MO & GRAZZ: real soulmates

Grazz leerde de Belgen het instrument draaitafel kennen, hij heeft zijn unieke dj-bigband, maakte tientallen hiphopplaten, ging op stap met Zap Mama en leerde zo Mo kennen, de warme zangeres uit Philadelphia die nog met Jill Scott zong en nu ook mevrouw Grazz is.
 Tijdens de koude wintermaanden van 2004 schreef hij met haar Fallin’ upon deaf ears. Mo & Grazz, de perfecte klik tussen liefde en muziek.

GUIDO: Liefde op het eerste gezicht of muziek op het eerste gezicht?

Grazz: Liefde. De muziek kwam later.

Mo: Zag je me graag vanaf de eerste keer?

Grazz: Ja.

GUIDO: Heb je opnamemateriaal thuis?

Mo: We hebben bijna alles thuis opgenomen: cello, bas, toetsen... Daarna zijn we de studio ingegaan met Denis Moulin. Mijn leadstem heb ik opnieuw ingezongen. Eens je in de studio bent, is alles nogal formeel. Je houdt de klok en je portefeuille in het oog. Thuis sta ik gewoon in mijn pyjama te zingen.

GUIDO: Dit album is anders dan wat we van Grazz gewend zijn. Heb je het gehad met de hiphopscene?

Grazz: Ik heb mijn buik vol van bling-hiphop. Gelukkig wordt er nog veel hiphop gemaakt waar het niet rond de bling, bitches en geld draait.

GUIDO: Waarover hebben jullie het dan?

Grazz: Onze werkelijkheid.

Mo: Ik ben ietsje ouder nu, ik zeg je niet hoe oud (lacht). Hiphop is vandaag een reflectie van de leeftijd van de artiest. En de hiphop loopt vol pubers. Wat kunnen juwelen en mannen mij schelen? Ik ben getrouwd!

GUIDO: In de laatste track zit je op Grazz z’n kap?

Mo:(lacht) Dat is om te lachen. Wij zijn allesbehalve dat.

Grazz: Maar dj’s zullen de situatie wél herkennen.

Mo: Als Grazz thuiskomt met nieuwe platen probeert hij ze te verstoppen. Of dan zegt hij me dat hij één nieuwe plaat heeft gekocht, terwijl hij er vijf mee heeft. ‘Schatje, dat is toch geen probleem, je bent een dj!’

GUIDO: Jullie vullen elkaar perfect aan?

Mo: We zijn soulmates op elke mogelijke manier. We lachen om dezelfde grappen, we luisteren naar dezelfde muziek.

Grazz: Ik zoek naar energie in muziek. Ik wil meer dan beats met een stem op.

GUIDO: Hoe ben je bij Bart Maris terechtgekomen, je trompettist?

Grazz: Ik ken Bart al lang, we hebben samengewerkt toen ik Electric Barbarian deed. En we hadden voor dit album een trompet nodig, dus was het van: ‘Bart, hier, nu!’ Bart is heel professioneel en past zich moeiteloos aan mijn wensen aan, en heeft toch een eigen sound.

Mo: En dan om twee uur ’s nachts de trompet opnemen in onze woonkamer. Heel stil, om de buren niet te wekken.

Grazz: Weet je, ik heb de plaat ‘from scratch’ gemaakt.

GUIDO: In elke zin van dat woord

Grazz: Ja. Ik ken elke beat, elk geluidje. Maar het blijft wel fris klinken. Veel van de muziek van vandaag is gewoon wegwerpmuziek, de ene maand is dit de hype en de shit, de volgende maand iets anders de shit, terwijl de artiest van de maand ervoor ín de shit zit. Maar ik geloof nog steeds in de mensen, in de fans.

Mo: Ik zou heel graag nog een album doen, en nog een, en nog een.

Grazz: Ik vraag me vaak genoeg af waar wij eigenlijk thuishoren. Ik breng onze plaat naar de radio, en die weten niet wat ze ermee aan moeten. Ze spelen hele dagen 80’s, die toen niet goed waren en nu zeker niet. Hun criteria slaan vaak helemaal op niets.

Mo: Dat is ook de titel van de plaat: Fallin’ upon deaf ears, zoveel fantastische muziek wordt nooit gehoord.

GUIDO: Wat is voor jou je grootste verdienste?

Grazz: Deze plaat. Er was niemand in België waar ik ze mee kon gemaakt hebben, met Mo wel. Elke song staat er, heeft zijn eigen verhaal. Ik wil trots zijn op wat ik doe en waar ik voor sta. Ik wil niet een plaat van me zien en me afvragen waarom ik die in godsnaam gemaakt heb. Sommige artiesten zeggen: maak vlug een goeie housetune en cash in. Ik kan en wil dat niet. Pure tijdverspilling.

(LAD)