COSEY keert terug naar Tibet

Cosey, alias Bernard Cosandai, is al dertig jaar lang een outsider in het Europese stripwereldje. Als Zwitser leerde hij het vak bij zijn landgenoot Derib, maar zodra hij op eigen benen stond, roeide hij tegen de stroom van het klassieke beeldverhaal in
 met poëtische reeksen en one-shots als 'Jonathan' en Reis naar Italië.

Cosey is al zijn hele leven lang gefascineerd door Tibet, het raadselachtige land op het dak van de wereld. Het was daar dat zijn sleutelpersonage in de jaren '70 een sprong in het onbekende maakte op de eerste pagina van Weet je nog, Jonathan, het begin van een spirituele zoektocht die decennia lang zou aanslepen. In zijn nieuwste tweeluik De Azuren Boeddha, waarvan het tweede deel deze maand in de winkels ligt, keert Cosey terug naar Tibet.

 

GUIDO: Toen je een dikke dertig jaar geleden begon aan 'Jonathan' was Tibet een verre, onbereikbare droom. Ondertussen ben je er al vijf keer geweest.

Cosey: Dat klopt. Ik was er voor het eerst in 1994. Toen was ik dus al twintig jaar bezig met 'Jonathan'. Als ik terugkijk op die albums, nu ik Tibet met mijn eigen ogen heb gezien, vind ik dat ik de sfeer van het land eigenlijk wel goed heb gevat. Sterker nog: toen ik van mijn eerste Tibetreis terug was, begon ik naar mijn gevoel te gedocumenteerd te tekenen, zodat de strips aan sfeer inboetten. Ik denk dat ik nu pas, met De Azuren Boeddha, opnieuw de juiste sfeer te pakken heb.

GUIDO: Heb je wel eens een paar van je strips meegesmokkeld naar Tibet, om ze daar te laten zien aan de Tibetanen?

Cosey: Niet naar Tibet, wel naar Nepal. Maar ja, die mensen zijn het niet gewend om strips te lezen, en al zeker niet het soort strips dat ik maak. Ze vonden het vooral heel grappig. Als ik daar in een of ander bergdorp een van m'n strips uit m'n rugzak haalde, kwam iedereen rondom mij staan, en dan wezen ze naar de prentjes en lachten ze hartelijk. Leuk natuurlijk, maar meer respons krijg je daar niet op.

GUIDO: Bij De Azuren Boeddha doe je het niet, maar op de achterflap van elk 'Jonathan'-album staan een drietal muzieksuggesties.

Cosey: Inderdaad, bij wijze van soundtrack bij het album. Dat is de muziek waardoor ik me heb laten inspireren bij het schrijven van het scenario, en waarmee je als lezer desgewenst in de juiste sfeer kunt komen. Maar het is natuurlijk niet zo dat ik die drie cd's de hele tijd heb gedraaid tijdens het tekenen. Het tekenwerk van zo'n album kost me toch al gauw één tot anderhalf jaar, dus dat zou snel vervelend worden. En? Heb je die muzieksuggesties gevolgd bij het lezen?

GUIDO: Neen. Ik ben veel jonger dan jij, dus het was meestal niet echt mijn soort muziek.

Cosey: Wat was dan jouw muziek toen je voor het eerst 'Jonathan' las?

GUIDO: Euh... Prince?

Cosey:(lacht) Ja, dat zou niet gewerkt hebben natuurlijk. Nou ja, het zijn maar suggesties hé. Een mogelijke soundtrack, maar het hoeft niet.

GUIDO: Stripkenners hebben last met jouw oeuvre. Het is te modern om in de klassieke strip te worden ondergebracht, en te klassiek om deel uit te maken van de moderne strip.

Cosey:(haalt zijn schouders op) Dat is dan hun probleem. Klassieke strip, moderne strip... het blijven tekeningen op papier hé. Ik hou van allebei. Ik kan genieten van Blain of Sfar, maar evengoed van Hergé. Ik doe gewoon mijn ding, ik hoef niet te passen in een of ander vakje.

GUIDO: Je ding doe je helemaal alleen, in een chalet op 1200 meter hoogte in de Zwitserse bergen. Is dat niet eenzaam?

Cosey: Ik werk graag alleen omdat ik een compleet artiest wil zijn. Ik schrijf het verhaal, doe het tekenwerk en kleur ook alles zelf in. Is dat eenzaam? Ach, alles is relatief. Op 50 minuten sta ik in Lausanne, en nu zit ik hier in België met jou te praten…

GUIDO: Waarvoor dank!

(HDP)