Sand and Sorrow

De oorlog in Darfoer blijft grotendeels onzichtbaar voor de ogen van de wereld. In de frontlinie en in de geplunderde en platgebrande dorpen in het zuidwesten van Soedan liggen geen honderden perslui verslag uit te brengen. Integendeel.
  Slechts een handvol journalisten is geïnteresseerd in wat een van de schandelijkste en wreedste conflicten van onze tijd is. Tegen die onverschilligheid wil documentairemaker Paul Freedman iets doen, en hij vond een medestander in George Clooney, die optrad als coproducent en ook de commentaartekst inlas. In een ietwat drammerige stijl, heel erg op een Amerikaans publiek gericht (was die opdringerige soundtrack echt nodig?), drukt Freedman ons genadeloos met de neus op de feiten. Schokkende beelden worden keihard gemonteerd naast politieke en journalistieke commentaren, zodat je meer en meer beschaamd geraakt in de non-reactie van het Westen, waar maandenlang werd gedebatteerd of in Darfoer nu al dan niet een door de Soedanese regering gesponsorde genocide plaatsvindt. Het antwoord is ja, en dan nog gebeurt er niets. Zoveel gedegenereerde menselijke slechtheid aan de ene kant, en evenveel schouderophalende onverschilligheid aan de andere kant, het is om moedeloos van te worden. En daar verandert Sand en Sorrow geen ene moer aan, want wanneer de aftiteling begint heb je een hoop gruwel gezien, maar heb je nog steeds geen idee hoe dit kan worden gestopt. De door high school kids georganiseerde Darfoer-kaarswake in een school ergens in Illinois mag dan ontroerend zijn, maar zij staan uiteraard net zo machteloos als jij en ik en om het even wie. Kortom, net als met de gruwel zelf, weten we eigenlijk niet wat we met dit soort films aanmoeten.

  (HDP)