs Elysée’. Gainsbourg en Dutronc die ergens tussen een Godard-beauté in over Parijse paden struinen en harten breken en voelen breken. Verder maken die van The Internationals ons zot en pijnlijk duidelijk dat het lente moet worden en maar niet wil. Dat wij dit eigenlijk willen horen op een zonovergoten terras, of gewoon de hele band die in Gent, Antwerpen, Brussel, Leuven rondmarcheert en er hun zonnemuziek speelt. Want we kunnen voorlopig alleen naar Jamaïca, Afrika en de Caraïben in hun songs. Op ‘High grass’ wordt eens meegezongen, gitaartje dat zijn weg gaat, skanken boven het orgel en je maar verstoppen in het hoge gras, de zorgen van de wereld ver weg en onder muziek bedolven, twee minuten pure ontspanning. Ook de cover van ‘You’re so fine’ van The Falcons trotseert perfect huppelend het oorspronkelijke. Ontspanning, warmte en pure, eerlijke muziek. Toch één puntje van kritiek: The Internationals zouden één of meer sterke frontmannen of -vrouwen kunnen gebruiken om de muziek een stem en een gezicht te geven.
(LAD)