Het carpe diem-evangelie volgens Gorki's LUC DEVOS

Luc Devos heeft met Gorki een negende plaat uit: Voor rijpere jeugd. Een zonnige plaat vol glimlach en hier en daar een paar filosofische addertjes. Luc vertelt me tussen zijn honderden boeken, platen en gitaren dat we vooral moeten genieten. Brullen, gieren, dronken zijn, feesten. Af en toe eens ‘United Kashmir' door de boxen kan daarbij alleen maar helpen.

 

"Ik ben zo clean als een raap."

 

GUIDO: Zijn jouw platen een dagboek?

Devos: Ik kijk rond me en beschrijf wat ik zie in deze wereld, de postmoderne samenleving zal ik maar zeggen. Misschien gaat het wel meer over mezelf dan ik denk. ‘Surfer Billy' is zo'n gast die ik voor mijn ogen zie. Eigenlijk ben ik dat, zou ik die willen zijn. Een toffe gast die op de golven surft, veel seks, drugs, en rock-'n-roll tot zich neemt, altijd leute heeft zonder problemen, die door het leven dartelt.

GUIDO: Dartel jij niet door het leven?

Devos: Tuurlijk! Ik probeer te genieten van alles wat gebeurt en ik ben zanger, popmuzikant. Een leven waar ik voor geijverd heb. Er is een kant aan mij die nostalgisch, misschien melancholisch is, en die veel nadenkt. Waar moeten we naartoe met ons leven, met mijn leven godverdomme? Ik ben nu ook 45 jaar. Ik zeg niet dat ik een midlifecrisis heb, maar...

GUIDO: Het is de eerste keer dat ik Luc Devos zo hoor.

Devos: Nu ik een zoon heb, denk ik: wat voor een toekomst gaan onze kinderen tegemoet? Het is een beetje melig, maar ik begin me potverdorie zorgen te maken! Nu hoor je dat meer in wat ik zing, ‘Zal ik het nu doen voor de zondvloed' is zo eentje. In ‘Asfalt en beton', 'Stotteraars aller landen' ook. De wereld gaat totaal naar de kl... naar de knoppen. Maar dat zijn de zorgen die de zanger van Gorki zich maakt, een soort van personage, en niet Luc Devos, mezelf. Een zanger die de dingen toch minder voor de hand liggend probeert te verwoorden. Ontroering scheppen, de mensen raken in hun hart, hun ziel.

Dronken melancholicus

GUIDO: Je hébt veel te vertellen.

Devos: Ik wil zeggen aan de mensen: jongens, we zijn hier maar zo kort, pluk de dag. Carpe diem dus, in het Latijn. Dat is mijn ultieme boodschap. Ik vind dit een zeer zonnige, zomerse plaat.

GUIDO: Behalve de twee laatste nummers.

Devos: De mensen zijn ‘gelukkig', ze hebben een auto, wonen in een verkaveling. Zijn ze gelukkig? Ze hebben ‘geluk in het spel', maar niet veel in de liefde. Veel koppels vinden nooit de liefde, of zijn ze alweer kwijt. Da's toch jammer. Er zitten hier en daar addertjes onder het gras. Zelfs bij mijn lievelingsnummer ‘Surfer Billy' komt er ‘het is te mooi om waar te zijn'. Ik heb de naam een melancholicus te zijn, maar je kan je wapenen door elke dag te genieten, dronken te zijn, lachen, gieren, elke dag feest. Geniet! Ik heb gezien hoe het niet moet, in mijn jeugd onder andere, en ben er nu zeker van dat je moet genieten. Naarmate je ouder wordt, gaat de tijd ook steeds sneller, je zal dat wel merken.

GUIDO: ‘United Kashmir' sprong er voor mij uit.

Devos: Leuk hé. Daar zit de rode draad. Het gaat over de nachtwinkel, en ook symbolisch over alles wat er in de nacht te verkrijgen is, op elk moment van de nacht. Seks, drugs en rock-'n-roll, xtc, coke, alles wat de postmoderne mens zoekt. Invullen van elke nood, elke lust. Je kan dat negatief en positief zien. Ik ben zelf zo clean als een raap. Ik heb wel eens geprobeerd, maar verder zegt het me niets. Het gaat over materialisme dat overal meester is. In ‘Driekoningen' is dat ‘het universum is zo groot en niemand zal het ooit begrijpen, maar Disneyland is zo dichtbij'. Het spirituele, het religieuze is weg uit het denken. Niemand vraagt zich nog af waarom we hier zijn. De liefde bestaat. En ik, dom kalf, ben er nog altijd mee bezig! Ik vraag me af waarom de zon op en onder gaat. Ik ben een hippie hé, waarschijnlijk.

