Kotbezoek: Huisje (on)tevree

 

Frances: Wel, aangezien we op ons vorig kot zijn buitengevlogen, moesten we op zoek…

Frances: Ja, ik deelde vorig jaar al een huis met een vriendin en mijn neef Lars, die heel vaak een klasgenoot meebracht, Bram. Bram bracht daar dan zodanig veel tijd door, dat het leek alsof hij bij ons woonde.

Bram: Ja, dat kot lag superdicht bij onze school, dus bij springuren ging ik altijd mee met Lars.

Frances: En toen we op een avond een barbecue organiseerden voor een stuk of veertig mensen, liep het mis. Rond elf uur die avond kwam de kotbaas ons vertellen dat we ons feestje moesten stilleggen, omdat de buren zouden kunnen beginnen te klagen. We hadden die buren wel op voorhand gewaarschuwd en zij hadden er geen problemen mee, maar dat deed er voor hem niet toe. Nadien heeft hij nog van zijn oren gemaakt omdat er een steen vuil was nadat er een brochette op was gevallen, en dat we ook zijn picknicktafel kapot hadden gemaakt. Dat dat beestje wel al 25 jaar oud was, had er volgens hem niets mee te maken.

Bram: Dat was inderdaad echt een onredelijke vent die voortdurend van een mug een olifant maakte.

Frances: En zo moesten we op zoek naar een nieuw kot. Aangezien die vriendin vertrok, was Bram de ideale kandidaat om haar plaats in te nemen.

 

 

Frances: Wel, ik ben erin geslaagd om op één week twee van onze drie sleutels kwijt te raken. Da’s wel miserie, want dat zijn van die beveiligde sleutels…

Bram: … die we absoluut niet mochten kwijtspelen! (lacht)

Frances: Nadat ik de mijne ergens had laten vallen op café, had ik die van Lars geleend, en jammer genoeg is dan mijn handtas gepikt. Een kleine ramp, want aangezien Bram en Lars niet thuis waren, heb ik twee dagen uit noodzaak op straat geleefd. Ik had geen propere kleren, geen geld voor eten en drinken en geen gsm, dus kon ik ook niemand bereiken om te vragen of ik ergens kon logeren. Toen ik dat verhaal vertelde aan de eigenaar, wou die mij niet geloven. Ja, ’t is ook behoorlijk ongeloofwaardig. Wie verliest er nu twee sleutels in dezelfde week?

Bram: Ondertussen is dat sleutelprobleem gelukkig wel opgelost.

Bram: Ik ga alleszins veel meer naar de les dan als ik alleen zou wonen, want Lars sleept me telkens uit bed. Zelfs als we de avond ervoor stevig zijn uitgeweest, staat hij hier ’s morgens fris klaar. Hij is echt gemotiveerd.

Frances: Als we onze budgetten optellen, kan je gewoon een veel grotere ruimte huren. Bovendien hebben we nu altijd iemand om tegen te praten als we thuiskomen. Ik vind dat toch belangrijk, want alleen is maar alleen hé.

Bram: Frances en Lars woonden vorig jaar ook al samen, maar voor mij was het compleet nieuw, want ik mocht het eerste jaar nog niet op kot. Gelukkig maar, want dat zou slecht afgelopen zijn, vrees ik. Veel mensen vragen me nu of ik niet liever alleen had gezeten, maar ik heb bewust voor deze situatie gekozen.

Frances: Wie op kot zit, moet echt naar buiten om mensen te zien. Als je samen een huis deelt, heb je constant leuk gezelschap. Bovendien leer je ook nog nieuwe mensen kennen, want er komt bij wijze van spreken wel elke dag ander volk over de vloer. Om naar Temptation Island te kijken bijvoorbeeld.

Bram: Samenhokken is natuurlijk ook interessant voor de portemonnee. Normaal steken we geregeld elk twintig euro in een gezamenlijke pot en doet Frances inkopen met die som, maar aangezien wij nu stage en onregelmatige uren hebben, kookt iedereen toch meestal zijn eigen potje. Zo geven we wel opvallend meer geld uit, maar er zit niets anders op.

Frances: Maar we delen ook wel veel hoor. Ik mag bijvoorbeeld ook wel eens van hun drankvoorraad proeven, en als Bram zin heeft in wafels, eet hij gewoon heel mijn pak op. (kijkt beschuldigend naar Bram)

Bram: Inderdaad, dat kan geen kwaad.

Frances: Eerlijk gezegd had ik het er toen wel even moeilijk mee. Ik had zo'n zin in mijn wafels! (lacht)

 

 

Frances: Dat is niet nodig. Je moet natuurlijk wel een beetje kunnen verdragen. Zo lag ik al eens in mijn bed toen Bram hier toekwam met 25 man. Natuurlijk kan het dan eens luid worden, dat is normaal, maar dat neem je er gewoon bij. Je woont tenslotte niet alleen.

Bram: Ik denk dat vier meisjes samen veel meer ruzie zouden maken dan wij. En vier jongens is ook niet zo’n goed idee. Er moet toch íemand koken? (lacht) Ik denk dat een ‘mengeling’ het beste is.

Frances: Dat valt heel goed mee.Ik voel me toch alleszins niet beperkt in mijn bewegingsvrijheid. Zo loop ik hier vaak in mijn handdoekje rond als ik net uit de douche kom. Dat hier dan vrienden liggen te snurken in de zetel, trek ik me niet aan.

Bram: Inderdaad. Ik vind het ook niet erg als Frances halfnaakt rondhuppelt. (lacht) Ik loop ook geregeld in mijn boxershort rond. Uiteindelijk is dit ook mijn huis.

Frances: Je moet ook water bij de wijn doen. Neem nu televisieprogramma’s. Soms mag het voetbal eens op en soms mag het voetbal niet op. Tot voor kort hadden we ook nog een extra tv boven in de logeerkamer, maar helaas is die vorige week ontploft.

Bram: We hebben ook nog altijd onze eigen kamer om ons in terug te trekken hé.

Bram: Nee, Frances heeft de grootste.

Frances: Ik vond het maar normaal dat ik de grootste reserveerde, aangezien ik een halfjaar had gezocht naar een deftig huis. De twee gasten trokken zich niet aan hoe het huis eruit zou zien. Ze vertrouwden mij. (lacht)

Bram: We hebben ook de decoratie en inrichting van de meubels overgelaten aan Frances. Mijn eigen kamer heb ik wel persoonlijk ingericht, maar zelfs dat vond Lars niet nodig. Hij stapte hier pas binnen toen het huis instapklaar was. En hij vond het allemaal wel ok.

Frances: Die zijn vals hoor. (lacht) Meestal ben ik het inderdaad die zulke spullen koop, en dan schotel ik ze achteraf de rekening voor. Maar ik ga daar natuurlijk niet in overdrijven.

Bram: Frances kookt voor ons en zorgt ervoor dat het huis er proper bij ligt, Lars en ik doen de afwas.

Bram: Dat krijgen wij vaak te horen! (lacht)

Frances: Maar zij schuiven dat niet met opzet op mij hoor, ik neem dat gewoon op mij. Mijn moeder maakt daar wel af en toe een probleem van. Zij heeft al een paar keer een brief geschreven van twee of drie bladzijden om uit te leggen dat de taken niet eerlijk verdeeld zijn.

Bram: En sindsdien letten Lars en ik erop dat het hier niet meer smerig wordt.

Frances: Ja, jongens hebben duidelijk een andere definitie van het woord ‘smerig’! (lacht) Maar ik kan niet klagen.

Bram: Oh, da’s lief! Dank u wel!

Frances: Graag gedaan jong! (lacht)