Kawada: Shaving your beard on a nice white cloud

Soms zingt Joeri in de buurt van Bert Ostyn, Absynthe Minded en vaak klinkt Kawada muzikaal aangenaam als Sioen. De sfeer in de stem van Joeri Cnapelinckx en de sfeer in de muziek met een duidelijke rol voor blazers, dat is Kawada.

Goed bondgenootschap dat heel vaak een dromerig resultaat geeft zonder te beweren dat Kawada nooit meer uithaalt. ‘Black spider' ontaardt haast in een Sonic Youth-staaltje van snaarrammen, een prachtig drammende paranoïde piano en steeds weer ‘...little radio...' Sterke song, vol stille kracht, die meteen het stramien van rustig dromen onderbreekt. Er mochten meer zulke songs op staan, want ze maken die goed. Tegelijk komt ‘Daisy' na een paar keer in de buurt van een jong Waitsig landmatroos-lament. Los van de dartele strijkers, maar vast aan de pruilende Rhodes en kompaan cello, het hout van de heimwee. De bescheiden handploffen en doffe drom maken dit een perfect geheel, mooi, sereen. ‘Frozen farms', dat we al vaker op de radio hoorden, verzekert ons dat dit een groeiplaat is die tijd nodig heeft, maar vlugger vastgrijpt dan je dacht. We herkenden dit meteen. Rustig, dan tempowissel, en meer gitaar met een uitdijende onderruis van ‘...leave a little space, a little hope...', een verrassende, variabele, fijne songbouw en ook weer anders. We houden van Joeri's ongrijpbare teksten, Kawada's al dan niet opzettelijke kameleontrekken (tot de hoempa in 'Fake license'!) en de ingehouden, innemende, zuivere kracht van de hele plaat.

 

(LAD)