Erik Van Looy

Filmregisseur en quizmaster Erik Van Looy is na zijn zegetocht bij De Slimste Mens opnieuw goed op dreef in De Pappenheimers. Maar wij wilden eigenlijk liever een vervolg zien op De Zaak Alzheimer. Hoe zit dat, Erik

?

 

 

GUIDO: Hoe leuk ik je als quizmaster ook vind, toch denk ik steeds: waarom staat die mens niet op een filmset, waar hij thuishoort?

Van Looy: Je kunt de twee combineren hé. Wat ik geleerd heb met De Zaak Alzheimer, is dat je om een goeie film te maken echt wel veel tijd nodig hebt. Nu hebben we daar ellendig lang aan gewerkt, acht jaar in het totaal, maar het is wel een goede film geworden, meen ik nu te mogen zeggen omdat zoveel mensen het mij voorgezegd hebben. Ik weet hoelang je aan iets moet werken voor het echt goed wordt, en dat geldt ook voor de buitenlandse projecten waarmee ik bezig ben. Ik probeer die tijd dan ook te nemen. Het zou dus in theorie wel kunnen dat je al drie films gemist hebt doordat ik De Slimste Mens en De Pappenheimers heb gepresenteerd, maar misschien zouden dat wel drie middelmatige of slechte films geweest zijn. Mijn filmwerk ligt dus niet stil, er wordt op dit moment aan Dossier K gewerkt, en in Amerika lopen ook projecten.

GUIDO: Toch denk ik dat je in Vlaanderen met enige moeite wel vijf mensen kan vinden die De Pappenheimers kunnen presenteren, maar er lopen er geen vijf rond die een film als De Zaak Alzheimer kunnen maken.

Van Looy: Denk je dat? Ik denk dat het eerder omgekeerd is. Nu ja, het zit ook in mezelf. Ik draai nu eenmaal niet graag elk jaar een film. Zelfs niet om de twee jaar. Vandaag merk ik bij mezelf dat ik er weer zin in begin te krijgen, en het ziet er ook naar uit dat ik dit jaar nog een film ga draaien. Maar een quiz presenteren is veel makkelijker. Dat is veel minder afzien. Een film maken is elke dag opnieuw trekken, sleuren, zoeken en duwen om het resultaat te bereiken dat je wil hebben, en dan nog ben je niet zeker dat het zal werken. Een quiz presenteren is ook geen exacte wetenschap, maar toch wat meer. Eigenaardig eigenlijk, want met film vertrek je vanuit een scenario, dus dat zou in theorie ook exacte wetenschap kunnen zijn, maar toch is het een veel moeilijker beroep. Tv is simpeler. Raar, want je stapt voor een camera en er zit driehonderd man publiek en negen mensen aan wie je vragen moet stellen, en een miljoen kijkers thuis. En toch is dat op een of andere manier veel minder stresserend dan op een filmset staan.

 

Geweldige pipo

 

GUIDO: Het is al de tweede keer dat je een quiz 'erft'. Heeft dat ermee te maken dat je je als regisseur makkelijker kan inleven in andermans concept?

Van Looy: Zowel De Slimste Mens als De Pappenheimer zijn formats waar ik een geweldige fan van was. Ik vind het geweldige quizzen, met de juiste mengelmoes van humor en spanning en leuke weetjes. Dat ik die programma's mag doen, vind ik voor mij gewoonweg een cadeau. Anderzijds beschouw ik mezelf nog altijd als een presentator in opleiding. Je zou het dus zelfs een klein beetje als laf kunnen beschouwen dat ik in formats ben gestapt waarin je al een geweldig grote pipo moet zijn om ze helemaal te verknoeien. Je kunt je wel zorgen maken over de presentatie, en of de toon goed zit, maar je bent wel zeker dat het goed in mekaar zit, dat het gewoon een goeie quiz is. Daarom vind ik dat 'erven' van die programma's eerder een cadeau dan een nadeel.

