Bruisend Belfast

Het bloedige conflict dat Noord-Ierland bijna dertig jaar lang heeft geteisterd, had zijn brandpunt in de uitgestrekte arbeiderswijken van West-Belfast. Wat ooit een welvarende industriestad was, waar indertijd de Titanic werd gebouwd, werd eind jaren '60 een heuse oorlogszone.
  De Troubles zouden duren tot halfweg de jaren negentig, waardoor Belfast decennia achterbleef op de rest van het Verenigd Koninkrijk. Nu de wapens al bijna tien jaar zwijgen, is de Noord-Ierse hoofdstad bezig aan een spectaculaire inhaalbeweging. Ook wat het toerisme betreft!

Vandaag hoef je in Belfast niet meer te vrezen voor bomauto's in het centrum, exploderende pubs en massale straatgevechten tussen meutes gemaskerde heethoofden en zwaar bewapende Britse soldaten. Die taferelen behoren tot het verleden, en de stad verrijst uit zijn as. Het pub- en restaurantleven bloeit als nooit tevoren, hotels schieten als paddenstoelen uit de grond, in het hart van de stad wordt een monsterachtig groot winkelcentrum gebouwd en de toeristen worden elk jaar talrijker. Terecht, want Belfast is een heerlijke stad om te bezoeken.

Titanic Land

Door haar unieke recente geschiedenis is Belfast een stad waarin je het beste (én het slechtste) van zowel Engeland als Ierland kunt beleven. Langs de Golden Mile , de verbindingsweg die van het centrum naar de universiteitswijk loopt, vind je het ene trendy restaurant naast het andere, en ze zitten steevast afgeladen vol. In de Entries , de half verborgen steegjes tussen de winkelstraten in het stadscentrum, liggen prachtige Ierse pubs van vaak honderden jaren oud verscholen, waar Gaelic wordt gesproken en traditionele Ierse muziek wordt gespeeld. Het pompeuze stadhuis, waar koningin Victoria nog op haar sokkel staat, doet dan weer heel erg Brits aan, en werd vanbinnen rijkelijk versierd door dezelfde ambachtslui die het interieur van de Titanic verzorgden. Je kan er verschillende keren per dag aansluiten bij een gratis rondleiding, en dan mag je zelfs op de stoel van de burgemeester gaan zitten, voor de foto. De oude Harland & Wolff scheepswerf ligt aan de andere kant van de rivier. Je ziet de gigantische hijskranen Samson en Goliath al oprijzen van in het centrum.   Ooit werkten hier tienduizend arbeiders aan de Titanic en andere oceaanstomers, vandaag is het één gigantische woestenij, de natte droom van elke moderne stadsplanner. Een eerste poging om de buurt te doen herleven is het Odyssey -entertainmentcomplex, en ongetwijfeld komt er binnen afzienbare tijd een Titanic-museum. Hell , er is zoveel vrije ruimte dat er zelfs plaats zou zijn voor een Disney-achtig Titanic Land . Een goudmijn van toeristisch potentieel.

Oorlogszone West-Belfast

Vijftien jaar geleden waren de verdeelde wijken van West-Belfast nog een levensgevaarlijke no-go area waar bijna dagelijks het politiek geweld tussen katholieken en protestanten oplaaide. Vandaag wonen de twee gemeenschappen nog steeds strikt gescheiden, met een metershoge Peace Wall tussen hun respectieve wijken. De katholieke Falls Road loopt ongeveer evenwijdig met de protestantse Shankill Road , een paar honderd meter verderop. Op het eerste gezicht zijn het identieke, ietwat grauwe volksbuurten vol pubs, winkels en rijhuizen, zoals je ze in de suburbs van zowat elke Britse of Ierse stad vindt. Maar let op de kleurrijke muurschilderingen, waarin de eigen paramilitaire 'helden' (IRA aan de katholieke kant; UDA, UVF en UFF aan de protestantse kant) worden verheerlijkt en de wandaden van de andere partij worden aangeklaagd. Ook aan de kleuren van de boordstenen van het trottoir en de lantaarnpalen kan je meteen zien of je in katholiek of protestants gebied bent. De vele doodlopende zijstraatjes worden afgesneden door de nog steeds aanwezige muur. Er is een Peace Gate tussen de Falls en de Shankill , maar die poort gaat nog steeds elke avond en het hele weekend op slot. Het Noord-Ierse vredesproces is een feit, maar het is nog pril en breekbaar, en hier liggen de gevoeligheden het subtielst. Let trouwens eens op het hoge flatgebouw midden in de Falls : de metalen structuur erbovenop was een uitkijkpost van het Britse leger, waar zelfs helikopters op konden landen. De politie rijdt in Belfast trouwens nog steeds rond in wit geschilderde gepantserde legerwagens ( ice cream vans, zoals de inwoners ze met veel gevoel voor zelfspot noemen), en elk politiekantoor ziet eruit als een versterkte vesting met prikkeldraad en grote blokken beton voor de deur.

