Luc 'Gorki' De Vos

Al zolang Luc De Vos van Gorki zich kan herinneren, wou hij op een podium staan met een gitaar op zijn buik en een microfoon voor zijn gezicht. Het heeft een hele tijd aangesleept, maar ondertussen is hij er toch maar mooi in geslaagd zijn jeugddroom waar te maken.

 Vos is inmiddels een tevreden veertiger, heeft meebrullers geschreven die nu al onsterfelijk zijn, en speelt nog altijd even graag. Guido peilt naar zijn festivalgevoel.

 

 

GUIDO: Herinner je je nog je allereerste festival?
De Vos: Dat weet ik nog glashelder. Het was in 1981, toen ik de eerste keer naar Torhout ging, toen het festival nog Torhout/Werchter heette. Wij waren thuis niet erg bemiddeld, en ik had toen honderd frank meegekregen voor de hele dag. Ik herinner me die dag alsof het gisteren was. Zelfs de volgorde van de groepen is in mijn geest gebrand: TC Matic als opener, dan The Undertones, daarna The Cure, dan Robert Palmer en ten slotte Dire Straits. (We hebben het even opgezocht, en Luc is bijna juist: openers in 1981 waren De Kreuners in plaats van TC Matic, en vóór The Cure kwamen ook nog Toots & The Maytals en Elvis Costello - HDP) Ik was sowieso een fan van popmuziek, en ik speelde in die tijd zelf ook al gitaar, dus zo'n festival meemaken gaf me nog een extra impuls om popmuzikant te willen worden. Festivals heb ik altijd enorm tof gevonden.
GUIDO: Ook als je er zelf moet spelen?
De Vos: Het summum om te spelen blijft Werchter of Dranouter. Spelen voor gigantisch veel volk, dat doet deugd. Dat zijn op zijn minst aparte ervaringen. Daar sta je voor tienduizenden. En dat terwijl ik in het begin, want ik heb heel lang aangemodderd, nog eens voor nul man heb gespeeld. Niet voor drie man en een paardenkop, maar letterlijk voor zero personen. (lacht)

 

Geen truken van de foor

 

GUIDO: Speel je graag in openlucht?

De Vos: Daar hebben we al heel veel chance mee gehad. Ik denk dat Jezus of Maria ons beschermt. (lacht) We hebben eigenlijk nog niet zoveel regen gehad. Verleden jaar speelden we op de Gentse Feesten, op de Oude Beestenmarkt. We moesten om acht uur spelen, en om zeven uur is er een gigantische stortbui uit de hemel gevallen. Ik dacht: het is naar de kloten, maar om acht uur scheen het zonnetje opnieuw en bleek er tienduizend man of zo voor onze neus te staan. 't Was gratis. (grijnst) Nee, de openluchtomstandigheden moet je er bijnemen op festivals. Als je om drie uur in de namiddag moet spelen, of om twaalf uur 's nachts, eigenlijk kan me dat niet zoveel schelen. We zijn geen band die staat te springen om altijd top of the bill te zijn. Integendeel. Wij behoren tot de veilige subtop in België, begrijp je? Als tweede of derde groep op een festival staan, als het nog licht is, vind ik even tof als 's nachts spelen voor een zatte bende. We nemen de omstandigheden zoals ze zijn. De versterker kan ontploffen, je kunt een pint bier in je gezicht krijgen, er kunnen allerhande onverwachte dingen gebeuren, maar dat is juist het toffe aan live. Als je dan toch de pretentie hebt van zanger of muzikant te zijn, is het je opdracht die problemen op het moment zelf te overwinnen en er toch iets prachtigs van te maken. Als je dat niet aandurft, moet je gaan playbacken. Live kun je nu eenmaal niet alles in de hand houden, zeker niet in openlucht. Als de mensen er maar zijn. Als er veel publiek is, ontstaat er een soort van chemie. In een klein, intiem zaaltje spelen voor honderd man vind ik ook wel eens leuk, maar ik zou liegen als ik zeg dat dat een even grote kick geeft als een festivalmassa. In zo'n menigte zie je geen individuen meer. Dat volk wordt een soort gemeenschappelijk lichaam. Een beest! En dat is voor een artiest het summum van wat je kunt bereiken.

GUIDO: Je wil dus een soort massahysterie creëren?

De Vos: Ja, waarom niet? Ik mag er dan misschien wel kalm uitzien, maar ook in mij schuilt een beest. (lacht) Maar weet je wat ik nooit zal doen? Ik zal nooit mensen doen klappen of meezingen tegen hun zin. Als ik zelf in het publiek sta, heb ik ook nooit zin om daaraan mee te doen. Je staat naar een optreden te kijken, en dan staat daar zo'n vent: "Allez, klap nekeer!"(haalt zijn schouders op) Ik heb daar meestal geen goesting in, ik zal me wel amuseren op mijn manier.

