THE TELLERS: "Pop is als een allesbeheersend lijfelijk gif"
Bij onze Waalse muzikanten kon je niet naast The Tellers luisteren. Magische melodieën, een spontaneïteit met grote glimlach en een album vol leuke songs. François Gustin, nu hun bassist en ook muzikant bij Hank Harry en The Nuts Club is blij om met hen Europa te veroveren.
GUIDO: The Tellers was oorspronkelijk Charles en Ben.
François: Toen ze veel live gingen spelen, zijn ze uit noodzaak muzikanten gaan zoeken, na de release van hun eerste ep. Ze speelden met de muzikanten van The Big Hat Band, nadien met Fabrice, de zanger van Austin Lace. Toen het debuutalbum er was, ging het samen spelen met de meeste van die muzikanten niet meer zoals Charles en Ben het wilden en heb ik hen leren kennen. Ze speelden op de RTBF, en toen hebben we wat gepraat. Een week nadien kreeg ik een mail van hen of ik bas wilde spelen. Ik ben gitarist (lacht) maar speel veel verschillende instrumenten. Ken, de drummer, was er toen ook net. We zijn nu echt een groep van vier. We hebben de laatste zes maanden ook heel veel gespeeld.
GUIDO: De livefilmpjes op YouTube zijn bijna niet te tellen.
François: Ik ben er sinds mei 2007 bij en denk dat we sindsdien een honderdtal concerten hebben gespeeld, heel intensief. De Europese tour was heel vermoeiend, maar enorm leerrijk. Denemarken, Noorwegen, Zweden, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, Nederland, Italië, Frankrijk, Parijs verschillende concerten én België. Voor een jonge groep is dat enorm.
Songs opnemen met Charles en Ben
GUIDO: De plaat klinkt niet als een jonge groep, maar als muzikanten die heel goed weten wat ze kunnen, wie ze zijn, zelfzeker en fris.
François: Charles en Ben wilden dat spontane. Ze hebben op heel korte tijd moeten opnemen. Met een paar songs die af waren en een hoop flarden song. Er waren dus dagen dat ze in de studio aankwamen zonder song. Ze gingen in het park naast de studio zitten met hun gitaar, maakten een song en namen die meteen op, veel spontaner kan het niet. Ze wilden iets simpels, niet iets makkelijks, wel zuiver, simpel klinkend. De songs zijn vaak veel complexer dan als je ze op het eerste moment hoort. Ik ben nieuwsgierig hoe alles op de tweede plaat zal evolueren.
GUIDO: Nu jullie met vier zijn.
François: Ik voel ook dat Charles en Ben meer op hun gemak zijn. De druk van buiten is beter verdeeld, dat zal de muziek ten goede komen. Ze zijn ook maar net 20 en 21 jaar. Ik ben er toch 25. Samen met de geluidstechnieker en de tourmanager zijn we met zessen in ons busje onderweg, en dat geeft een goed gevoel. Allemaal rond dezelfde leeftijd, we zijn een team. De muziek zal ook zeker veranderen, we kunnen dingen anders aanpakken, songs krijgen meer mogelijkheden. Ken drumde vooral jazz en funk. Ritmisch zal dat zijn indruk laten. Ik kom uit de elektronische en experimentele muziek en luister ook naar totaal andere dingen. Voor arrangementen, soorten geluid die we gaan gebruiken, kan dat heel interessant zijn. Ook voor Charles en Ben kan het een verademing zijn, een verandering.
GUIDO: Is er dan een baas in de groep?
François: Als er een baas is, is dat niet vanzelfsprekend Ben, zoals je zou denken.
GUIDO: Zijn stem, met dat heel breekbaar en Welsh-getint Engels, drukt een grote stempel op de muziek.
François: Hij schrijft bijna alle teksten en brengt vaak het begin van een song aan. Maar Charles is de man van de verfijnde arrangementen en de prachtige melodieën. Het is heel moeilijk te zeggen wie van hen de baas is. Ze hebben een heel speciale muzikale band. Tegelijk is die relatie ook aan het veranderen. Zij hebben natuurlijk de groep gestart en ik vind het maar normaal dat hun inbreng een grotere autoriteit heeft. Ken en ik stellen ook nog geen eisen, dit is een overgangsperiode. We zijn nu volop bezig met het live spelen van de eerste plaat.
