Death Proof
Quentin Tarantino heeft zijn fetisjen, en het kan hem geen
goddamn motherfuck schelen wat jij of ik daarvan denken. Hou je vast, want in zijn vijfde langspeelfilm
Death Proof gaat hij daarin
all the way
.
Even recapituleren. Tarantino en z'n boezemvriend Robert Rodriguez maken samen een ode aan de goedkope pulpbioscopen van de jaren zeventig en tachtig. Onder de noemer Grindhouse brengen ze een avondvullend programma met Rodriguez' zombiefilm Planet Terror , gevolgd door een aantal fake trailers en daarna Tarantino's Death Proof . Grindhouse flopt in Amerika, en de Europese verdelers besluiten de twee films apart uit te brengen. Tarantino maakt van de gelegenheid gebruik om een extended cut te maken en komt 'm voorstellen in Cannes.
Op Planet Terror moeten we nog een paar maanden wachten, maar de Europese versie van Death Proof , die speelt vanaf nu in de bioscoop. En Jesus fucking Christ , wat is het weer een niet te imiteren pulpfest geworden. Als uitgangspunt wou Tarantino een slasherfilm maken, maar zoals wel vaker bij de constant in overdrive gierende verbeelding van de Quentmeister , begon hij al snel verschillende van zijn favoriete genres door elkaar te haspelen tot een volstrekt uniek eindresultaat. Herinner je je dat deel 2 van Kill Bill onverwacht een soort spaghettiwestern werd? Welnu, bij Death Proof kan je je ook aan zoiets verwachten. Van een ietwat ranzige slasher waarbij een seriemoordenaar in Texas lonkt naar rondborstige slachtoffers in minuscule shorts, explodeert (letterlijk) Death Proof plots tot een hyperkinetische stunt- en achtervolgingsfilm waarbij de geur van verbrand rubber, uitlaatgassen en oververhit metaal zowat van het scherm walmt.
Death Proof is een film met minstens fifteen layers of cool . Verwacht niet dat je alle popcultuur-referenties zal vatten die Tarantino erin heeft gepropt, want het zijn er massa's, en ze zijn op delicieuze wijze obscuur. Als je ze wel vat, dan weten we eigenlijk niet of we je moeten feliciteren, of dat we "get a life, geek!" moeten roepen. Beter is je te laten meedobberen op de nostalgische popnummers van Jungle Julia en luimig bubbels te blazen van zoveel perfect herkauwde überpulp . De lange praatscènes met de sexy meisjes in de coolste bars en restaurants van Austin, Texas zijn heerlijke vintage Tarantino, en je voelt tegelijk hun vuilbekkende onschuld meer en meer bedreigd worden door Stuntman Mike (Kurt Russell, tweede keus na Mickey Rourke, maar toch erg goed voor de rol), de charmante pervert met z'n death proof car die erop kickt z'n slachtoffers aan flarden te rijden.
De dreiging culmineert in een ballet van staal, glas, vlees, bloed en impact, en dan krijg je plots de Tarantino Twist en kom je in een andere film terecht. Minder nostalgisch, gedaan met voortkabbelen, maar met nog een laag of drie extra supercool erbovenop. Death Proof wordt vanaf dan een pure postmoderne liefdesverklaring aan stunt people , gepersonifieerd in de persoon van Zoë Bell, de Nieuw-Zeelandse die indertijd de stunt double van Uma Thurman was voor Kill Bill en nu... zichzelf mag spelen. Een geschifte, bijna waanzinnige zet van een regisseur die zelf op de rand van de totale gekte danst, maar wat een geweldige triomf. De tomeloze energie die Bell aan de film toevoegt, en de chemie tussen haar en haar medespeelsters Rosario Dawson en Tracie Thoms - twee van de heerlijkste badass black bitches die we ooit op het witte doek zagen - geven de film een adrenaline-injectie. Het toerental gaat omhoog, het gaspedaal gaat tegen de plank, en Tarantino zet zich schrap voor wat nu al een sleutelsequens uit zijn oeuvre is: de Battle of the Dodges , een on-voor-stel-bare race tussen een Dodge Charger en een Dodge Challenger , twee ongelooflijk coole, liefdevol gepimpte racemachines uit de seventies. Met zijn favoriete autofilm Vanishing Point in het achterhoofd, slaagt Tarantino erin met artisanale middelen ( nope , geen CGI) een razende, beukende, gierende car chase te filmen die geen seconde lang zijn intensiteit verliest. Shiiiiiiiiiit!
Ga niet naar Death Proof kijken in de hoop een nieuwe Pulp Fiction te zien. Sure , er zijn de verwijzingen naar Big Kahuna Burger , en er worden tasty beverages geserveerd. De knipoogjes naar Kill Bill zijn zo mogelijk nog duidelijker, want Michael Parks is terug als de Texaanse sheriff Earl McGraw (die trouwens eerst is opgedoken in de openingscène van From Dusk Till Dawn ) en Zoë Bell is al evenzeer als The Bride uit op a roaring rampage of revenge nadat ze door Stuntman Mike bijna letterlijk van de motorkap wordt gemept. Maar deze film is verder all new Tarantino, een onweerstaanbare orgie van pure liefde voor grindhouse -cinema, waarbij de verschillende genres vechtend en krabbend met elkaar over het tapijt rollen terwijl Quentin ze grijnzend in toom poogt te houden met z'n cinematografische zweep. Fantastic!
(HDP)