ARNO: “Ik ben met mijn gat in de boter gevallen”
Donderdag, half vier. We hebben afgesproken in een gezellige bar in het centrum van Brussel. Arno zit aan een tafel aan het raam en staart naar de mensen die passeren. Een glas en een flesje Coca Cola Light staan voor hem
.
GUIDO: Jus de Box was goed voor een gouden plak. Is dat de reden waarom je Coca Cola Light drinkt?
Arno: De cola is wel light, maar de wodka die erin zit gelukkig niet…
GUIDO: Je bent een Vlaming, maar toch spreek en zing je in het Frans of in het Engels. Hoe komt dat?
Arno: Mijn vader was een rebelse en communistische Oostendenaar die tijdens de oorlog bij de Engelse luchtvaart werkte. Zo heb ik zijn stijl en de Engelse taal geërfd. Pas later leerde ik de Oostendse ziel beter kennen. Weet je, in de jaren zestig was Oostende de meest multiculturele stad van België. Er waren katholieke en protestantse kerken, maar we hadden ook een synagoog en een moskee. Verder kenden we een homowijk, enkele dancings uitsluitend voor Fransen en een paar cafés speciaal voor de zeelui. Maar vooral het aantal Engelsen was opmerkelijk. Toen kenden ze de Costa Del Sol nog niet, alleen cholesterol. Het eerste meisje dat ik kuste, was trouwens een Engelse.
GUIDO: En hoe zit het met je muzikale roots?
Arno: Die liggen in Oostende. Engelse zangers en bands pakten hun koffers en trokken naar Oostende. Ze probeerden hier door te breken, maar geraakten er nadien niet meer weg. Ikzelf heb hotelschool gevolgd en werkte voor Marvin Gaye. Toen ontmoette ik ook Eric Burden (zanger van The Animals - nvdr), hij deed de vaat in een bar. Op vijftien- of zestienjarige leeftijd had ik dus al kennisgemaakt met de verschillende muzikanten die gelden als de grondleggers van de toenmalige pop en rock.
GUIDO: Dan heb je je eerste band samengesteld?
Arno: Inderdaad. We schuimden toen de bars en kroegen af om onze muziek te verspreiden.
GUIDO: Freckleface, Tjens Couter, TC Matic… Je speelde in zes verschillende bands, maar je trok je vaak terug voor een soloalbum. Mogen we dan spreken van echte bands?
Arno: Ik was telkens wel de leader . De eerste waren echt, de andere (Charles & les Lulus, Charles & the White Trash European Blues Connection, Arno & the Subrovnicks - nvdr), waren voor de lol. Een muzikant voelt zich altijd meer op zijn gemak in de veilige schoot van een band dan in dienst van een zanger. Zie je, ik ben een echte democraat, zolang ik mijn gelijk krijg.
GUIDO: Je bent 57 jaar en hebt al 32 albums op de teller. Je laatste behaalde platina, men nodigt je uit in Frankrijk… Je hebt de wind in de zeilen?
Arno: Ik snap het niet. Van het laatste album, een Best Of , hebben we alleen al in België 100.000 exemplaren verkocht. Ik vraag me steeds vaker af waarom mensen naar mijn concerten komen. Ik ben met mijn gat in de boter gevallen. Ik heb nooit gewerkt. Ik maak muziek, dat is mijn hobby. Ik breng cd's uit en de mensen kopen die, ik geef concerten en de mensen komen kijken.
GUIDO: Op het nieuwe album staat een liedje in het Oostends dialect.
Arno: Hoe bedoel je, ‘dialect'?! Het Oostends is toch een internationale taal? Koen Mortier vroeg me iets in elkaar te knutselen voor zijn film Ex Drummer . 'Een Boeket Met Pisseblommen' was geboren en mocht niet ontbreken op het nieuwe album.
GUIDO: Staat dat liedje ook op het album dat in Frankrijk wordt uitgegeven?
Arno: Absoluut. Ik zeg je toch dat het Oostends een internationale taal is!
(JM)