Tastbaar optimisme

De problemen in Belfast zijn dus nog niet helemaal voorbij, maar er hangt een bijna tastbaar gevoel van optimisme over de stad. Meningsverschillen tussen republikeinen en unionisten? Jazeker, heel veel zelfs, maar vandaag worden ze tenminste niet meer 'opgelost' met bommen en pistolen. Vandaag wordt er tussen de beide gemeenschappen op verhitte wijze aan politiek gedaan, zoals in elk beschaafd land. Het gevolg is dat zowel de inwoners als de toeristen kunnen herademen en genieten van een heerlijke stad met een onweerstaanbaar uitgaansleven (probeer zeker eens de Crown Liquor Saloon , misschien wel de mooiste Victoriaanse pub van de Britse eilanden), een jonge en hoopvolle bevolking (de studenten van Queens University doen de hele buurt ten zuiden van het stadscentrum bruisen van het leven) en de vriendelijkste en meest gastvrije mensen van heel Europa. Doe hen en jezelf een plezier, en ga er eens op bezoek. Je bent meer dan welkom.

Belfast praktisch

 

Hoe er geraken?

Rechtstreekse vluchten van Brussel naar Belfast zijn er niet, maar eigenlijk heb je die ook niet nodig. Vlieg voordelig naar Dublin ( www.ryanair.com of www.aerlingus.com ) en neem aan het luchthavengebouw de Belfast Express , een bus die om het uur rijdt en je in iets meer dan twee uur naar Belfast brengt. Wie bezig is aan een grote tour van de Britse eilanden, kan in Stanraer (bij Glasgow) of Liverpool een ferry nemen naar Belfast.

Geld

De zes provincies die samen Noord-Ierland vormen, maken deel uit van het Verenigd Koninkrijk. De eenheidsmunt is er dus de Britse pond, terwijl de eigenlijke Ierse republiek deel uitmaakt van de eurozone. Toch kan je op heel wat plaatsen in Belfast met euro's terecht: het Welcome Center (47 Donegall Place) aanvaardt ze met de glimlach, alle telefooncellen werken met euromuntstukken, en een pak handelszaken beschouwen het als een politiek statement om naast Brits ook 'Iers' geld te aanvaarden.

Slapen

Belfast telt inmiddels al zes hostels voor backpackers. Arnies is de goedkoopste ( www.arniesbackpackers.co.uk ), Linenhouse de nieuwste ( www.belfasthostel.com ) en de jeugdherberg aan Donegall Road, vlak bij de unief, is erkend door Hostelling International ( www.hini.org.uk ). In de zomer kan je ook aan de universiteit zelf logeren ( www.qub.ac.uk ). Vergeet je studentenkaart niet voor korting.

 

Vervoer

De bus uit Dublin dropt je pal in het stadscentrum, achter het centraal gelegen Europa Hotel . Vandaar is zowat alles makkelijk te belopen. Van het stadscentrum naar de trendy universiteitswijk is maar een kwartiertje stappen, dus de stadsbus heb je niet echt nodig. Wie de beruchte wijken in West-Belfast wil bezoeken, heeft de keuze tussen een zwarte taxi (tijdens de Troubles het enige bruikbare openbaar vervoer in West-Belfast: bussen waren een doelwit voor bomaanslagen) of de 'hop on-hop off'-dubbeldekkers van CitySightseeing Belfast ( www.city-sightseeing.com ). Zowel de Falls als de Shankill liggen echter verrassend dicht bij het centrum, zodat je ook te voet kan gaan.

Veiligheid

Juli is 'marching season' in Noord-Ierland. De protestantse Orange Order marcheert dan traditioneel door de straten om de Battle of the Boyne te herdenken. Daarbij komen ze soms door katholieke wijken, en daar willen wel eens relletjes en schermutselingen van komen. Ga dus liever niet naar zo'n parade kijken. Afgezien daarvan is er voor toeristen geen specifiek veiligheidsrisico, ook niet in West-Belfast. Belfast is vandaag een veiliger stad om te bezoeken dan pakweg Parijs, Londen of Barcelona.

(HDP)