Nieuwe tentoonstelling in Stripmuseum: 'Lanfeust - Rekenkunde van Troy'

Christophe Arleston is een creatieve splinterbom. In z'n eentje heeft hij een steeds verder vertakkend fantasy-universum bedacht rond de naïeve avonturier Lanfeust van de planeet Troy. De ongebreidelde verbeelding van Arleston wordt virtuoos vormgegeven door een groeiende groep jonge striptekenaars in een atelier in Aix-en-Provence, waar Arleston de onbetwiste creatieve motor is. In Frankrijk heeft Arleston al meer dan zes miljoen stripalbums verkocht, en bij ons is uitgeverij L sinds een paar jaar druk bezig de ondertussen al meer dan honderd verschillende strips van zijn hand in het Nederlands te vertalen.

 

Arleston: Als het op werk aankomt, lijd ik aan boulimie. (lacht) Ik hijs altijd veel te veel opdrachten op mijn schouders. Ik heb ondertussen een dozijn of wat tekenaars die werken op mijn scenario's, en ik moet ervoor zorgen dat die niet zonder tekst vallen. Het gevolg is dan dat ik bijvoorbeeld vanmorgen op het vliegtuig nog snel een paar pagina's heb geschreven en doorgemaild naar het atelier. Het is me nog maar twee keer overkomen dat een tekenaar 24 uur heeft moeten wachten op mijn tekst. Nou ja, dan liet ik hen nadenken over een ontwerp voor de cover, dus dat was geen ramp. Maar ik schrijf heel veel, en ik doe het allemaal tegelijk. Ik ben niet zoals Jean Van Hamme, die eerst een verhaal van 'Thorgal' schreef, en als dat klaar was begon aan een nieuwe 'XIII', en daarna een nieuw verhaal van 'Largo Winch' aanvatte. Nee, ik werk aan al mijn reeksen tegelijk, zodat mijn tekenaars non-stop kunnen doorwerken. Met alle risico's van dien natuurlijk.

Arleston: Dat gebeurt elke morgen. (lacht) Maar dan ga ik naar het atelier, ik klap mijn Macintosh open, en dan komt het. Het komt altijd. Weet je waarom? Omdat ik mijn personages zo goed ken. Het lijkt wel alsof ik gewoon een camera op mijn schouder kan leggen en kan registreren wat ze allemaal uitvreten. Zij zijn mijn inspiratie. En als het toch eventjes niet lukt, dan heb ik genoeg sparring partners in het atelier. Dan ga ik een glas drinken met een van de tekenaars, of met een van de redactrices die mijn scenario's kritisch nalezen. Dat laatste is ook nodig, want ik heb al zodanig veel scenario's geschreven dat ik moet opletten dat ik consequent blijf en mezelf niet herhaal.

Arleston: Euh... mislukt? (kijkt me grijnzend aan, want in Frankrijk zijn ze dit soort directe vragen niet gewoon) Ik geef toe, het is altijd mijn droom geweest om striptekenaar te worden. Ik had als tiener zelfs een carrièreplan opgesteld: het was de bedoeling dat ik tegen het einde van de middelbare school klaar zou zijn om mijn boterham te verdienen als tekenaar. Bon, daar kwam natuurlijk niets van in huis, en dan ben ik maar journalistiek gaan studeren. Er waren eigenlijk twee problemen. Ten eerste was ik inderdaad niet getalenteerd genoeg als tekenaar. Als ik echt had doorgezet, zou ik wellicht een tekenaar zijn geworden zoals er vandaag zoveel zijn: matig getalenteerd, weinig opmerkelijk, misschien juist goed genoeg om ervan te kunnen leven. Nu, daar neem ik geen genoegen mee, ik wil niet in derde klasse spelen. Ten tweede is er het probleem dat tekenen zo ellendig traag gaat. Aan één stripalbum heeft een tekenaar ongeveer een jaar werk, terwijl in mijn hoofd zoveel meer verhalen zitten. Ik heb een onstuitbare drang om te vertellen, en als scenarist kan ik me daar volop in uitleven.

Arleston: In het begin soms wel, maar niet als een reeks al een paar albums telt en goed op dreef komt. Mijn tekenaars zijn allemaal vrienden, ik ken die mannen erg goed. Ik weet wat ik van hen grafisch kan verwachten als ik een idee uitschrijf. En ik pas mijn scenario's ook aan in functie van de tekenaar. Zo weet ik bijvoorbeeld dat Jean-Louis Mourier, die 'Trollen van Troy' tekent, altijd overdrijft. Als ik vraag om een huisje te tekenen, dan krijg ik een kasteel. Nu, ik wéét dat, dus ik hou er rekening mee. Als ik een kasteel wil, dan vraag ik een huisje, en als ik een huisje wil, dan vraag ik een hutje. (lacht) Ik plooi me naar de tekenaar, maar het enige wat ik niet kan, is de humor weglaten uit mijn scenario's. Ik moet kunnen zeveren. Dat gaat zelfs zodanig ver dat wanneer ik een ernstig album moet schrijven, ik er in de eerste versie toch humor in steek, en er dan later de moppen uit haal.

Arleston: Dat is ook zo. Je mag me morgen voorstellen aan de meest getalenteerde tekenaar ter wereld, maar als het tussen ons niet klikt, dan zal ik er niet mee samenwerken. Wij zijn een groep copains. Pas op, dat wil niet zeggen dat er in het atelier niet wordt gewerkt hé. Integendeel: het feit we in groep werken, zorgt ervoor dat we elkaar stimuleren. Je kunt ideeën uitwisselen, nieuwe denkpistes aftoetsen bij elkaar, brainstormen, elkaars werk kritisch bekijken. Ik vind dat heerlijk. Ik ben nog nooit 's morgens met tegenzin naar het atelier vertrokken. En het feit dat er zoveel jonge tekenaars werken, houdt me ook alert, want ik ben 45, en de lezers van mijn strips zijn vooral tussen 15 en 25 jaar. Dit gezegd zijnde, ik heb ook wel een eigen kantoor, en als ik echt geconcentreerd wil werken, gebeurt het dat ik mijn deur op slot draai.

Arleston: Nee, dat klopt niet. Ik ben wel al een keertje met Albert Uderzo gaan eten. Heb je die man ooit ontmoet? Dat is echt de sympathiekste vent die er bestaat. Ik was eerst behoorlijk onder de indruk, want Uderzo, da's toch een monument, maar al na vijf minuten zaten we onzin uit te kramen alsof ik met mijn beste maat aan de toog hing. Toen heeft hij gezegd: Christophe, als je zin hebt om een 'Asterix'-scenario te schrijven, doe me dan gerust een voorstel. Tot nu toe heb ik dat niet gedaan. Ik geef het gerust toe: ik durf niet. En ik vind het trouwens bijzonder onkies dat men tegenwoordig doet alsof Uderzo al dood is. (de Asterix-tekenaar is 82 - HDP) Zijn nabestaanden zijn al aan het ruziemaken over zijn fortuin terwijl hij nog leeft. Dat is buitengewoon triest, en ik vind het erg dat die goede man dit op zijn oude dag moet meemaken. Maar goed, dat is weer een ander verhaal.