SEAN DHONDT van Nailpin en TMF

Het gaat hard voor Nailpin, de populaire pretpunkgroep uit het Waasland. Eerst mochten ze in het voorprogramma van Avril Lavigne door Japan touren, daarna wonnen ze MTV's Road Rally

, en dit voorjaar hebben ze als aanloop voor hun nieuwe cd White Lies & Butterflies een videoclip opgenomen in Las Vegas, waarna ze voor de tweede keer naar Japan vlogen om daar het Punk Spring-festival plat te spelen. En alsof dat nog niet genoeg was, wacht in juli het Werchter-hoofdpodium. Wij gingen tekst en uitleg vragen bij zanger Sean Dhondt, in zijn vrije tijd conservatoriumstudent en ook bekend als VJ Sean op TMF.

 

 

GUIDO: Hoe zijn jullie als jonge groep zo 'Big in Japan' geworden?

Sean: Toen we onze debuut-cd 12 To Go uitbrachten, is ermee geshopt geweest om 'm in andere landen gereleast te krijgen. Mensen van ons label zijn naar de muziekbeurs in Cannes gegaan en zijn daar in contact gekomen met Avex, een platenfirma uit Japan waar ook Muse en Sugarcult op zitten. De Japanners hebben onze cd gehoord op die beurs, en ze vonden 'm zo goed dat ze 'm wilden uitbrengen. Zij zijn het ook die voor ons in maart 2005 die tour met Avril Lavigne hebben geregeld, waar we vier shows als support act hebben gespeeld.

GUIDO: Ligt dat succes ook aan het feit dat jullie genre momenteel hip is in Japan?

Sean: Absoluut. Het was al in, en nu zit het blijkbaar nog meer in de lift. Je ziet dat daar ook in de cd-winkels. Daar staat een uitvergroot bord van onze nieuwe cd, met een tv'tje erin met de shows van vorig jaar erop, en een heel rek met alleen Nailpin-cd's, met koptelefoontjes erbij om te luisteren. Niet zoals hier, waar je onze cd in de bakken moet zoeken ergens onder de letter n. (lacht)

GUIDO: Waarom is het jullie wel gelukt om door te breken in Japan, en bijvoorbeeld Janez Detd. niet?

Sean: Ik heb het daar met Nicolas (van der Veken, zanger van Janez Detd. - HDP) al over gehad. Die zou natuurlijk ook wel graag in Japan spelen. Tja, Avex heeft geld om ons voor een week naar daar te halen. Niet alle platenfirma's kunnen zich dat permitteren. De platen van Janez Detd. zijn ook uitgekomen in Japan, maar zij hebben nog niemand gevonden die geld op tafel wil leggen om hen daar te laten touren. De mensen van Avex zijn naar een live-optreden van ons komen kijken, in Sint-Niklaas. Daar waren ze speciaal voor overgevlogen vanuit Japan. Nu was dat niet zo'n goed concert, dus wij dachten: ai, juist nu die Japanners hier staan. Maar achteraf zeiden ze tegen ons: "You want to come to Japan?" Wij knikten natuurlijk van ja. "You are coming to Japan!"

 

"Where are you staying?"

 

GUIDO: Hoe ziet het Japanse festivalpubliek eruit?

Sean: Allemaal heel kleine mensjes. (lacht) Ze doen wel eens hysterisch, maar ze blijven beleefd en vriendelijk. Maar ook wel sneaky, want toen we voor de eerste keer naar daar gingen, hadden we vol trots ons schema op de website gezet. Dat was eigenlijk een foute move, want toen we landden stonden er al twee meisjes op het vliegveld te wenen. We deden toen vier shows, doorheen heel Japan, en telkens als we ergens uit de metro kwamen, stonden groepjes meisjes ons op te wachten. Als we 's nachts in ons hotel aankwamen, lagen ze half te slapen in de lobby. Ze volgden ons echt overal. Toen we dit jaar teruggingen, is ons dan ook gevraagd om op voorhand geen informatie vrij te geven. De fans wisten alleen dat we op het Punk Spring-festival zouden spelen, een uitverkocht festival voor 15.000 man. 't Is eigenlijk wel grappig, want gewoon al omdat je een band bent uit Europa, word je in Japan als groter beschouwd dan je eigenlijk bent. De gap tussen publiek en groep wordt daar bewust veel groter gehouden dan hier. Ze hebben ons bijvoorbeeld ook gevraagd om op voorhand niet in de zaal te gaan kijken. Het enige echte contact met het publiek was een standje waar we handtekeningen hebben uitgedeeld. Toen was er een meisje dat nadat ze haar handtekening had gekregen een briefje ontvouwde: "Where are you staying?"(lacht) Heel bedeesd, omdat ze wel wist dat ze dat eigenlijk niet mocht vragen.

