Tine Reymer van Billie King
We waren op zoek naar een dame die weet wat ze wil. Nadat bij zowel Neneh Cherry als Juliette Lewis de deur vriendelijk maar kordaat dicht ging, was Tine Reymer een aangename keuze.
Er is zoveel fuzz rond haar groep Billie King dat onze nieuwsgierigheid danig geprikkeld werd, en we wilden weten of de hype terecht is. Jawel.
GUIDO: 't Is misschien een cliché, maar maken dames andere muziek? Jij verwerkt je verdriet via kalme muziek. Ik verwacht dat mannen dat ruiger en stoerder doen.
Tine: Dat is zó persoonlijk en individueel anders voor iedereen. Ik zat door de dood van mijn broer de vorige jaren mentaal en fysiek in een nogal wazige sfeer, waardoor ik die nummers geschreven heb op die manier. Ik weet dat je het live geen set volhoudt met alleen kalme songs, en live is het ook leuk om eens te kunnen rammen en lawaai maken. Wat ik in mijn hoofd heb voor de volgende plaat zal sowieso een stuk rauwer klinken.
GUIDO: Is het schrijven en brengen van die nummers ‘therapeutisch’ voor jou?
Tine: Elke goeie performance moet die ontlading hebben: alles eruit! Dat is er heel mooi aan. Het is evidenter dat je je fysiek helemaal uitschreeuwt in een heftig nummer dan in een traag. Maar de intensiteit is dezelfde. Dat verschil brengt ons weer bij je vraag over mannen en vrouwen en muziek. Ik vind dat er tussen beide geen verschil is, alleen een verschil tussen goeie en slechte muzikanten. Ik merk op de repetities - ik ben een babbelaar - dat de andere meisjes redelijk ‘mannelijk’ zijn in hun muziek maken. Zij zijn veel meer ‘kom, spelen, spelen!’ terwijl ik meer de theatermentaliteit heb van tien minuten spelen en daar dan een halfuur over babbelen. (lacht) Zij vinden dat gruwelijk. Een heel fijne bende.
GUIDO: Heb je een act op het podium?
Tine: Je wordt groter dan je kleine zelf, en dat is alleen maar goed. Ik zie ook soms muzikanten die bijna ineengedoken angstig op een podium staan. Dat moet je nu niet doen hé, maak dan gewoon mooie cd’s in de studio en ga ergens in een donker holletje zitten. Het is niet gemakkelijk om op een podium te staan, want als ik probeer te communiceren komt er meestal ook alleen flauwekul uit (lacht). Frank Vander linden is daar wel goed in, bindteksten. Dat is dan toch iets wat mannen anders doen op het podium.
GUIDO: Je geeft je op het podium helemaal bloot met iets heel intiems.
Tine: Dat is inderdaad striptease pur sang! (lacht) Ik heb het daar soms wel moeilijk mee, want de plaat komt nu uit en je gooit precies die liedjes weg. Niet weg, maar ze zijn toch niet meer van mij alleen.
GUIDO: Wat zijn het mooiste compliment en de hardste kritiek die je al kreeg?
Tine: Kobe Proesmans, een van de gastmuzikanten, heeft me een heel flatterend compliment gegeven over de plaat. Ik ga dat hier niet helemaal uit de doeken doen (lacht) maar het was heel lyrisch en zo. Dat komt, omdat het van een heel kritische en goeie muzikant komt, ook des te beter aan. Pieter-Jan De Smet, die was komen kijken toen we in Oostende speelden, zei me achteraf: "Tine, eerlijk, ik begon te luisteren met het macho-idee van ‘allez, laat eens horen die meisjes’, en na één song was ik helemaal mee en onder de indruk". Dat was ook heel mooi. Dat hij kon toegeven dat hij het niet goed op had en helemaal verrast werd.
GUIDO: De macho-man-muzikant is er toch nog.
Tine: Tuurlijk. Het zal een soort van jaloezie blijven. We komen op hun territorium hé (lacht). En als dat dan nog blijkt mee te vallen... Zelfs als er slechte commentaar komt van mensen die ik waardeer, vind ik dat eigenlijk heel waardevol.
(LAD)