GUIDO: Het bevestigt ook weer het beeld dat de mensen terecht of onterecht hebben van Woestijnvis als een vriendenclub.

Van Looy: Dat klopt ook. Dat is heel vreemd en tegelijk fantastisch. Iedereen die daar gaat werken, begint op den duur zelf te presenteren, lijkt het wel. Je wordt daar ondergedompeld in een ongelooflijk creatief bad, al klinkt dat nu wel heel Bond Zonder Naam-achtig. (lacht) Ik heb nog mee De Mol geregisseerd, ik heb mee Mannen op de Rand van een Zenuwinzinking geregisseerd, en Via Vanoudenhoven... Ik wil maar zeggen dat ik voor ik zelf ging presenteren jarenlang voor Bart en Tom heb gewerkt, die absolute tv-genieën zijn. Ik heb met den Uytterhoeven in de zetel gezeten, je leert daar enorm veel van, gewoon door erbij te zijn. Bij Woestijnvis leert iedereen van iedereen. En je mag ook niet vergeten dat ook de mensen die achter de schermen werken bij Woestijnvis het beste van het beste zijn. Dat merk ik aan de redactie die ik nu ter beschikking heb: mensen die stuk voor stuk even creatief of nog creatiever zijn dan ikzelf. Dat vóel je ook aan al die programma's. Daar is aan gewerkt, daar is over nagedacht, dat wordt redactioneel fantastisch begeleid. Ook dat is Woestijnvis, volgens mij de beste tv-plaats ter wereld waar je kunt zitten.

 

De echte broer van Frank Galan

 

GUIDO: Je hebt Tom Lenaerts eens het tweede snelste brein van West-Europa genoemd, na Mark Uytterhoeven. Ben jij dan het derde snelste?

Van Looy: Wel, ik moet in elk geval proberen om het zo goed te doen als Tom, dat is zeker. Maar het belangrijkste bij De Pappenheimers is dat we de toon eerbiedigen. We moeten geestig zijn, plagerig...

GUIDO: Schalks!

Van Looy: Ja, schalks. Dat is het woord, en het zal ook voor eeuwig aan Tom en Bart verbonden blijven, om de welbekende redenen. Die schalkse toon moet eerbiedigd worden. Dat is het belangrijkste, en ik denk dat we daar op een of ander manier wel in geslaagd zijn. En hoe we dat doen? Het voordeel aan De Pappenheimers is dat veel van die vragen an sich al grappig zijn. En dan moet je op het juiste moment nog grappig uit de hoek proberen te komen. Van die kwinkslagen staat op voorhand al ongeveer de helft op papier. Daar hoef ik me ook niet voor te schamen: niemand, zelfs Uytterhoeven niet, kan al die grappen ter plaatse bedenken. Je moet het voorbereiden hé, al verloopt het nu ook weer niet volgens een scenario. Maar als je weet dat er iemand in de studio zit die beroepshalve meststoffen verkoopt, dan kan je daar natuurlijk op voorhand al eens over nadenken en er een grap over bedenken. Maar dat voorbereidingswerk mag nooit de spontaniteit van het programma aantasten.

GUIDO: Ben je ooit ten rade gegaan bij de grootste quizmaster aller tijden: Herman Van Molle?

Van Looy: Nee! Hoewel ik een grandioos respect heb voor wat hij doet, heb ik 'm eigenlijk nog niet gebeld. Ik ben in de quizzen van Bruno Wyndaele en Tom Lenaerts gestapt, dus ik heb me eerder tot die mensen gericht. Maar je hebt gelijk, het wordt misschien dringend tijd dat ik Herman eens bel. Mochten de kijk- en waarderingscijfers tegenvallen, dan bel ik 'm direct, in de hoop dat hij of zijn broer ons nog kunnen redden. Grappig eigenlijk, iemand heeft mij ooit gezegd: jij bent precies Frank Galan. (lacht) Het was om me uit te lachen vrees ik, omdat mijn haar te lang werd. Dus misschien ben ik wel de echte broer van Frank Galan. (lacht)

 

(HDP)