GUIDO: ‘Asfalt en beton'. Je bent zelf in Stonehenge geweest?

Devos: Twee jaar geleden, en het heeft me gepakt. Op 21 juni, midzomernacht, zie je daar de zon ondergaan achter Stonehenge, perfect in het zenit of hoe heet dat. Toen ik daar was, begreep ik waarom die mensen daarmee bezig zijn. Ik ben er ook mee bezig, op een zeer ironische en cynische manier, want waarom zouden we daar nog over denken nu de wetenschap alles bewezen heeft. We zijn gewoon een dier van vlees en bloed en we moeten elke dag twee keer naar de wc en vijf liter water per dag drinken en meer is er niet. Maar ik hou één percent toch nog open voor andere dingen. Ik heb veel sympathie voor een hippie die naar Stonehenge gaat en daar met zijn armen staat te zwaaien. Tegelijk ben ik de eerste om toe te geven dat het allemaal bullshit is. Stonehenge is een soort monument voor de zinvolheid van het leven. Terwijl weer wetenschappelijk te bewijzen valt dat ons leven geen zin heeft. Sorry dat ik hier zo filosofisch word, maar ik heb dat in het liedje zo eenvoudig mogelijk proberen te verwoorden.

GUIDO: Ik hou van de manier waarop je in eenvoudige taal toch heel veel zegt.

Devos: Je moet tussen de zinnen lezen. De eerste zinnen van de cd zijn: ‘De zon komt op en ik ben in het park, mijn zakken zijn leeg.' Ik moet niet gaan zeggen dat ik heel de nacht gezopen heb en dat ik na de Gentse Feesten in het park ben blijven slapen. Ik heb ook nooit naar poëzie gestreefd. Ik heb nog nooit een gedicht geschreven. Ik probeer situaties te beschrijven. In plaats van 'de zon komt op' zou je ook kunnen zeggen: (met dramatische stem) ‘het licht gebeurt in de duisternis'. Ik vind dat als je zingt zoals de mensen spreken, je iemand in hart en ziel kan raken.

Stortvloed aan muziek

GUIDO: Zoekt Luc Devos nog nieuwe muziek?

Devos: Het grote probleem is de oceaan, of de stortvloed aan muziek die eruitkomt. Ik heb veel bewondering voor journalisten en jonge gasten die er zich nog een weg proberen in te vinden. Ik luister wel naar de radio, naar Urgent - een fantastische zender - en naar Studio Brussel. Ik heb het veel cd's kopen ook losgelaten. Als ik zie hoeveel platen en cd's gasten als TLP of de jongens van Soulwax hebben, dat is pas een verzameling.

GUIDO: Er zijn zoveel Belgische groepjes nu.

Devos: En goeie ! Ze zijn allemaal 14, 15 jaar. Ik heb daar een sociologische theorie over. Wij waren kinderen van arbeiders. Nu is dat anders, die gasten hebben ouders met centen, ouders die zelf in de cultuur werken, zelf muziek maken, er is meer geld, ze worden veel meer aangemoedigd om hun goesting te doen.

GUIDO: En heeft dat invloed op de muziek?

Devos: Tuurlijk. Het is beter om rijk en gelukkig te zijn dan arm en ongelukkig. Je moet mensen zoveel mogelijk aansporen om creatief te zijn. Ik ben zelf een grote eclecticist in muziek, ik vind alles fantastisch. Ik ben een liefhebber van lawaai, disco, techno, metal. Ik zou dat zelf wel nooit spelen. Misschien moet ik toch eens een metalplaat maken, maar ik ken maar twaalf akkoorden. Die mannen zijn veel technischer. Maar ik heb altijd willen zijn zoals Slade, hard en zacht. Ik kan moeilijk zeggen waar ik niet van hou . Robert Smith van The Cure, daar ben ik nooit fan van geweest. Ik vind euh... allez , die gasten van New York (neuriet) ‘…Rosemary… heaven restores you in life…' ook veel beter dan Editors. Maar Editors coverden in Volt ‘Lullaby' van The Cure, wel een song die ik heel graag hoor, en dat was dan weer fantastisch! Ik ben niet zo aan de pathetiek van Smiths stem. Je mag ook nooit de perfectie nastreven in popmuziek, er mag een hoekje af zijn. Ik hou van Queen omdat die ook echt slechte, vreselijke dingen gedaan hebben. Ik hou van die decadente kant van de popmuziek. Interpol! Interpol, mijn lievelingsgroep, die vond ik beter dan Editors.

(LAD)