Nailpin: White Lies & Butterflies

Ze deelden al het podium met Avril Lavigne, maar staan evengoed op hetzelfde podium waar Bad Religion net speelde. Het zit dus wel goed met Nailpin, ze generen zich niet om poppy te gaan en toegankelijk te klinken, maar ondertussen het rebelse punkhart te koesteren.
 White lies & Butterflies verenigt beide. En hoewel een covernummer op een nieuw album niet per se een verplicht nummertje is bij highschool punkpop, kiest Nailpin er een wel hele smakelijke. ‘They don’t know’, je vindt het vinyl-singletje misschien nog wel op de rommelmarkt, krijgt heel leuk een Nailpin-jasje, vinnig en grappig zonder Tracey Ullman te kakken te zetten. Punkpoppers zijn hier goed in. Net nadien is er al plaats voor in zwijm vallende meisjes die Sean maar al te graag aan de micro én drums zien. ‘Cross my heart’ steekt dan ook zijn hand uit, perfect voor die eerste kennismakingskus. Vanuit de honing meteen weer de rush in, klop op de cymbalen, sleur aan de snaren en snelweg strak. De titeltrack is samen met de huidige single ‘Worn out’ een van de sterkhouders van de plaat. De tanden op elkaar, sneltreintrackje, héél catchy refrein. ‘White lies’ is emo op zijn goeds, niet zagerig en eerder ingetogen met een knal in het refrein, een plaat met veel hoop voor je liefdes- en andere perikelen. En met ‘Don’t let go’ heb je meteen nog een festivalmeespringer en -danser die je de kop inslaat met het eenvoudig kalme stokroffeltje dat tot refrein ontploft en je wild meesleurt. Een frisse punkpopplaat in de traditie van Belgische voorbeelden Janez Detd., met toch een meer luchtige, minder strijdvaardige onderstroom. Ideaal om pit-stof te bijten met makkers die je weer recht helpen.

 

 (LAD)