BALOJI, soulvol gelogeerd in 'Hotel Impala'

Baloji, vroeger de jongste stem van Starflam, doet de soul, doet de rap, doet een écht goede plaat: Hotel Impala . Een kersverse, eigenzinnige stem in de Belgische soulhop. Een moedige, grote en heel geslaagde ommezwaai na het rechttoe-rechtane rijmelen van voordien. Baloji is een heel vriendelijke, minzame jonge frontman met een plan, een verhaal en muziek die je op de juiste plaats raakt.

 

GUIDO: Bij de eerste twee songs op Pukkelpop had je het nog wat moeilijk.

Baloji: Zag je dat? Merde!

GUIDO: Je bewoog nog niet echt lekker, je was...

Baloji: Nerveus? Het is moeilijk hoor. De concerten waren er ook zo vlug. Pukkelpop was de eerste keer dat het aardig lukte. Daar voelde ik me eindelijk okay. Maar dat kostuumvestje, daar stress ik op. Eens dat af is, I'm cool , op mijn gemak. Dat stukje show à la Congolaise gaat me niet goed af.

GUIDO: Maar de muziek, die ook anders is, lukt je perfect.

Baloji: Vind je het zo anders dan ? ( verbaasd ) Dat vind ik toch niet.

GUIDO: Er zit nu toch véél meer soul in je muziek?

Baloji: Dat is waar. Op muzikaal vlak is het zeker... groter. Aah, ik hou zo van soul.

GUIDO: Al tegenwind gekregen van je hiphopconnecties?

Baloji: Er zijn er die Starflam niks vonden en enkel Akro (rapper bij Starflam - LAD) goed vonden, maar nu wel enthousiast zijn over Baloji. Laat ik hen maar de Vlaamse intelligentsia van de hiphop noemen. (lacht) Aan Waalse kant voel ik wel die ‘goddamn, you went too far'. Misschien zijn ze vooral verrast.

GUIDO: Ik denk dat de meeste mensen   op Pukkelpop kwamen kijken of je zwom of verzoop.

Baloji: Het hele optreden door kwamen er mensen bij en ging er niemand weg. Dat was goed. Ik heb heel goede muzikanten, I'm blessed , ze geven me veel vertrouwen en ik moet leren om de frontman te zijn. This is a new job . Maar ça va hé, ik ga het doen!

GUIDO: Op een paar nummers zing je ook.

Baloji: Zingen is een vak. En rappen doe ik al sinds mijn tiende. Dat kan ik bij het zingen niet meer inhalen.

GUIDO: Ze hebben je niet gevraagd om meer te zingen?

Baloji: Het label? Nee. Ik heb die plaat helemaal alleen gemaakt. Goed, dit is een lang verhaal. Ik ben een hele hoop beatmakers gaan bezoeken in Wallonië. Smimooz, Orfeo, Krewcial ook. Ik wil een plaat maken zo en zo, wat denk je ervan? De poëziewedstrijd die ik totaal onverwacht had gewonnen in het Centre Pompidou in Parijs was de eerste klik. Ik had voor die wedstrijd een stuk geschreven rond de gevoelens over mijn moeder, naar aanleiding van een telefoongesprek met mijn biologische moeder die nog steeds in Congo woont. Door die wedstrijd te winnen, heb ik heel wat zelfvertrouwen teruggevonden. Ik had in geen twee jaar nog een letter op papier gezet.

GUIDO: Was je het beu?

Baloji: Ik geloofde niet meer in mezelf, ik dacht dat mijn geluk op was met de drie platen van Starflam, en dat dat het dan was. It's dead. Een paar weken erna ontdek ik die song van Marvin Gaye, ‘I'm going home'. Die plaat is voor mij geschreven. "I'm going home to see my mother, I'm going home to meet my dear old dad." Daar had ik het skelet voor mijn plaat. Ik had al een pak songs, ik wist al hoe ik mijn platenhoes wou en wie die zou maken (P. Gonzalez - LAD). Ik had dat idee van een Amerikaanse jazzplaat waar het hoofd van de muzikant er ook zo op stond, een plaat die ik hier kocht in Gent, in Music Mania.

GUIDO: Rest in Peace!

Baloji: Zeg dat wel, goddamn ik mis die winkel. Er zijn nu geen goeie platenwinkels meer in Gent. Music Man, is dat iets? Da's house?

GUIDO: Ze doen een kleine moeite.

