GABRIEL RIOS: "Ik hou wel van een typisch Belgisch weertje op festivals."

Zowat iedereen is laaiend enthousiast over Gabriel Rios' nieuwe cd Angelhead. De Puertoricaanse Gentenaar blijft er bescheiden bij, maar de twinkeling in zijn Latijnse ogen verraadt dat hij heel tevreden is met zijn plaat.
  GUIDO ging hem opzoeken op de vooravond van wat ongetwijfeld een bloedhete festivalzomer zal worden.

 

"Ik heb twee jaar aan Angelhead gewerkt," zegt Rios. "Sommige songs op het album zijn zelfs bijna drie jaar oud. De meeste tijd kruipt in de afwerking. Je hoofd zit vol ideeën, maar de effectieve uitwerking vergt veel tijd. Je componeert een song en veel mensen denken dat het daarbij ophoudt, maar je moet het nog een tijd laten sudderen voor je kan concluderen of de beslissingen die je hebt genomen steek houden of niet. Je eigen intuïtie is op zo'n moment niet te vertrouwen."

GUIDO: Twee jaar sleutelen in de studio om perfectie te bereiken, en dan kruip je op een podium en moet het van de eerste keer goed zijn...

Rios: Dat zijn twee verschillende dingen. Als ik een album opneem, vind ik het enorm belangrijk dat alles tot in de puntjes is afgewerkt. Live, dat is een ander paar mouwen, ook al speel je de song op dezelfde manier. Het verschil is het contact met het publiek. Wanneer je een album hebt afgewerkt, ben je klaar voor de live-ervaring. Je bent de studio dan kotsbeu. Als je live speelt, heb je zoveel energie in je, en die probeer je over te brengen op het publiek. Het is gewoon helemaal anders. Ik vergelijk het met twee seizoenen. Het opnemen van een album zou dan de winter zijn, door het introspectieve karakter. Alles draait dan rond jou en je gedachten. Bij live-optredens gooi je alle remmen los en geef je jezelf bloot aan het publiek. Dat is dan de lente. Nu maar hopen dat de global warming binnenkort niet de hele muziekwereld aantast. (lacht)

Applaus voor Snoop

GUIDO: Wat verkies je: festivals of zaaloptredens?

Rios: Ik beleef plezier aan beide. Het geeft me een kick om telkens op verschillende locaties te spelen. Daarom wil ik nooit veel horen over de plek waar ik terecht zal komen. Te veel voorbereiding is niet goed, het verrassingseffect moet er zijn. Telkens op voorhand beslissen welke set je gaat spelen en alles tot in de puntjes voorbereiden, gaat snel vervelen. Natuurlijk moet je af en toe wat research verrichten en de koppen samen steken. Zo sta ik deze zomer voor de tweede keer op Werchter, geen onbekend terrein. Ik zal de voorbereidingen doen die nodig zijn, maar daar blijft het bij. Ik heb zelfs geen flauw idee wanneer ik juist moet spelen. Als ik alles tot in de puntjes plan, word ik nerveuzer dan dat ik eigenlijk hoef te zijn. De enige gezonde stress voel je net voor de show. Alle overige stress is overbodig.

GUIDO: Is het moeilijk om nieuwe songs te spelen die het publiek nog niet zo goed kent?

Rios: Je moet de nieuwe songs een aantal keer spelen alvorens ze naturel klinken, want het publiek hoort het onmiddellijk als je te hard je best doet. Nieuwe songs hebben vaak het probleem dat ze live perfect klinken, maar niet aanslaan. Anderzijds is het altijd leuk om je publiek te kunnen verrassen met een nieuw nummer. Dat geeft een goed gevoel op het podium. Het is een vreemde combinatie van beide. Ik combineer graag bekende nummers met songs uit ons nieuwe repertoire. Zeker omdat dit nieuwe album zo anders is. Ik hou van contrast.

GUIDO: Begint je te vloeken als het regent op een festival?

Rios: Het publiek zal daar meer moeite mee hebben dan ik. Zo'n typisch Belgisch weertje kan me wel bekoren, ik geniet daarvan. Maar de zon mag er ook wel zijn, ik ben niet helemaal gek. We hebben al shows gegeven toen het pijpenstelen regende, en dat bleken eigenlijk onze beste shows te zijn. Mensen laten zich dan helemaal gaan. Ze zijn toch al doorweekt, daar is niet veel meer aan te doen. Regen kan bevrijdend werken voor de massa.

