Superman Returns

Superman Returns van Bryan Singer - de regisseur van de eerste twee X-Men-films - is een prent die in 90% van de gevallen de juiste keuzes maakt. Dat maakt hem net zo goed als de originele Superman van Richard Donner uit 1978, maar niet beter.
 Superman Returns loopt over van het respect voor de klassieke Superman-film, en dat juichen we natuurlijk toe. Waar kan je je beter aan spiegelen om de ultieme superheldenfilm te maken dan aan, euh... de ultieme superheldenfilm? Singer heeft het uitstekende idee gehad om zijn visie op de Man van Staal op te vatten als een sequel, en niet als een remake. Een sequel op de film met Christopher Reeve (of films, want eigenlijk waren Superman I en II opgevat als een tweeluik met één afgerond verhaal, maar dan heeft Donner ruzie gekregen met de filmstudio, enfin, een lang verhaal dat je terugvindt op de dvd-extra's van de originele Superman). Het verhaal van de nieuwe film? Vijf jaar zijn verstreken, en Superman is letterlijk van de aardbodem verdwenen. Maar dan komt hij terug, en hij merkt dat de wereld ook zonder hem is blijven voorttollen. Lois Lane is verloofd en heeft een zoontje, Lex Luthor loopt vrij rond, Metropolis buzzt als nooit tevoren. Hoe zal Supes de draad van zijn oude dubbelleven weer opnemen? Je krijgt het antwoord in een groots opgezette spektakelfilm vol wonderbaarlijk mooie beelden, brede emoties, een verrassend verhaal en genoeg over-the-top actie om het een zomer lang mee uit te zingen. Bovendien zit Superman Returns stampvol verwijzigen naar en hommages aan het origineel, tot zelfs een postume cameo van Marlon Brando als Supermans vader Jor-El. Daar hebben we niets op tegen. Sterker nog, we hadden minutenlang kippenvel toen het oorspronkelijke Superman-thema van John Williams weerklonk en de blauwe letters over het scherm zoefden. Toen het S-schild voor de eerste keer verscheen, kregen we zelfs zin om juichend recht te springen, een vuist in de lucht. Maar toch schort er iets aan deze film. Omdat Singer zodanig veel respect heeft voor het origineel, maakt hij ook juist dezelfde fouten als Donner, en die komen bovendrijven in zowat elke scène waarin Lex Luthor voorkomt. Luthor wordt gespeeld door Kevin Spacey, en net als Gene Hackman in 1978 is dat een uitstekend acteur, maar zijn rol is niet goed geschreven noch doordacht. Alwéér blijkt Luthor niet de ijskoude supercrimineel die hij zou moeten zijn, maar wordt hij ten onrechte opgevoerd als een ietwat goofy fantast die wordt omringd door idioten en dellen. Jammer toch! Maar goed, zoals we al zeiden is 90% van deze film wél fantastisch. Er zitten zelfs onvergetelijke beelden bij, zoals wanneer Superman zichzelf oplaadt aan de zon, of wanneer hij oplicht als een gasvlammetje als hij de atmosfeer induikt, of wanneer een kogel in slow motion te pletter slaat tegen zijn oogbol, of het sierlijke luchtballet met de blootsvoetse Lois Lane (geen slechte rol voor Kate Bosworth, het beeldschone surfmeisje uit Blue Crush). De actie is ook ongelooflijk, met een onvoorstelbare redding van een neerstortend vliegtuig als hoogtepunt. Verder zit er een tamelijk spectaculaire plot twist in deze film, die we natuurlijk niet gaan verklappen, maar die driekwart van de toeschouwers halverwege de film wel al zal geraden hebben. Het is een twist die belooft voor de toekomst, want nu de epische hommage aan Richard Donner, Christopher Reeve en Marlon Brando is afgewerkt, kan Singer z'n eigen weg gaan in een volgende Superman-film. En dat kan niet anders dan vonken geven. O ja, je hebt nog één ding van ons te goed: hoe doet de 26-jarige nieuwkomer Brandon Routh het eigenlijk als Clark Kent/Superman? Hij is geweldig: net zo'n nerdy schapenblik als Reeve indertijd, een gebeeldhouwde kop met altijd dat perfecte zwarte krulletje op z'n voorhoofd. Routh is Superman, en het valt te vrezen dat hij dat stigma de rest van z'n carrière zal meeslepen. Ons een rotzorg, zolang hij maar niet in een rolstoel belandt.

(JC)