INTERVIEW: Dina Tersago

 

"Boer zkt. Vrouw is een sterk format waar we liefst niet te veel aan veranderen," verduidelijkt Dina. "Maar uiteraard hebben we ons vaak afgevraagd: er moeten toch ook homoseksuele boeren bestaan, en lesbische boerinnen?"

Dina: We waren stilaan toe aan een homoseksuele kandidaat, maar wat we in geen geval wilden, is van onze kandidaten een rariteitenkabinet maken. Niet te veel speciallekes. We waren al een tijdje aan het rondbellen, en we hadden wel boeren gevonden die homo zijn, maar ofwel hadden ze een vriend, ofwel vielen ze niet te overtuigen om mee te doen. Gelukkig hebben we dan Conny gevonden, die het volledig zag zitten. Zij is een heel geëmancipeerde dame die er geen problemen mee heeft om openlijk over haar lesbisch zijn te praten.

Dina: Ik weet het niet goed. Bij de mannen wel, heb ik de indruk. Taboe... (aarzelt) Misschien nog een klein beetje. Het is sowieso niet makkelijk om ervoor uit te komen, laat staan in een televisieprogramma als het onze.

 

 

Dina: Nee hoor. Ook dit jaar hebben we weer veel kandidaten gehad. Elk jaar bellen we naar de Boerinnenbond, en die hebben ondertussen wel al een hoop namen doorstreept op hun lijstjes. "Die en die heb je al gehad hé Dina, eens kijken wie er wel nog beschikbaar is." Maar er zijn er dus effectief wel nog. Gelukkig maar. En zolang we ze vinden, blijven we doorgaan.

Dina: Ja, dat is inderdaad heel grappig. Als een boer op een tractor mij passeert en herkent, zal hij zeker eens claxonneren. Op het platteland ben ik 'ons Dina'. "Hier zie, wie we daar hebben, ons Dina zie! Hoe is 't?" (lacht) Ze beginnen dan direct ook met mij te praten, wat ik heel plezant vind. Ik ben inmiddels echt kind aan huis geworden in de landbouwsector.

Dina: Eigenlijk wel ja. (lacht) En ik ben daar enorm fier op!

Dina: Ik blijf het heel graag doen. Boer zkt. Vrouw is ook een beetje mijn kind. Ik stond mee aan de wieg van het programma, en in het begin zat ik mee in de redactie. Ik heb het zien groeien en heb er altijd dicht bij gestaan, waardoor ik het leuk blijf vinden. Het blijft ook een uitdaging om elk jaar geschikte boeren te overtuigen voor het programma. Dat geeft ons telkens opnieuw goesting om erin te vliegen, want we doen het ook wel voor hen. Als je naast een boer staat die in het begin heel nerveus is, en je ziet hem gaandeweg openbloeien, en genieten, en zich tweehonderd percent inzetten, dan besef je weer waarvoor je het doet. Het blijft voor mij iets speciaals, en elk jaar opnieuw kijk ik ernaar uit om het te mogen maken. Om het ook voor ons leuk te houden, passen we elk seizoen wat kleine dingen aan. Uiteraard hebben we elk jaar andere boeren, maar we proberen ook wat variatie te steken in de dates en de uitstappen.

Dina: Dat weet ik niet. Budgettair zijn er ook wel grenzen hé.

Dina: Hé, dat is een idee! Dankjewel voor de tip, volgend jaar gaan we op zoek naar een schapenboer in Nieuw-Zeeland. Je ziet het, als de voorraad Vlaamse boeren ooit uitgeput zou raken, dan trekken we wel naar het buitenland. Wij blijven volharden. Maar voor alle duidelijkheid: dit jaar zijn we niet naar Frankrijk getrokken omdat we in Vlaanderen niet genoeg kandidaten hadden. We hadden gewoon via via vernomen dat er een hele leuke Vlaamse boer in Frankrijk woonde, en dat zagen wij wel zitten. Altijd fijn als je in de zomer naar Frankrijk mag voor je werk. (lacht)

Dina: De meeste boeren zijn inderdaad opgegroeid in een landbouwbedrijf. Wat niet wil zeggen dat iedereen die op een erf wordt geboren later ook boer wordt. De meerderheid gaat zelfs iets anders doen, maar er is meestal wel iemand in het gezin die door de microbe wordt gebeten en het bedrijf voortzet. Misschien gaat die eerst iets anders studeren, maar hij zal wel terugkeren om tussen de dieren te werken. En je moet het graag doen, want anders hou je het niet vol.

 

 

Dina: Ik studeerde pedagogie in Leuven, waar ik drie jaar op kot heb gezeten, maar dat viel niet meer te combineren. Toen heb ik nog even regentaat geprobeerd omdat ik dacht dat dat misschien wat lichter zou zijn, maar op een bepaald moment heb ik toch de knoop doorgehakt en heb ik een keuze gemaakt. Als ik iets doe, probeer ik het goed te doen. Zo zit ik in elkaar. Ik had toen niet het gevoel dat ik me voldoende kon focussen op de twee. Ik had een héél druk Miss België-jaar. Ik werd veel gevraagd in tv-programma's en weet ik veel, en dat wilde ik absoluut meepikken. Om me dan tegelijk ook op mijn studies te blijven concentreren, dat was moeilijk. Ik heb me uiteindelijk een jaar lang go with the flow laten meedrijven op wat er als Miss België allemaal op me afkwam, en daar heb ik nooit spijt van gehad.

Dina: Daar heb ik wel aan gedacht. Ik heb er zelfs naar geïnformeerd, maar ondertussen werkte ik al bij Woestijnvis en voor Vlaanderen Vakantieland, en ben ik van het een in het ander gerold. Ik deed dat allemaal graag, dus van studeren is nooit meer iets in huis gekomen. Wie weet begin ik er ooit nog eens aan, maar voorlopig voel ik die behoefte niet. Ik hou mijn hersenen wel soepel door elke dag braintraining-oefeningen te maken, van die spelletjes waarin je logica en wiskunde moet oefenen. In het begin gebruikte ik negen percent van mijn hersenen, nu al zevenentwintig. Er is dus vooruitgang! (lacht)

Dina: Ach, ik was toch niet echt een klassieke student. Ik was heel plichtsbewust en consciëntieus met dat studeren bezig. De bloemetjes buitenzetten was er zelden bij. Achteraf heb ik soms wel eens gedacht dat ik dat beter wat meer had gedaan, maar ik heb mijn schade ingehaald in het jaar dat ik Miss België was. Toen heb ik eigenlijk de puberteit beleefd die ik nooit heb gehad. Van dat jaar heb ik echt geprofiteerd en genoten. Toen kon ik eindelijk eens uit de band springen.