GUIDO: Heb je backstage al interessante dingen beleefd?

Rios: Snoop Dogg liep eens rond in de backstage, en mijn vrienden gingen hem achterna voor een handtekening. Jammer genoeg werden ze tegengehouden door twee gigantische bodyguards. Ik zweer het, ik had nog nooit zulke reuzen van venten gezien. Ik vroeg iedereen die bij me aan tafel zat om te applaudisseren wanneer Snoop langskwam. Ik heb veel bewondering voor die man en wilde hem een beetje als royalty behandelen. Dus Snoop passeerde, applaus. Maar toen hij wat verder was, draaide hij zich plots om met zo'n beangstigende grijns op zijn lippen. Iedereen stopte prompt met klappen. Toen gaf hij ons zo'n ghetto-sign met zijn vingers, ik zweer het, het zag er net uit als in een van zijn videoclips. (lacht) Ik ben niet zeker of het een act was of niet, maar het was wel een mooi moment. Realiteit en fictie vloeien bij Snoop in elkaar over. Maar verder ben ik niet echt onder de indruk van een kudde beroemde personen bijeen in een trailerpark. Na een optreden wil ik relaxen, en dat doe ik meestal door backstage wat op mijn gitaar te tokkelen. Ik heb op die momenten zoveel energie dat ik soms niet weet wat ermee gedaan.

Vrijheid om te doen wat je wil

GUIDO: Je bent een jaar of tien geleden naar België gekomen om kunst te studeren. Waarom eigenlijk geen muziek?

Rios: Eigenlijk is het verschil tussen beide miniem, maar muziek studeren was zeker geen optie voor mij, want ik kan geen noten lezen. Ik ben ook nooit een professionele of klassieke muzikant geweest. Naar muziek moet je luisteren en je moet je ervoor openstellen. Tijdens mijn kunstenstudies kon ik me helemaal uitleven, ik kon er mijn ego in kwijt, en kennis verwerven. Heel interessant.

GUIDO: Zie je, door je achtergrond in de kunst, beelden en kleuren wanneer je muziek componeert?

Rios: Zover gaat het niet, maar je kan kunst wel met muziek vergelijken, omdat je bij beide een enorme vrijheid hebt om te doen wat je wil. Er zijn natuurlijk ongeschreven regels. Zo moet een kunstwerk of een lied een boodschap overbrengen bij het publiek. Bij kunst experimenteer je met vormen en beelden, bij muziek zijn dat teksten en melodieën. Je bent daar enorm vrij in.

GUIDO: Je maakt muziek voor meer dan één zintuig.

Rios: (enthousiast) Ja! Zoals met de videoclips die we voor Angelhead hebben opgenomen in de Boekentoren in Gent. Toen namen we de plaat eigenlijk voor de tweede keer op, maar dan met beelden. Dat was geweldig om te doen. Vroeger fantaseerde ik hoe cool het zou zijn als zoiets zou bestaan, maar nu blijkt het allemaal heel normaal te zijn. Mensen kunnen vandaag muziek beluisteren én bekijken. Ik zou het ook fantastisch vinden als er gefilmd zou worden terwijl we een plaat opnemen in de studio, zodat de fans kunnen volgen hoe het allemaal in elkaar zit. Dat is de toekomst.

GUIDO: Nog een laatste vraag: waarom Angelhead ? Omdat je bekend staat als een mooie jongen?

Rios: Stel je voor! Dat zou een heel teleurstellende interpretatie zijn. (lacht) Nee, omdat dat woord zoveel betekenissen kan hebben. Angelhead gaat over rustloze periodes, over innerlijke tweestrijd, het leven in twee werelden. Maar ik wil er niet te veel over doorbomen, want ik wil dat iedereen er zijn eigen persoonlijke betekenis aan geeft. Als je een duidelijk afgelijnde titel geeft aan een album, dan wordt die titel direct geassocieerd met de muziek. Ik hoop dat Angelhead meer ademruimte geeft. We zullen zien wat het geeft, en ik ben benieuwd welke interpretatie mensen aan de titel zullen geven.

(HDP)