Trixie Whitley: de beste songs komen van de beste dochter

Als jullie deze jongedame aan het werk willen zien, ben je er beter vlug bij, want voor we het weten vertrekt ze misschien voorgoed terug naar New York. Trixie is de Belgisch-Amerikaanse dochter van de overleden bluespoëet Chris Whitley
, en ze is minstens even bevlogen van muziek. Een heel bescheiden meisje met een natuurlijke charme, een keiharde ambitie en een stem en muziek die je raakt.

Trixie: Mijn familie bestaat uit artiesten en muzikanten. Mijn oom speelt bij dEUS, mijn grootvader was een jazz-contrabassist. Vanaf dat ik in New York was en mijn pa een platencontract had, heb ik niets anders meer gekend dan studio’s en tournees. Ik was drie toen ik de eerste keer zelf op het podium stond.

GUIDO: Je wéét dat nog?

Trixie: In een arena in Berlijn, en papa moest daar spelen voor drieduizend mensen. Ik ben toen bij hem gaan staan op het podium en heb het hele optreden aan zijn been gehangen en me verstopt omdat ik bang was. Mij leken het wel twintigduizend mensen, zo massaal, ik was superverlegen! En toch had ik vanaf toen de smaak te pakken, maar het is pas tegen mijn vijftiende dat ik echt met mijn eigen ding ben begonnen.

GUIDO: En wat is jouw eigen ding?

Trixie: Ik ben begonnen met drummen, en dat combineerde ik met nummers die ik zelf schreef, maar dat werd wat minder toen ik een aantal jaren professioneel heb gedanst. Ik was toen ook al nummers aan het schrijven, maar het heeft zijn tijd geduurd eer ik daar mijn draai in vond. Tegelijk was het ook uit noodzaak; ik moest iets op papier zetten! Ik heb toen ik klein was dagen in studio's als Electric Ladyland zitten te koekeloeren. Drums zijn mijn instrument. Ik heb één jaar muziekschool contrabas gevolgd toen ik tien was, en ze hebben me daar gewoon uitgelachen omdat ik zo klein was met zo’n groot instrument. Dus: fuck it!Music schools konden mijn kloten kussen, ik ging drummen.

GUIDO: Waarom ga je niet puur voor je stem?

Trixie: Ik heb mezelf nooit als zangeres gezien, meer als performer, entertainer en muzikante. Ik was me totaal niet bewust van de impact van mijn zang en stem. Ik zing ongelooflijk graag en al heel lang, maar ik sta er minder bij stil dan mensen die naar me luisteren. Ik heb mijn stem nooit beschouwd als mijn talent.

GUIDO: Wie luistert, is wel onder de indruk van je stem.

Trixie: Bij de demo’s die ik op mijn Myspace heb staan, krijg ik steeds complimentjes over mijn stem. Ik wil niet pretentieus klinken, maar voor mijn stem heb ik nooit iets moeten doen. Een instrument kennen en kunnen bespelen heb ik altijd een veel grotere overwinning en werken gevonden.

GUIDO: Kan je je niet beter uitdrukken met een stem?

Trixie: Tuurlijk! Ik ben nu al ietsje zekerder van mijn teksten, maar het blijft verschrikkelijk moeilijk. Mijn pa was een fenomenale poëet, en ik had soms het gevoel dat ik hoe dan ook in zijn schaduw liep. Ik denk nog vaak dat ik nooit op zijn niveau zal geraken. Toen ik begon met zelf teksten te schrijven, beschouwde ik mezelf niet als een schrijfster. Maar hoe meer ik schreef heb ik gemerkt dat ik het misschien toch in me heb, maar dat ik het nog moet ontwikkelen. Ik wilde ook niet meteen met mijn vader vergeleken worden in het eerste jaar dat ik songteksten schreef. Toen hij nog leefde, heeft hij me wel een grote boost van zelfvertrouwen gegeven om het wel te doen. Hoe simplistisch mijn teksten ook waren, hij zei me dat er eigenlijk geen andere songschrijfster was die hem zo kon raken dan zijn eigen dochter. Soms hoorde ik hem in zijn slaap stukjes van mijn teksten zeggen, en toen dacht ik dat het toch niet zo marginaal slecht kon zijn. Bij hem is wel zowat iedere zin die hij geschreven heeft geniaal. Ik heb zo nu en dan eens een mooi uitschietertje. (lacht)

GUIDO: Wat is de mooiste herinnering aan je vader?

Trixie: Wat ik het meeste mis, is de stimulans die hij me gaf op vlak van muziek. Wij begrepen elkaar perfect.

 (LAD)