The Bony King of Nowhere
"Mensen die in het dagelijkse leven vies zijn van het kleinste vuiltje, zijn op festivals de grootste zwijnen."
GUIDO: Is een festival voor jullie moeilijker? Bony King is rustige muziek.
Bram Vanparys: Een rockgroep op een mainstage heeft het inderdaad misschien iets makkelijker, maar ik zie er niet tegenop. Ik wens niet dat we hardere muziek maakten. Ik weet dat de mensen die komen, zullen luisteren. Ze weten wel wat ze verwachten van ons.
GUIDO: Is een festival toch niet anders?
Bram: Nee. Je weet dat de achterste rij in de tent een stroom van passanten is die eventjes luisteren en weer verder gaan. Ik probeer te spelen voor iedereen die echt aan het luisteren is.
GUIDO: Volgens mij krijg jij een zaal stil.
Bram: Ik heb dat al gehad toen ik nog solo speelde. Ik moest spelen vóór een fuif. Er stond 250 man die aan het wachten was tot ze konden feesten. Dat was in het Kultuurkaffee van de VUB. Ik zag het meteen niet meer zitten. Maar daar heb ik ze dus muisstil gekregen, nog steeds een van mijn meest magische optredens ooit.
GUIDO: Het publiek is toch een vreemd beestje?
Bram: Soms heb je dwazigheden die werken. Ik doe dat niet bewust, maar als ik merk dat er geroezemoes is, ga ik heel zacht spelen én zingen. Dan hoor je automatisch "Sstt, stil!" in het publiek. Zo krijg je ze wel eens echt stil. Ik ga soms zover dat ik mijn gitaar op de grond leg en gewoon a capella zing om ze stil te krijgen. (lacht)
GUIDO: Veel festivals voor de boeg?
Bram: Les Ardentes en Boomtown staan vast. Er zijn er ook nog heel wat in bespreking.
GUIDO: Ga je zelf als je tijd over hebt?
Bram: Ik ben altijd een festivalganger geweest voor de muziek, niet om het zwijn te gaan uithangen. Als ik om elf uur ’s morgens een optreden wil zien, dan sta ik daar. Twee jaar terug ben ik gewoon met de wagen naar een festival geweest en heb ik in de auto geslapen. Al dat rotzooien en die campings, niks voor mij. Naar Dour ga ik bijna elk jaar. Dat was een festival waar je als muziekliefhebber héél veel kon gaan ontdekken. Tenten met alleen hiphop, alleen metal, een tent met alleen singer-songwriters, fantastisch. Maar nu heb ik een beetje de indruk dat het een festival is waar mensen heen gaan om hun eerste joint te roken. Als het de moeite is, ga ik. Ik heb nogal een degout van Werchter, maar toen Radiohead er stond, was ik er ook wel. (lacht) De volgende dag was ik ook weer weg. (grinnikt) Op Dour zijn er dagen dat ik zes, zeven groepen ga zien. King Crimson, Yo La Tengo…
GUIDO: Wat was je eerste festival?
Bram: Helemaal alleen naar Dour, met de trein, tentje op de rug. Ik ben toen het hele festival gebleven. De optredens waarnaar je gaat kijken lopen natuurlijk vol met mensen die al een stuk dezelfde dingen graag horen, dan maak je makkelijk vrienden. Dat was mijn tofste festival ooit. Ik voelde me vrij om te doen en laten wat ik wou. Maar het blijft iedere keer een overlevingstocht. (lacht) Veel mensen die op festivals rondlopen zijn in het dagelijkse leven vies van het kleinste vuiltje, en op een festival zijn dat de grootste zwijnen. Als je je in het dagelijkse leven twee dagen niet wast, ben je al een vuilaard. Als je je op een festival twee dagen niet wast, ben je cool, een echte. Dat snap ik niet, zulke mensen blijven iets heel vreemds.
GUIDO: Mooie festivalherinneringen?
Bram: Yo La Tengo op Dour, live was dat fenomenaal. Superdynamisch, echt wauw! Ik vond dat zot. Veel orgel, ze zongen alle drie, ze wisselden van instrument. Sommige nummers brachten ze heel repetitief, en ze gingen er een kwartier lang mee door zonder in de val van de postrock te lopen. Bij Mogwai daarentegen verveelde ik me dood na twee seconden. Radiohead heb ik vorig jaar opnieuw gezien op het Arras-festival. Hét alternatief als je grote bands wil zien op een festival dat een stuk leefbaarder is. Main square-festival. Topbands die de dag nadien op Werchter spelen, zijn de dag ervoor in Arras. Een aanrader.
GUIDO: Wat is voor jou het ideale festival?
Bram: De Nachten: goeie zalen, tof programma. En in openlucht mag het gerust op een weide, maar de mensen hoeven er voor mij niet te zijn. Het mag beschaafder, doe gewoon normaal! Ik zal een festival uitvinden waar de bezoekers een week lang het zwijn kunnen uithangen nog voor de zomer, en dan kunnen ze bij de festivals die volgen misschien gewoon normaal doen. En als ik mag dromen nodig ik zeker Radiohead uit, en Fleet Foxes… Moeilijke vraag, moeten ze nog bestaan?
GUIDO: Nee.
Bram: The Beatles ten tijde van hun White Album, toen ze eigenlijk niet meer speelden. Bob Dylan.
GUIDO: Die leeft wel nog. (lacht)
Bram: Maar liefst in zijn akoestische periode, dat moet top geweest zijn. ‘Happiness is a warm gun’ zou ik echt wel eens live willen horen van The Beatles.
GUIDO: Heb jij muzikale voorkeuren die je fans zouden kunnen verbazen?
Bram: Nee, ik ben consequent. Een goeie song als basis en een zanger of zangeres die geloofwaardig en communicatief is. Ik moet het gevoel hebben dat de zanger iets te vertellen heeft. Als het niet geloofwaardig is, is voor mij alle fun eraf. Johnny Cash heeft nooit iemand doodgeschoten in Reno alleen maar om hem te zien sterven. Maar als Cash dat zingt, geloof ik hem.
The Bony King of Nowhere: Alas My Love
Dit is mooi, en eigenlijk is daarmee alles gezegd. Dit plaatje straalt rust uit, kalmte, eenvoud. Bram Van Parys verklankt kleine stukjes geluk, zelfs op momenten dat hij zich zelf slecht voelt en de zon persoonlijk achter de horizon opbergt. Het is zijn nachtegalenstem vol breekbare nonchalance, vol gekwelde schoonheid die meteen aan je ziel, je eigen zelf gaat knabbelen. De eerste luister werden er meteen een stuk of vijf. Je trekt dit plaatje aan als een pak voor uurtjes van gemak, een hoody om knus in te schuilen. Zonder te willen zeggen dat dit melig is, of makkelijk, of goedkoop. Nee, samen met Koen Gisen (An Pierlé) zit elk detailtje op zijn plaats. Zweverig koortje in ‘Sunset’, prairiehinkstapritme met banjo en slangenratel in ‘Adrift’ of het piekfijn geplaatste gefluit in ‘Favourite’. Bram en Koen gaan voor minder, waar Banhart soms net iets té gaat met de slingers en confetti. The Bony King stript het tot de meest elegante singer-songwriterklank die we in lange tijd hoorden. Prachtplaat!
(LAD)