GUIDO: Ook in de States hebben jullie al gespeeld, dankzij de Road Rally van MTV.

Sean: Dat was een opzet van MTV Nederland: een wedstrijd tussen Nailpin en Di-rect, een Nederlandse band. Wij vertrokken vanuit Los Angeles en zij vanuit San Francisco, en we moesten om ter eerst met een busje naar New York rijden. We kregen geen geld, dat moesten we zelf zien bijeen te sprokkelen door onderweg optredens te regelen, akoestisch te gaan spelen... We hebben in totaal tien shows gespeeld en zijn als eersten in New York aangekomen. Het was bij het boeken van die optredens natuurlijk wel een voordeel dat we onze cd's konden tonen, en ook die dvd's van de optredens in Japan. Al hebben we die dvd eigenlijk nooit moeten afspelen; tonen was meestal al genoeg. Op den duur wist je wel wie je moest aanspreken en op welke manier. Van de programmamakers mochten we natuurlijk niet zeggen dat we van MTV waren, anders was het al te gemakkelijk geweest. Dat mochten we alleen achteraf bekennen. Dat programma heeft voor onze doorbraak in Nederland gezorgd, dus dat was mooi meegenomen.

 

Geen Mötley Crüe-toestanden

 

GUIDO: Over Nederland gesproken: jij studeert aan het conservatorium van Rotterdam. Waarom daar?

Sean: Ik ben gaan kijken in Gent, omdat ze daar ook een popafdeling hebben, maar in Rotterdam stond die opleiding al verder, en ze bestaat ook al heel wat jaartjes langer. Ik ben ook een toelatingsproef gaan doen aan de Rockacademie in Tilburg, en daar kon ik ook beginnen. Rotterdam was echter mijn eerste keuze. Het is conservatorium, dus je kan als je zin hebt ook eens een keuzevak volgen als wereldmuziek, klassiek, jazz...

GUIDO: Zit je op kot in Rotterdam?

Sean: Ik heb daar twee jaar op een kamer gezeten, maar nu moet ik maar drie dagen per week naar de les, dus ik pendel gewoon met de trein. De cafés in Rotterdam zijn in de week trouwens heel vroeg dicht, daar ben ik in het begin wel van geschrokken. Na middernacht valt daar niet veel meer te beleven. Nee, geef mij dan maar liever de feestjes backstage, met de groep. Al moet je je daar nu ook weer geen Mötley Crüe-toestanden bij voorstellen. (lacht)

GUIDO: Zijn je medestudenten niet jaloers omdat jij alles realiseert waar zij van dromen?

Sean: Ik merk er niet echt veel van eigenlijk, tenzij het allemaal achter mijn rug gebeurt. (lacht) Het is trouwens niet zo dat al mijn medestudenten per se in een bekende groep willen spelen. En ik ben ook niet het type dat overal op school gaat rondbazuinen: "Hé, volgende week ga ik naar Japan hé!" Meestal vragen ze me achteraf waar ik zat, en als ik dan zeg dat het zwaar is geweest, want dat we eerst een weekend naar Las Vegas moesten voor de clip en onmiddellijk daarna naar Japan, dan valt hun mond wel eens open. Maar ik geloof wel dat ze het tof vinden voor mij.

 

Superdruk

 

GUIDO: Alsof je het nog niet druk genoeg heb, ben je ook nog VJ bij TMF.

Sean: Ja, ik heb een drukke agenda. Nailpin komt op de eerste plaats. Naast repeteren en optreden doen we nog heel veel dingen zelf, zoals de site updaten, T-shirts ontwerpen... Daarnaast moet ik mijn presentaties voor TMF schrijven. Daar kruipt veel tijd in, want je moet over elke artiest wel iets weten. Ik zit bijvoorbeeld niet echt in de hiphopwereld, dat moet ik dan eerst even opzoeken. Gelukkig is TMF maar één dag in de week: op woensdagochtend ga ik naar de studio in Lint en wordt alles opgenomen. Het studeren komt dan op de derde plaats, als tussendoortje. (lacht) 't Wordt wel heel druk, want ze hebben me een nieuw programma aangeboden bij TMF: Most Played Top 20. Dat ga ik ook doen, maar ik heb wel moeten zeggen dat ik het niet allemaal zelf kan blijven schrijven. (zucht) Je krijgt zodanig veel aangeboden, en je zou het allemaal wel willen doen omdat het zo tof is, maar op den duur gaat het niet meer.

GUIDO: Volhouden, Sean!

 

(HDP)