Low: Things we lost in the fire
Allerminst evidente muziek, die deunen van Low. Zorg er alvast voor dat je met een vrolijk en relativerend hart aan deze plaat begint. Dit trio uit Duluth, Minnesota zweert bij minimalisme, klank uitspinnen, rust, nuchterheid met zwarte plekjes en een overheersend gevoel van weidsheid.
Low was ons niet bekend. We luisterden ernaar, eigenlijk al eventjes geleden, en konden wel onze plek vinden in hun heel eigen slowcore, sadcore, uitgestrekte indierock. Het verbaasde ons niet zo erg dat ze hier en daar in een blaadje verschenen, dit was weer eens iets anders!
Alan Sparhawk, zanger-gitarist en zijn vrouw, zangeres-drumster maken zich niet écht druk om die grotere aandacht. Ze vragen zich vooral af hoe ze nu voor 1000 man in plaats van voor 100 zullen gaan spelen en waarom er plots naar hen wordt geluisterd. Omdat het er misschien de tijd voor is, tijd voor nuchterheid en rust, en volgens ons ook wel omdat Steve Albini (je weet wel, Nirvana, Pixies...) aan de knoppen zat.
Oh ja, dat vrolijke hart. Best wel nodig om niet te weemoedig te raken bij deze muziek. Het gaat traag, de tweezang van het koppel heeft iets van vage figuren, mensen die toch samenzitten in de enormiteit van een sneeuwwoestijn en hun tranen in de weinige vlammen van hun gevoelens oplossen in een land waar traagheid nog bestaat. Zeker geen noot te veel, elke gitaargons, keyboardaanslag met beargumenteerd gevoel. Wat niet gespeeld wordt, is hier vaak belangrijker dan wat je wel hoort, op het tempo van een knakker met volbloed arthrose die toch nog wil stappen. De teksten zijn vaak poëtisch rauw. Ze klinken zooo liefjes, zacht maar verbergen gitzwarte sprookjes, gevoelens die dan bitter blijken. Toch is dit niet zwartgallig, het ís gewoon nuchter en eerlijk verteld. Een moeilijk te ontdekken plaat die in 2001 anders durfde te zijn, mooi.
NME bedacht ze met plaats 24 in hun top-100 van 2001. Wij hopen dat Low daar alle mogelijke lak aan heeft en, zoals ze zijn, nuchter blijven. We zouden ze anders best wel eens zien willen optreden in de Marquee op Pukkelpop of in een rokerig donkere club. Benieuwd of ze meer dan 100 man muisstil krijgen. Eigenlijk kan dat geen probleem zijn.
(LAD)