Koen & Kris Wauters

In het putje van de winter, wanneer de nachten lang zijn, de lichtjes branden en iedereen mutsen en sjaals bovenhaalt, beginnen de gebroeders Koen en Kris Wauters aan hun jaarlijkse triomftocht.

 Met Clouseau spelen ze heel december avond na avond het Sportpaleis plat, en daarna gaan ze op VTM op zoek naar Idool 2007. Hoog tijd voor een Gesprek in 't Dubbel.

 

 

X-Factor is niet meer, leve de terugkeer van Idool. Never change a winning team? "De afwisseling werkt beter dan de opeenvolging," verduidelijkt Koen. "En Idool is toch nog net iets sterker qua format en idee, denk ik."

 

GUIDO: Koen, denk je dat je zelf als achttienjarige aspirant-zanger de finale van Idool zou hebben gehaald?

Koen: Ik vrees van niet. Om te beginnen kon ik als achttienjarige nog niet zingen zoals nu, wat toch het belangrijkste is. Ik denk ook niet dat ik er op die leeftijd al zou hebben gestaan van: "Have no doubt, hier staat een performer voor u". Zoiets groeit, en wij hebben daar de tijd voor gehad. Wij zijn indertijd heel anders begonnen dan die mannen die vandaag aan Idool deelnemen. Repetitiekotjes, zelf ons PA'ke opstellen met twee lichten ernaast, wroeten en ploeteren...

GUIDO: Is het beter op die manier, denk je?

Koen: Boah, het is totaal anders hé. Nu komen ze eruit en ze hebben een kapper en een manager en een chauffeur... Wij hebben het zelf allemaal een beetje moeten uitzoeken, en wellicht leg je daarmee wel een solidere basis voor je latere jaren. Maar goed, de tijden zijn veranderd, je moet dat eigenlijk niet vergelijken.

Kris: Voor een aantal onder hen is het wel spijtig, denk ik. Sommige mensen pikken al die dingen ongelooflijk snel op en zijn er direct mee weg, anderen hebben drie, vier, vijf jaar de tijd nodig om er te kunnen staan op een podium, om zichzelf te kunnen zijn wanneer ze zingen. Maar vandaag heb je bijna geen andere keuze meer dan je weg te zoeken via zo'n talentenjacht. Het is veel moeilijker om het zonder te doen.

GUIDO: Zeg je nu dat potentieel interessante artiesten geen kans meer krijgen door de schuld van programma's als Idool?

Kris: Dat zeg ik niet, ik zeg dat de mensen die wel doorgaan in zo'n wedstrijd, diegenen zijn die het allemaal heel snel kunnen oppikken. Wat niet wil zeggen dat de anderen daarom nergens meer geraken. Het is zoals Koen zegt: toen wij achttien jaar waren, stonden we er nog niet, maar wij hebben de tijd gekregen om het allemaal te leren. Toen wij de eerste keer speelden, in een jeugdclub, stond er veertig man of zo. Het eerste optreden van de Idool-finalisten is direct in het Sportpaleis.

Koen: Dit soort talentenjachten is ook niet van deze tijd alleen hé. Humo's Rock Rally bestaat ook al een eeuwigheid. Daar is ook redelijk wat talent uitgekomen. Eigenlijk is dat hetzelfde, bij manier van spreken.

 

Sterallures

 

GUIDO: Stel dat jullie Idool-kandidaat zouden zijn, waar zou je het meest bang van zijn?

Koen: Oei oei. Van de jury zou ik niet bang zijn, maar dat is gemakkelijk gezegd, want die kennen we natuurlijk. Wij weten wel dat dat geen kwaaie mensen zijn en dat die gewoon hun gedacht zeggen. Ik denk wel dat ik daarmee overweg zou hebben gekund. Ik zou eerder bang zijn geweest van door de mand te vallen op de cruciale momenten.

