Film: Waltz with Bashir

Toen de Israëlische filmmaker Ari Folman zijn legerdienst vervulde, in de vroege jaren tachtig, woedde de eerste Libanese oorlog op volle kracht. Folman werd naar het front gezonden en was daar getuige van de slachtpartij in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila.
  Vandaag, vijfentwintig jaar later, heeft hij geen enkele herinnering meer aan die periode. Hij gaat op bezoek bij zijn oude strijdmakkers van toen, en hoopt door met hen te praten zijn eigen geheugen te kunnen reconstrueren. Dat klinkt als een autobiografische documentaire, en Waltz with Bashir is dat ook, maar het revolutionaire aan deze film is dat Folman alle opgenomen interviewbeelden in de vuilnisbak heeft gekieperd. Hij heeft de zoektocht naar zijn eigen oorlogsherinneringen helemaal opnieuw laten uittekenen middels bedwelmend mooie animatie, in een sobere maar trefzekere stijl die ergens het midden houdt tussen die van striptekenaars Emmanuel Guibert en Alex Varenne. Dat was een gouden idee, want de trage, hypnotiserende animatiebeelden drukken een surrealistische en nachtmerrie-achtige stempel op de film. Veel persoonlijker dan Waltz with Bashir (de titel verwijst naar Bashir Gemayel, de pas verkozen president van Libanon die in 1982 werd vermoord nog voor hij zijn functie kon opnemen, en wiens milities als wraak het bloedbad in Sabra en Shatila aanrichtten) kan een oorlogsfilm niet worden. Stap voor stap dring je dieper door in de trauma's van de filmmaker, alsof je zijn hoogstpersoonlijke heart of darkness betreedt, om uit te komen op een van de zwartste bladzijden in de geschiedenis van het Midden-Oosten. Hoogst indrukwekkend.

(HDP)

bekijk de trailer