Spurter CÉDRIC VAN BRANTEGHEM: “Ik droom al sinds mijn vijfde van een olympische medaille”
Jong, rad van tong én spurtersbenen… GUIDO zocht Cédric op en legde hem het vuur aan de gespierde schenen. Want soms vraagt een mens zich af: waarom wordt iemand spurter
?
Van Branteghem : Toen ik klein was, keek ik enorm op naar mijn vader. Hij was ooit zelf atleet en heeft al zijn bekers, medailles en krantenknipsels nog onder een stevige laag stof op zolder liggen. Als kind ging ik daar dikwijls rondscharrelen en beleefde er mijn eigen loopfantasieën. Op mijn vijfde ontdekte ik Carl Lewis, mijn tweede grote voorbeeld. Die won in ‘84 vier gouden medailles op dezelfde Olympische Spelen. Ik was als klein manneke vastbesloten zijn record te verpulveren. (lacht)
GUIDO: Zo jong en zo gedreven. Heb je dan voldoende van je jeugd kunnen genieten?
Van Branteghem : Absoluut! Terwijl de meeste atleten op hun vijftiende intens zaten te zweten op de sportschool, speelde ik af en toe een wedstrijdje onder vrienden. Roeien en hockey waren toen mijn favorieten. Ik zat ook in elke mogelijke schoolcompetitie. Pas toen ik achttien was, werd ik gedrevener en begon ik op een hoger niveau te lopen. Toch wou ik dat mijn sociaal leven daar zo min mogelijk onder leed. Ik heb dus nog voldoende fuiven in de Gentse Overpoort en de Vooruit kunnen meepikken. Maar na verloop van tijd wordt dat natuurlijk wat lastiger.
GUIDO: Wat zijn je sterke en zwakke punten op de looppiste?
Van Branteghem : Alle tegenslagen hebben mij enorm weerbaar gemaakt. Mijn positieve geest is ongetwijfeld mijn sterkste punt. Mijn lichaam daarentegen… Ik heb maar een klein postuurke en loop snel blessures op. Gelukkig heb ik mijn mentale sterkte. Ik kreeg vroeger veel kritiek over mijn lengte, en mijn voeten stonden naar buiten, maar die kritiek legde ik gewoon naast me neer.
GUIDO: Ben je ondanks die mentale sterkte soms ontgoocheld geweest in een prestatie?
Van Branteghem : Van blessures krijg ik het op mijn heupen! Dat is telkens een zure appel waar je doorheen moet bijten. Zeker als je in de halve finale van het EK moet opgeven, zoals vorige zomer in Göteborg. Ik was toen een van de medaillekandidaten, maar raakte geblesseerd. Op het moment zelf is dat een zware klap in je gezicht, maar je leert ermee omgaan. Er zijn nog andere dingen in het leven die belangrijk zijn.
GUIDO: Welke sportieve toekomstdromen koester je nog?
Van Branteghem : Ik hoop nog veel overwinningen te behalen zoals die op de Memorial Van Damme in 2003. Daar liep ik een Belgisch record, en dat is ongetwijfeld een hoogtepunt geweest. Zolang mijn benen meewillen en ik er plezier aan beleef, blijf ik doorgaan. Hopelijk is dat nog een jaar of vier. Een deelname aan de Olympische Spelen volgend jaar zouden ook wel mooi meegenomen zijn. Veel verder wil ik voorlopig niet kijken.
GUIDO: Heb je goede raad voor topsportstudenten?
Van Branteghem : Keihard werken als je iets wil bereiken en zeker nooit opgeven, maar vergeet er geen plezier aan te beleven! Jezelf geen nodeloze druk opleggen, dat is het belangrijkste. Zoals in iedere job zijn er mindere dagen, maar probeer toch zoveel mogelijk te genieten van de dingen die je overkomen.
(ER)