Baloji: Rock, soul, afro-beat? Maar goed, toen had ik dus muziek nodig. Geen enkele van die beatmakers zag het zitten. Ik ben zeker twintig man gaan bezoeken met mijn idee. Niets! Zelfs Peter Lesage, die nu ook meewerkt, zei me dat de plaat die ik wou vier jaar werk zou kosten en te ambitieus was. Nogal deprimerend. Toen heb ik het maar alleen gedaan. Ik heb vijf songs gemaakt, met muziek. ‘Congo' en 'Le reste du monde' onder andere. Daar ben ik mee naar de labels gestapt. Uiteindelijk zijn we in laatste instantie naar EMI gegaan, eigenlijk meer uit beleefdheid dan wat anders, omdat ik vroeger platen had gemaakt met hen. De grote baas van EMI luistert. Ik dacht dat hij te vinden zou zijn voor ‘Entre les lignes', dat nogal radiovriendelijk is met Gabriel Rios. Dus ik laat hem dat horen. Daar reageert hij gewoontjes op, maar hij is wild van ‘Où en sommes nous', met akoestische gitaar, en ‘Congo'. Hij slaat op de tafel en zegt me: "Man, daar gaan we een clip van maken. Acht minuten en een half , die song zetten we om in cinema!" Ik kon even niets meer zeggen. Ik heb alles kunnen doen zoals ik het wou.

GUIDO: Het werd een serieuze reis?

Baloji: A long journey. (lacht) En ze is nog verre van gedaan. Volume twee komt nog. Het is een diptiek hé, geen volledige dynastie. Ik wil de fouten vermijden die ik nu heb gemaakt. Vroeger rapte ik mijn lijnen en ik was weer weg, nu is het zoveel meer en ik heb al veel geleerd. Nu is het de mix opvolgen, meegaan naar New York voor de mastering. Ik was zo nieuwsgierig en ik wilde ook mijn muziek, afgewerkt, zelf terug naar huis meenemen. Ik ben ook echt een harde nu, vroeger was het meestal een compromis à la Belge . Nu ben ik veel meer ‘No way!' Maar ik moet, het is mijn kindje!

GUIDO: Is het heel anders dan de hiphopwereld waarin je opgroeide?

Baloji: Mijn keyboardspeler heeft het moeilijk met rap, hij houdt er niet van. Maar hij is muzikaal zo sterk, en ik leer er heel veel van. Ik leer ook te praten over muziek zoals zij dat doen. Ik moet wel, ik ben de baas. Tertsen, akkoorden, F, Z. Ik moet hen ook meetrekken op het podium, ik moet het vuur in het publiek brengen én in de band, anders tokkelen ze maar wat aan en hoor je het tempo zakken. Want het publiek kent geen genade.

GUIDO: Hoe moeilijk was het om die grote gevoelens in de plaat te krijgen?

Baloji: Op drie september, toen de plaat uitkwam, was ik er niet gerust op. Ik voelde me héél kwetsbaar. Merde, daar stond ik dan, I'm naked . Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik besef hoeveel van mezelf er in die plaat ligt. Het is bizar. (peinzend) Maar ik moet nog zoveel zeggen.

GUIDO: Maar wat je zegt, moest er wel uit?

Baloji: Spit it out! Het is ook berekend hoor. Ken je ‘Sea Change' van Beck? Zijn vrouw verlaat hem, hij schrijft er een plaat over, twaalf songs over een liefdesbreuk. Zo zeg ik: ik weet wie mijn ma is, 25 jaar later, ze vraagt me wat ik heb gedaan en ik kan haar daar niet meteen op antwoorden. Ik voelde me niet op mijn gemak, was overvallen door dat gesprek. Ik probeer het antwoord met deze plaat te geven, muziek is mijn taal. Maar ik vind het zo speciaal als je het linkt aan die song van Marvin Gaye, want ik heb me die song eigen gemaakt. Die song vertelt een stuk van wie ik ben, van waar ik kom, naar waar ik ga. Daarom raakte die song me zo.

GUIDO: Dat is de magie van muziek.

(LD)

                                                          

Baloji's Favourite Five

•  Arcade Fire: Neon bible is heavy shit .

•  IAM: Ombre et Lumière uit 1993, over iemand die steelt en er zijn spijt en schaamte over betuigt. Als je dat durft, you're the man.

•  Curtis Mayfield: Curtis . Barokke soul, indrukwekkend.

•  Jacques Brel: Les Marquises . Heel mooi omdat hij weggaat van Frankrijk en er niet meer van houdt en toch ook op Les Marquises zijn paradijs niet vindt. ‘Ostend transit' komt rechtstreeks van die song. ‘Orly' is ook prachtig, de schoonheid van twee mensen die elkaar echt graag zien.

•  Michael Jackson , gewoon omdat Thriller tot op het nieuws geraakte, zoiets gebeurt nu niet meer. Die invloed die hij heeft gehad, was ongelooflijk.