BOMB THE BASS : in bed met de Mini-Moog

In je eentje een muziekrevolutie ontketenen, het is maar weinigen gegeven. Tim Simenon, aka meneer Bomb The Bass, bracht de muziek van eind jaren tachtig in een onstopbare klankversnelling door als eerste songs te maken met samples uit andere songs.

Midden jaren negentig verdween hij in de anonimiteit als producer voor grote bands als Björk, Massive Attack en Depeche Mode. Het duurde 14 jaar voor hij opnieuw een plaat uit zijn hoofd en handen kreeg, maar het is wel een bommetje.

 

"Ik leef niet in een tijdcapsule. Anderen blijkbaar wel."

 

GUIDO: Op een bepaald moment ben je compleet opnieuw begonnen met de plaat.

Simenon: De willekeur was weg, het was allemaal te proper, gepolijst. Ik kreeg het niet af en begon me vragen te stellen. Waarom duurt alles zo verrekte lang? We hebben te veel keuze, nieuwe software, plug-ins… Toen ben ik beginnen na te denken over hoe ik muziek maakte toen ik begon. Dat was een drumcomputer en een synth die ik zelf had gekocht nadat ik ‘Being boiled' van The Human League had gehoord, prachtig die elektronische drums (bootst ze perfect na) , daar krijg ik het nog altijd koud van. Toen wilde ik zo graag zelf die sound kunnen verkrijgen en dat ritme programmeren, die song nadoen. Zo heb ik de drumcomputer en synth leren beheersen. Muziek maken op die manier was fantastisch. Twee machines en daar ga je. Dus ik ben 20 jaar teruggegaan en muzikaal beginnen te denken zonder alle technologie van nu.

GUIDO: Een oud instrument heruitvinden?

Simenon: Ik ben opnieuw verliefd geworden op de Mini-Moog . Je kan drums, percussie, bas, basisritme en blazers uit eenzelfde keyboard halen. En ze klinken één voor één zo mooi warm en romig. En dan een laptop erbij om overal een structuur in te krijgen, dat werkte!

GUIDO: Depeche Mode, dacht ik toen ik de plaat hoorde.

Simenon: Ik zou zelfs vroeger gaan. Kraftwerk, Giorgio Moroder die je in ‘Burn the bunker' kan terugvinden, ik hoor daar ‘I feel love' in, zeker. (lacht) Het is een heel warme plaat, maar ik begrijp dat sommige mensen niet meteen wild zijn van die elektronische drums. De Mini-Moog is een instrument dat in heel veel genres wordt gebruikt, jaren voor er sprake was van dance, house of techno. Voor mij is het een evidentie om er ritmes mee te zoeken, ik associeer het absoluut niet alleen met dance.

GUIDO: Maar de kids van nu wel.

Simenon: Ik trek me van genres niks aan. Ik wil ook in geen genre gestopt worden, ik wil muziek maken die net dat tikkeltje anders is.

GUIDO: Zoals Bomb The Bass altijd geweest is, niet vast te pinnen.

Simenon: Precies. Future Chaos doet dat, het staat op zich, in zijn eigen muziekzone.

GUIDO: Had je de songteksten vooraf, via de zangers?

Simenon: Ik stuurde het muzikale skelet van een song door naar bijvoorbeeld Mark Lanegan, en daar deed hij dan mee wat hij wilde. Daarna werkte ik verder op de muziek. Teksten zijn zo persoonlijk, dat laat ik aan hen.

GUIDO: En dan krijg je vreemde pareltjes als ‘Butterfingers'.

Simenon: Ja! Ik begrijp wat je bedoelt. (lacht) Ik hou echt van dat nummer. Het is vrolijk en huppelig en tegelijk een beetje dirty . Ik krijg altijd zin om gek te gaan dansen. Vreemd, voor iemand die nooit danst. (lacht)

 

"Ik voel me muzikaal bevrijd."

 

GUIDO: Nog verrassingen?

Simenon: Toen ik ‘Black river' terugkreeg van Mark Lanegan wist ik niet wat me overkwam, my heart was in my mouth . Wat ik hem doorgestuurd had, was heel bruut. En daar bouwt hij zo'n prachtige tekst en melodie rond. Daarom benader ik die muzikanten, omdat er iets is in wat ze doen dat me heel erg aantrekt, aanspreekt. En mijn uitdaging is dan om hen in een compleet ander muzikaal daglicht te stellen. Die samenwerkingen zijn het hart van Bomb the Bass. In alles wat ik doe, zelfs in mijn producen. Het enige verschil is dat het bij Bomb the Bass bij mij begint en bij mij eindigt. Ik krijg de director's cut ! Voor mij het ideale vehikel.

GUIDO: Ben je al vooruit aan het denken, nieuwe muziek?

Simenon: Zelfs al aan begonnen. (enthousiast) Ik wil niet nog eens veertien jaar op een plaat zitten broeden.

GUIDO: Graaf je jezelf nog in in nieuwe genres?

Simenon: Ik ben een hele grote fan van muziek, maar ik durf niet zeggen dat ik mee ben. Ik ben gewoon een gast die naar de platenwinkel gaat en op goed geluk plaatjes zoekt. Ik blijf trouw aan wat ik zoek in muziek, wat ik wil horen, me motiveert, me roert. Ik ga nooit naar iets luisteren omdat ik dat zou moeten goed vinden omdat iedereen er naar luistert, ik probeer ook niet krampachtig mee te zijn, bij te blijven. Dat zou me verstikken. Ik wil genieten van muziek, zelf muziek ontdekken.

GUIDO: Veel muziekwinkels zijn er niet meer.

Simenon: Op Bleep.com wel, mijn nieuwe muziekland. Eventjes luisteren, in het winkelmandje en dan downloaden, en zo heb ik weer tien killertracks. Ik dj nu ook met Ableton Live, vergelijkbaar met Rane Serato (twee soorten dj-software - LAD), maar je kan nog meer fiedelen met je muziek, laagjes maken, creatief zijn. Heel erg loop -georiënteerd, fantastisch speeltje! Idealiter zou je twee songs volledig kunnen ontleden (enthousiast) en dan nog wat Gainsbourg-strijkers, Morricone, laagjes en 'Being Boiled', daar ga ik voor! Dan heb je iets unieks.

GUIDO: Opent de naam Bomb The Bass nog steeds deuren?

Simenon: De nieuwe generatie heeft geen benul van wie ik ben. Maar eigenlijk heeft me dat muzikaal volledig bevrijd.

GUIDO: Schone lei.

Simenon: Dat had ik nodig. Geen verwachtingen meer van hoe Bomb the Bass zou moeten klinken, niet meer: ‘Hm, klinkt dit wel als ‘Megablast'?'

GUIDO: Komaan, dat is twintig jaar geleden!

Simenon: Dat zeg jij nu wel, maar ik kreeg die opmerkingen echt. Ik leef niet in een tijdscapsule. Anderen blijkbaar wel.

GUIDO: Laat ze maar zitten, wij gaan met Future Chaos maar wat graag de toekomst in!

 

(LAD)