Bob Sinclar: "Ik speel met de meisjes"

De Franse dj Bob Sinclar, van de wereldhit 'Love generation', vertrouwde Guido de geheimen van een geslaagd festival toe. Als het maar sexy, warm en caliente is
!

 

GUIDO: Zijn festivals evident voor een dj?

Bob: Ik doe heel graag de festivals in België die Peter Boonen organiseert, zoals Groove City. Die zitten goed qua sfeer en concept, op zo’n festival kan dance perfect. Ik speel ook elk jaar op een festival in Australië, maar daar is het warm: 42 graden in januari! Daar kan ik met mijn feestelijke muziek terecht. Heel zomers.

GUIDO: Zoals jouw muziek?

Bob: Het nieuwe album zeker! Vol leven, mooie stemmen, gitaren. Maar ik hou ook wel heel erg van donkere clubs met flashy lichtbollen! (lacht)

GUIDO: Neem je zelf de tijd om festivals te doen?

Bob: Ik vind het moeilijk om niet ontgoocheld te zijn als je een groep live hoort. Ik ga wel naar de andere dj's luisteren op festivals. Derrick Carter, Chicago dj’s. Een dj is ook veel meer een ster nu. Bij een live moet ik het hebben van de stemmen: John Legend, Stevie Wonder, Prince... Ik hou van mensen die me een fantastisch gevoel kunnen geven. Ik kom zelf uit de hiphop, Gangstarr live is ongelooflijk! Of de Lovesexy-tour van Prince! Die concerten zijn me altijd bijgebleven. Sheila E. aan de drums, woah! Het is zo moeilijk om er te staan als artiest, een présence te hebben. Voor een dj is het net zo.

GUIDO: Hoe speel jij met je publiek?

Bob: Ik speel met de meisjes. Als zij voor m’n dj-booth staan en naar me knipogen en me kushandjes toewerpen, zit het wel goed. Als er geen meisjes zijn, is er geen feest, heel simpel! Het moet allemaal sexy, warm, caliente zijn.

GUIDO: Mocht je zelf een festival mogen organiseren?

Bob: Samen met Gary Pine en The Wailers op het podium staan! Ik doe de beats en zij doen alles verder live! Dat lijkt me fantastisch. Goeie vibes, af en toe een cover van Bob Marley.

GUIDO: Hoe heb je Gary Pine eigenlijk ontmoet?

Bob: Gewoon in een studio. Er is een meisje dat steeds op zoek is naar goeie stemmen voor me, en ze zei dat ze een Jamaïcaanse groep had ontmoet met goede stemmen. En sindsdien is ‘Love Generation’ een echte hymne geworden. De song die iedereen in harmonie bij elkaar brengt. Ik zou ook heel graag op Jamaïca zelf spelen, maar dat is niet evident als blanke. Je moet er echt door hen voorgesteld worden. Ik wacht de goede gelegenheid af.

GUIDO: Wanneer had je de impact van ‘Love Generation’ door?

Bob: De eerste keer dat ik het gedraaid heb. Nochtans, in de studio geloofde ik er niet in. Ik had een song, maar er miste iets. Ik had de instrumental op 128bpm, een gitaartje en een kick, het gefluit, het koortje, en daarmee ben ik in de studio in New York aangekomen. Toen ik daar Gary Pine ontmoette, vroeg ik hem om iets te schrijven over kinderen. Vanaf het moment dat hij aan de micro stond en begon te zingen, voelde iedereen in de studio ‘het’. Een machtig gevoel. De geluidsingenieur Dave Darlington, zei me: "Nu schrijf je geschiedenis". Dat moment was ongelofelijk. Tegelijk was ik bang. Wat gaan de mensen ervan vinden, hoe gaan ze reageren? Als ze dit niet goed vinden, ben ik eraan voor de rest van mijn carrière. Want voor mij was dat dé hit van de zomer, ik zag me niets anders spelen. We waren toen een week voor de Miami Winter Conference, daar heb ik het voor de eerste keer gespeeld, en na de eerste voorzichtige en een beetje geschrokken reacties, was er bij de tweede passage van de song dé grote ontploffing, de massale reactie, de totale osmose! Voor mij een magisch moment. Je voelt dat je muziek de mensen raakt en dat is de uiterste voldoening als artiest.

(LAD)