GUIDO: Wat moet het publiek dan wel doen?

De Vos: Ze móeten niets doen. Het is aan de artiesten op het podium om zodanig prachtige muziek te maken en zichzelf zodanig te amuseren dat het uitstraalt naar het publiek. Als de mensen zien dat je jezelf amuseert en dat je het meent, dat je the time of your life hebt, dan vinden ze dat tof. Ik merk dat. En dan heb je ook geen truken van de foor nodig.

GUIDO: Hoewel ik veronderstel dat je die truken inmiddels wel kent.

De Vos: Natuurlijk. Meeklappen, of eens je blote buik laten zien of zoiets. Of een mop vertellen die in het verlengde ligt van de seksualiteit. (lacht) Maar dat hoeft niet.

 

Load maar down!

 

GUIDO: Ga je nog naar festivals waar je zelf niet moet spelen?

De Vos: Ik doe niets liever. Op mijn leeftijd is dat misschien een beetje raar, maar ik ben nog altijd een heel grote fan van popmuziek. Ook van nieuwe dingen die uitkomen. Leeftijdsgenoten van mij zeggen wel eens dat ze de muziek vroeger beter vonden. Ik vind van niet. Voor mezelf vind ik het belangrijk de nieuwigheden te blijven volgen, en ik beleef daar ook nog altijd veel plezier aan. Jonge groepjes gaan bekijken, dat vind ik fantastisch. Mij zal je elk jaar opnieuw zien op de Rock Rally, zelfs bij de preselecties.

GUIDO: Toch is het een feit dat de muziek uit je eigen jeugd het meest blijft hangen. Dat is voor elke generatie zo.

De Vos: Tuurlijk, maar dat had ook met de economische omstandigheden van die jaren te maken. Tegenwoordig zijn jonge gasten rijk. Ze hebben allemaal rijke ouders, instrumenten, iPods, computers, telefoons, games... Nu wil ik mijn eigen jeugd niet vermiserabiliseren, maar ik ben opgegroeid in de jaren zeventig, en toen was dat er allemaal niet. Hooguit één keer in de maand kon ik een elpee gaan kopen, van Pink Floyd of The Who of zo, en die draaide ik dan honderden keren achtereen, tot die plaat aan gruzelementen lag. Die muziek zit in je lijf voor de rest van je leven. Maar ja, wie koopt er nog platen tegenwoordig, met al dat downloaden? Pas op, als wij optreden, merk ik dat er veel jonge gasten komen kijken. Jongens en meisjes van een jaar of vijftien. Als die naar onze optredens komen omdat ze mijn nummers van het internet hebben gedownload, welnu, dat ze dan maar doen. Ik kan dat alleen maar toejuichen. Load maar down!

 

Feestjes backstage

 

GUIDO: Wat heb jij backstage allemaal al beleefd?

De Vos: Ik had vroeger nogal wat idolen in het Belgische muziekwereldje, en naderhand heb ik die allemaal persoonlijk leren kennen. Dat is natuurlijk wel leuk, maar ik overdrijf daar niet in. Ik ga niemand aan z'n kop zeuren met verhalen over hoe ik vroeger naar z'n optredens ging en dat ik daar zoveel aan heb gehad... Geef mij dan maar liever de feestjes backstage. In België zijn die niet zó vreselijk decadent, maar soms kan het er toch stevig aan toe gaan. (glimlacht mysterieus) Maar ik ga niet in detail treden.

GUIDO: Allez Vos! Komaan!

De Vos: Weet je wat het probleem is? In de Belgische rock kom je niet zoveel vrouwen tegen. In de groepen zelf, bedoel ik. En het zijn dan nog altijd dezelfde. Dus die mythische verhalen dat je de vrouwen backstage maar voor het oprapen hebt, dat heb ik persoonlijk nog niet meegemaakt.

GUIDO: Groupies bestaan niet bij ons?

De Vos: Meisjes die backstage echt expliciet komen vragen om... euh... je weet wel? Ik zal eerlijk zijn: die ben ik nog nooit tegengekomen. Ik zou ook niet weten hoe ik ermee zou moeten omgaan als een meisje van vijftien mij zou komen vragen om mijn beste spul boven te halen. Ik denk dat ik het daar heel moeilijk mee zou hebben, omdat ik letterlijk haar vader zou kunnen zijn.

 

(HDP)