MARVANO op de ruïnes van 'Berlijn'

Soms is de geschiedenis van een strip bijna even boeiend als het verhaal zelf. Een jaar of vijftien geleden verscheen bij Dupuis De Zeven Dwergen van de Antwerpse tekenaar Marvano. Het was een pakkend oorlogsverhaal, dat onder meer fel werd bejubeld door Jean Van Hamme.
  Maar het boek verdween uit de 'Vrije Vlucht'-collectie en naar verluidt werd de hele stock ervan vernietigd. En kijk, vandaag is De Zeven Dwergen niet alleen uit z'n as herrezen, maar heeft Marvano er zelfs een vervolg op getekend, Reinhard De Vos, in wat een driedelige 'Berlijn'-cyclus zal worden.

 

GUIDO: Was je nog niet uitverteld?

Marvano: Goede verhalen dragen eigenlijk altijd nieuwe verhalen in zich. Daardoor onderscheiden ze zich van flutverhalen. Het heeft vooral te maken met het feit dat je opeens mogelijkheden ziet die je vroeger niet zag. En in het geval van 'Berlijn' heeft het ook met noodzaak te maken. Toen Dupuis De Zeven Dwergen uit zijn catalogus schopte en ik op zoek moest naar een nieuwe uitgever, besefte ik maar al te goed dat een vervolg een heruitgave een stuk aantrekkelijker zou maken. Niemand staat te springen om een one-shot opnieuw uit te geven. Zonder die geniale beleidsbeslissing van een of andere debiel bij Dupuis was 'Berlijn' er misschien wel nooit gekomen. En dat zou zonde geweest zijn.

GUIDO: Oorlogskinderen zijn de rode draad in de twee verschenen albums. Maar waar ze in De Zeven Dwergen nog symbool stonden voor onschuldige slachtoffers, zijn de wrede Nazi-oorlogswezen in Reinhard De Vos compleet het tegenovergestelde. Of niet?

Marvano: Zij zijn slachtoffers van 12 jaar waanzin tijdens het Derde Rijk van Hitler, om precies te zijn. Als je opgroeit in de heilige overtuiging dat je deel uitmaakt van een superieur ras en dat homo's en Joden varkens zijn, zal je niet automatisch van gedacht veranderen op 8 mei 1945, wanneer Duitsland capituleert. De jeugdbendes op de ruïnes van Berlijn waren een trieste realiteit. Er waren nu eenmaal oorlogswezen zat, en vermits de Russen in de eerste maanden na de capitulatie alles verkrachtten wat bewoog, bood een bende een soort van veiligheid.

GUIDO: Je bent een van de weinige striptekenaars die erin geslaagd zijn ernstige, intelligente en toch opwindende sciencefiction te maken. Waarom ben je van die sterkte afgestapt om nu toch weer een 20ste-eeuws oorlogsverhaal te vertellen?

Marvano: Als ik ernstige, intelligente en opwindende sciencefiction kan maken   - dank voor het compliment - kan ik ook andere ernstige, intelligente en opwindende verhalen maken, denk ik. Dat is het enige wat mij interesseert: sterke verhalen vertellen. Het decor is eigenlijk bijkomstig. Trouwens, de verhalen die ik met Joe Haldeman heb gemaakt, waren geen echte sciencefiction. Het was maatschappijkritisch denken, vermomd als sciencefiction.

GUIDO: Moet maatschappijkritiek niet per definitie aan de basis liggen van elk goed sciencefictionverhaal?

Marvano: Daar heb je gelijk in. Ik heb me knullig uitgedrukt. Onze verhalen steunen nooit op technische-foefjes-die-niemand-begrijpt. De Stilemanbehandeling (anti-ouderdomsbehandeling uit 'Dallas Barr' - HDP) zou je op het eerste gezicht zo'n foefje kunnen noemen, maar is het niet. Het is een metafoor voor het verschil tussen arm en rijk. Onze sciencefiction is nooit gebaseerd op rare dingen als The Force of zoiets, pure sf-parafernalia. Dat bedoelde ik eigenlijk: dat de verhalen nooit drijven op  hardcore  sf-slimmigheidjes.

GUIDO: Zou je ooit nog een nieuwe 'Dallas Barr'-cyclus willen maken?

Marvano: Graag! Dallas en Julius Stileman zijn, naar mijn bescheiden mening, twee van de beste personages die ooit in een strip zijn opgedoken.

(HDP)