GUIDO: Je hebt een heel herkenbaar stemgeluid. Na twee noten weet je al: dat is Koen Wauters. Zou jij andermans nummers kunnen zingen, zoals ze dat in Idool moeten doen?

Koen: Dat denk ik wel. Ik heb links en rechts toch al met covergroepjes meegespeeld, en we hebben indertijd ons eigen hobbygroepje gehad. Toen kon ik wel weg met andere nummers. Het gevaar schuilt er wel in dat je, door nog niet je eigen songs te kunnen brengen, iemand gaat nadoen. Je bent de bekende versies zo gewoon dat je die artiest achterna aan het zingen bent. Dat is natuurlijk niet de bedoeling, want uiteindelijk moet je op je eigen benen staan. Een bekend nummer op je eigen manier brengen, dat is niet gemakkelijk.

GUIDO: Als prille twintigers waren jullie zelf idolen. Dat ging zelfs gepaard met Beatles-taferelen, inclusief gillende en in zwijm vallende meisjes. Was het toen moeilijk om met beide voeten op de grond te blijven?

Koen: Moeilijk is niet het eerste woord dat in mijn hoofd springt. Het was vooral heel raar. Maar naast onze schoenen lopen, niet echt. We waren toen nog met z'n vijven hé, en als er één een beetje sterallures begon te krijgen, waren er gelukkig vier anderen om te zeggen dat hij maar beter gewoon kon doen.

GUIDO: Was dat nodig?

Koen: Ach, het viel wel mee. We waren vrienden uit dezelfde streek, en we konden wel wat verdragen van elkaar. Maar toch, overal waar je komt, wordt de rode loper uitgerold, en de mensen verwachten eigenlijk wel van jou dat je de vedette uithangt. Als je dan merkt dat je met niemand nog een normale conversatie kunt voeren, dat iedereen plots heel abnormaal tegen jou begint te doen, dan begin je op den duur van jezelf te denken dat je wel heel speciaal moet zijn. Hetgeen natuurlijk absoluut onwaar is, maar het duurt wel even voor je daar je juiste plaats in hebt gevonden.

GUIDO: Komen de nieuwbakken Idooltjes jullie om tips vragen om te leren hoe ze met hun kersverse roem moeten omgaan?

Koen: Dat gebeurt.

Kris: (knikt) Inderdaad.

Koen: En dat proberen we dan ook naar best vermogen te doen. Veel hangt af van hoe je zelf in mekaar zit, hoe je ermee omgaat, of je ertegen kunt.

 

Groupies

 

GUIDO: Clouseau kan niet meer kapot, wat je ook doet. Heb je soms geen zin om je eens een muzikaal zijstapje te veroorloven?

Koen: Ik heb dat eens gedaan met een hobbygroepje. Toen gingen we onaangekondigd spelen in cafeetjes. Dat was heel plezant, maar ik had absoluut niet de behoefte om daar meer van te maken, om een plaat op te nemen of songs te gaan schrijven. Bovendien heb ik nu eenmaal een stem om popmuziek te zingen, en dan nog het liefst in het Nederlands. Heavier dingen kan ik eigenlijk niet aan. Laat staan drie avonden na elkaar, heb ik al gemerkt. (lacht)

GUIDO: Een vraag waar ik eigenlijk al heel lang mee rondloop: bestaan groupies in Vlaanderen?

Koen: Met grote, grote uitzondering. Maar ik kan niet zeggen dat wij daar gebruik van hebben gemaakt.

GUIDO: En in Nederland?

Koen: Daar zijn ze op dat vlak wel ietske groffer ja. Zij noemen dat dan assertiever, maar eigenlijk is het dommer.

GUIDO: Dus groupies zijn dom?

Koen: Ach, dat fenomeen slaat nergens op hé.

Kris: (lacht) Straks prijkt er op het Guido-boekske een grote titel: "Koen Wauters zegt: groupies zijn dom".

GUIDO: Wees gerust, dat waren mijn woorden. Bedankt heren.

 

(HDP)