GUIDO: Zo kan je die natuurlijk ook van binnen en van buiten leren kennen.
François: Er zijn al songs die, door ze samen te spelen, live lichtjes veranderen, dus de overgangsperiode is bezig. We dollen ook veel meer met stukken muziek. Wat ze met zijn tweeën nooit zouden hebben gedaan.
GUIDO: Net omdat ze meer druk voelden en het allemaal erg serieus moesten nemen.
François: Er is zeker meer lichtheid in hun omgang met de songs.
Touren met Charles en Ben
GUIDO: Hoe groot was het touravontuur eigenlijk?
François: (lacht) Er zijn zalige en verschrikkelijke momenten geweest tijdens die twee en een halve maand. Van 6 oktober tot 21 december, met hier en daar een kleine pauze. Op het einde konden we echt niet meer. Fysiek kon niemand nog mee, en in ons hoofd hadden we er meer dan genoeg van. Op den duur zit je met z'n zessen in dat busje en is het de hel. We hebben problemen gehad met onze eerste tourmanager toen we in Zweden waren. We hebben hem moeten terugsturen naar België. Na een slaande ruzie is hij weggelopen met de sleutels van het busje en heeft hij ons daar achtergelaten voor een club. Vier uur 's morgens, met al onze instrumenten. Meneer was naar het hotel gereden, had zich opgesloten in zijn kamer en was op zijn gemak jointjes aan het roken. In Zweden ga je daarvoor rechtstreeks naar de gevangenis! Op zo'n tour heb je geen besef meer van de wereld of van de tijd. Je zit vierentwintig uur op elkaars lip, een heel vreemde ervaring. Niet dat er geen comfort was, we hadden een goed busje, bijna steeds een hotel. Maar kilometers rijden, slecht slapen, vreemd eten, samen wassen, samen eten, steeds dezelfde koppen. Zeker voor herhaling vatbaar! Nu nog Babyshambles, waar we het voorprogramma van doen in Rijsel en Eurosonic, en dan niets meer tot een stuk in februari. Daarna weer de baan op!
GUIDO: Had je zelf eigenlijk al veel naar The Tellers geluisterd voor je erbij kwam?
François: Ik kende hen van hun slechte reputatie.
GUIDO: Hoezo?
François: Er waren veel groepjes enorm jaloers op wat The Tellers vrij vroeg al teweegbrachten. (The Tellers verkochten heel vroeg al een song aan een Europese reclame voor Canon - LAD) En Charles en Ben zijn twee speciale kerels, dat is zo. Dan heb je meteen stof voor roddels, nijd en afgunst. In het begin waren ze ook echt klungelig in hun communicatie en omgang met de mensen.
GUIDO: Ik zag een video-interview met hen, en ze zeiden nagenoeg niets.
François: Ze zijn zodanig verlegen dat het als pretentieus wordt gezien. Maar zo zijn ze niet. Het zijn grappigaards die zichzelf veel minder serieus nemen dan de roddelaars denken. Ik ben nu ook doordrongen van de muziek, en ik besef dat ze op een heel mooie, verfrissende, originele manier met pop aan de gang zijn. Hun nummers zijn zo catchy als een lijfelijk vergif dat je verteert. Veel mensen zeggen: "Ja, het is makkelijk , het is maar pop".
GUIDO: Ik vind pop van de moeilijkste muziek die er is, als je het goed wil doen tenminste . The Tellers klinkt trouwens helemaal niet alsof het van een of ander bosdorpje diep in Wallonië komt.
François: Als je dan in Parijs komt, waar alles afhangt van imago, werkt dat vaak heel ontnuchterend. Gisteren moesten we een hele namiddag doorbrengen met een Frans magazine voor interview en foto's, en dan vragen ze ons om te poseren en om ‘rock & roll' te doen. "Doe eens iets." maar wij zitten daar gewoon, wij gaan niet op commando iets gaan doen wat we toch niet zijn. We zouden niet eens weten wat we dan moeten doen, hoe we er dan precies zouden moeten uitzien.
GUIDO: Laat dat jullie privilege blijven.
(LAD)
Vier toppers van 2007 volgens The Tellers
- Yo soy un caballo
- Animal collective - Strawberry Jam
- Fog - Ditherer
- Radiohead - In rainbows