STARSAILOR denkt proactief tijdens de crisis

James: Beide eigenlijk. Sommige songs waren heel leuk om op te nemen, die zweefden gewoon de studio door. Andere hadden best wat tijd nodig voor ze mooi en af waren, eer ze perfect klonken zoals wij het wilden. We hebben af en aan een jaar opgenomen.

Ben: Omdat er hier en daar een concert tussenkwam, een mini-tourtje, zulke dingen. We zijn naar Zuid-Amerika geweest, en naar Korea. Daar hebben we echt een groot concert gespeeld. En verder alle festivals natuurlijk, deze zomer. Zuid-Amerika was ongelofelijk, dat was samen met Travis en The Killers. (glimlacht) Ja, dat was fijn. Leuk publiek daar.

Ben: We waren een beetje bang, omdat we wisten dat Japanners nogal stil en bedeesd zijn, maar het viel mee. Toch ook een andere cultuur, blijkbaar. Korea, dat waren tribunes vol losgeslagen voetbalfans, mooi om te zien. (lacht) Vijfduizend man die uit hun dak gaan... We hebben daar blijkbaar een dikke hit met ‘Bring my love’ dat er in een filmsoundtrack is opgenomen. ‘Four to the floor’ ook.

 

 

James: Als de plaat het maar goed doet, wij moeten ook eten. (lacht) We kunnen het na vier platen nog steeds heel goed met elkaar vinden. Het is natuurlijk intens, maar we genieten ook van die beginfase van een plaat, dat zoeken, nieuwe melodieën die de kop opsteken, ideeën doen rondgaan. Songs op verschillende manieren spelen, arrangeren, plezier tot en met eigenlijk. Het opnemen zelf is wel heel intens, want dan moet het helemaal goed zitten. De bepalende stukjes van onze puzzel.

James: Omdat onze levens zo zorgvuldig uitgeschreven staan. Wij weten meestal een volledig jaar op voorhand wat er in mei 2011 of zo staat te gebeuren, dat is vaak een héél vreemd gevoel. Al die plannen die anderen maken voor ons. Mijn vrouw heeft een kalender aan de muur hangen. Ze wil steeds weten waar ik ben, waar ik die of die dag zal zijn en waar ik heen ga. Vaak is het voor mij moeilijk om haar te zeggen waar ik zal zijn, moeilijk om haar gerust te stellen. Er doet zich vaak op de laatste minuut nog iets voor waardoor een hele tour er anders gaat uitzien, onze dagen compleet anders ingevuld geraken. Dat is nu eenmaal muziek.

James: Soms wel.

James: Ze vindt het héél leuk. (lacht) Mooie hotels, glaasje champagne, ze houden er allemaal van.

Ben: Heel erg zelfs! (lacht) En gaan shoppen over de hele wereld vinden ze fantastisch! Voor ons is het ook leuk om eens ergens wat langer te zijn, zo zien we tenminste iets van de wereld. Vorig jaar in oktober hebben we in Zuid-Afrika gespeeld. Toen waren we in Kaapstad en zijn we naar de top van de Tafelberg gereisd, fantastisch. We hebben er een dag in de haven doorgebracht: zonnetje, drankje, relaxen.. Magisch!

James: Een grote show in Rio, of spelen op Big Day Out in Australië. Met de eerste plaat hebben we al eens in Australië gespeeld, een unieke ervaring. Het is ook steeds speciaal om terug naar een plek te gaan waar je al hebt gespeeld.

James: Zeker. Dat heeft ook veel te maken met onze positie in de muziekwereld. Wij zijn een groep die zowel vrienden heeft bij kleinere bands, bands die altijd weten waar ze zijn omdat ze gewoon niet veel shows hebben. Dan heb je vrienden als Snow Patrol en Coldplay, die steeds perfect weten waar ze zijn omdat de volgende twee jaar al vastliggen. Japan-Amerika-Europa. Wij bevinden ons ergens in het midden, en bij ons gaat het meer van ‘Snow Patrol heeft net een show afgelast, kunnen jullie even invallen? Morgen graag!’ (lacht) We zouden het niet erg vinden mochten onze agenda’s voor de komende twee jaar volgeschreven staan. Een tour van twee jaar, dat is mijn perfecte wereld! Reuzengrote parken en stadions.

James: Heel even, als het echt moet! (lacht) We zijn allemaal behoorlijk geobsedeerd door Starsailor. Ik wil wel een paar dagen voor mezelf, maar al gauw wil ik weer de hele tijd over muziek praten met mijn beste vrienden van Starsailor. Schrijven, muziek maken. Een passie kan je niet uitschakelen. Als je er eens helemaal uit wil, is het beste eigenlijk gewoon ergens een zonnevakantie gaan doen. Zolang je in een stad bent, en de radio hoort en magazines ziet, blijf je bezig, of je wil of niet. Waarom spelen ze ons niet op de radio? Waarom staan wij niet in dat magazine? (lacht)

James: Iedereen moet nu zijn plaats verdienen in de muziek, en liefst vooral ook goed verdienen zonder meer. Vroeger namen ze een hoop geld en gooiden ze die jouw richting uit. 'Doe maar op!' Er kwam geen eind aan. Nu moet je iedere luxe verdienen, het tijdperk van de limousines en poepchique hotels is voorbij. Toeren is echt angstaanjagend lowbudget aan het worden. (lacht)

Ben: Tenzij je Coldplay bent natuurlijk.

James: We willen er lang zijn, maar we willen vooral relevant blijven. De stress die er bijvoorbeeld is tijdens het platen maken, hoe zwaar die soms kan wegen, is eigenlijk heel goed, want dan doe je des te meer de moeite om een album af te leveren dat ertoe doet, en dat willen we. We want to matter. Mocht Virgin zeggen: ‘Hier heb je 50 pence, en als je 100 platen verkoopt, zijn we al blij’, dan zou het resultaat misschien toch iets nonchalanter klinken. Zo zou ik geen muziek willen maken. Mensen moeten van onze muziek genieten en ernaar blijven luisteren.

James: Niet meegerekend dat we Helmut Lotti hebben kunnen ontmoeten?

James: We deden een ‘Stars of Europe’-concert op een podium recht voor het Atomium, en daar was hij ook.

Ben: What a guy!

James: Hij kende ‘Four to the floor’. Helmut was ok. Maar om op je vraag terug te komen, Starsailor heeft ons vooral het respect gegeven van een aantal van onze helden.

James: Michael Stipe was heel vriendelijk voor ons. Mick Jagger hield echt van onze eerste plaat. En Phil Spector. Die drie alleen al was voor ons meer dan genoeg. De volgende stap is dat er nieuwe, goeie bands komen die ons als een van hun invloeden noemen. Dat zou echt heel mooi zijn.

Ben: Mijn pa was een gigantische Elvis-fan. Hij deed zijn Elvis-pak aan en ging dan ‘Teddy bear’ zingen voor ons. Hij doe dat nog steeds, kan ik echt van genieten.

James: John Lennon, ‘Number 9 dream’. Mijn pa was een grote fan. Ik heb ook pas jaren later beseft hoe dikwijls ik dat in mijn jeugd moet gehoord hebben. Ik hoorde het als tiener en ik herkende het compleet, hoewel ik het al die jaren niet meer had gehoord. Mijn pa vertelde me dat hij het zo goed als elke dag speelde toen ik een jaar of zes was.