Adele : 19: Fuck , wat een song!

Sommige muziek geloof je na één nummer. Het heeft ons moeite gekost om van opener ‘Daydreamer' te bekomen en de rest van debuut 19 te beluisteren. ‘Daydreamer' is een song die niet liegt, een stem, een gitaar, wachten op liefde. Meteen een blijver.

Die stem, héérlijke tongval, ronddartelend van hoog uithalend gecontroleerd naar zoetwarm diep, heen en weer fladderend tussen woorden in, puur, sterk, flamboyant zonder rehab nodig te hebben (Amy was wel een schoolgenootje). Op haar sterkst in de trage songs. ‘Hometown glory' en 'Daydreamer' lachen elke Beirut of Jose Gonzalez uit. Omdat Adele een vrouw is uit één stuk, vol soul, passie, stemmagie, schoonheid en kracht. Alleen jammer dat de helft van de plaat zó sterk is dat de overblijvers een beetje stinken naar puberale koorts. Niet slecht, maar soms nets iets te smeuïg dwarrelend. Maar ‘Daydreamer', fuck, wat een song!

 

(LAD)