Guillemots: doe het licht uit en luister
Chokri’s Pukkelpop ligt ondertussen al in het verleden van een zonnige eerste festivaldag, met onder meer The Knife, Nouvelle Vague, Jerboa, Mastodon en zeker ook de dromerige muziek van de Londense Guillemots.
Daags voordien kon je Fyfe Dangerfield, de zanger, en Greig Stewart, de drummer, nog aan tafel vinden in een zijstraatje in Anderlecht, bij de vrienden van Play it Again Sam.
GUIDO: Op cd klinkt het of jullie met een symfonisch orkest spelen.
Fyfe: Op de laatste track van het album ís dat ook zo. De saxofoons live helpen in die zin dat ze leemtes invullen die we live willen laten spelen door een symfonisch orkest. En die plannen zijn er zelfs al. Maar tegelijk is het plezier van de band ook dat het wij vier zijn die een groot geluid zoeken. Het album zit ook propvol geluid.
GUIDO: Het klinkt heel gevuld.
Fyfe: Wat ik ook wou, en leuk vind. De volgende plaat wordt meer gefocust. Deze plaat is een muzikale roetsjbaan. Toen Greig en ik elkaar voor het eerst ontmoetten, hadden we het er al over dat we een plaat wilden maken die klonk als één grote song. Doe het licht uit, zet je koptelefoon op en luister.
GUIDO: Ambitieus in het tijdperk van de single.
Fyfe: Net daarop reageren we! Het is angstaanjagend hoe vluchtig alles is.
Greig: Tja, de iPod... Het beste voorbeeld, niemand luistert nog naar een volledige plaat.
GUIDO: Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Fyfe: Toevallig.
Greig: Mijn vrouw speelde in een ITV comedy show, en Fyfes broer ook. Wij zaten allebei in het publiek en zo zijn we aan de praat geraakt. Dezelfde kennissen, muzikanten die we kenden...
Fyfe: Ik snap ook niet hoe je als muzikaal gelijkgezinden elkaar vindt. Maar het is zo opwindend, grappig én zenuwslopend als je dan op de eerste repetitie samen zit, iedereen een bedeesde hallo heeft gezegd en je denkt: "Was dit nu wel een goed idee?" Na vijf minuten weet je dat het een héél goed idee was, en opeens heb je drie uur muziek zitten maken zonder dat je het door hebt. Magisch! En eens we Magrao konden overtuigen om wat effectpedalen te kopen, konden we ons stilaan achter één homogene sound uit vier hoofden scharen. Nadien is hij dan wel om de week of zo een nieuwe pedaal gaan kopen. (lacht) Aristazabal kende ik allang, maar ik zag haar altijd als de jazzmuzikante, en dacht dat zij me ook zag als de popmuzikant. Bleek dat zij eigenlijk stiekem grote fan was van pop en omgekeerd ik van jazz. We hebben ons toen geout tegenover elkaar! (lacht)
GUIDO: Is het moeilijk om vrolijke muziek te maken?
Fyfe: Nee, vind ik niet. We hebben in de band allemaal zware moodswings, dus ook allemaal donkere periodes. Maar dat maakt het ook mogelijk om andere momenten te hebben waar je je dan heel goed bij voelt. Mensen verliezen is triest, maar op een vreemde manier leert het je ook dat je van je eigen tijd en leven moet genieten en dus beter vrolijk bent. Ik kan uit slechte momenten iets moois halen, optimisme puren.
GUIDO: Da’s echt met de glimlach tegen het leven aankijken.
Fyfe: Muziek moet hoop in zich hebben. Dat vind ik zo fantastisch aan Brian Wilson van The Beach Boys. Het is vaak makkelijk om donkere, gekipte muziek te maken. Wilson trok zichzelf door de hel en ging zowat kapot om vrolijke muziek te maken. Da’s toch mooi.
GUIDO: Droom je als muzikant over muziek?
Fyfe: Heel zelden, en dat is héél vervelend. Want dan word je wakker en ben je het kwijt.
Greig: Ja, ik droom beats.
Fyfe: Ik heb altijd een band gewild die elkaar in het midden van de nacht opbelt met nieuwe melodieën. Ik herinner me een berichtje van Greig in het holst van de nacht: "Ik heb een idee. Nee, ik ben niet zat, een idee voor een beat." En dan beatboxt hij die beat. Machtig! Je ratio ligt in een coma als je slaapt, en dan kunnen die ideeën er beter door, denk ik.
GUIDO: Slaapwel.
(LAD)