Hairglow: De boeiende metamorfose van Alex Callier

 

 

Callier: You love it or you hate it! Dat maakt het boeiend. Ik maak al twaalf jaar muziek met Hooverphonic, wat vrij breed ging, niet al te moeilijk was en een goeie instapdrempel had. Hairglow is mijn alter ego waar ik alles in kwijt kan wat bij Hooverphonic nooit zou kunnen. Ik ben zo’n eclectische mens met muziek. Als jonge gast was ik ook eerder een rare op school. Ik luisterde naar Thomas Dolby, The Human League, Heaven 17, Depeche Mode, maar ik had ook een kant die perfect wist hoe het ging met The Pixies, Sonic Youth en Metallica. Nogal een muzikaal bipolair persoontje. Hairglow is mijn trip down memory lane, heel persoonlijk en voor een veel kleiner publiek.

Callier: Er was ook die crisissfeer. Dat is het maffe, hoe we eigenlijk gestuurd worden zonder het door te hebben. Om de twintig jaar komt alles terug, en iedereen gaat zonder er hard over na te denken mee in de beweging. Ik was onlangs aan het babbelen met een vriend over trends en revivals, en het was best grappig, want ik zei: "Het beste aan de jaren tachtig was de fifties-sixties-revival", de sfeer die ook zo vaak in Hooverphonic is binnengeslopen. Vandaag is '89 even ver van ons als ’65 ver weg was in ’85. De volgende Hairglow-plaat wordt dus een nineties-plaat! (lacht) Hairglow mag mee met de trends. Ik wou dat dit iets écht anders zou zijn dan Hooverphonic. Geen doorslagje met opnieuw de hele tijd een zangeres of zo.

Callier: Het zit ook vol met knipogen, en de meeste zijn verre van subtiel.

Callier: Met opzet gedaan, juist. Ik amuseer me rot: alles kan, alle remmen los. Muziek mag ook leuk zijn, eventjes niet bloedserieus. De teksten zitten vol humor, ‘A 12’ gaat over je lief achterlaten aan een tankstation zonder geld en er dan nog fier over zijn. Efkes tussen haakjes, zo ben ik niet hé, da’s humor!

Callier: Ja, naar dat juiste anachronisme heb ik toch even moeten zoeken, een drankje dat typisch nu is in een overduidelijke 80’s-song. Maar Red Bull was er dus wel zo eentje.

 

 

Callier: Je mocht dat niet toegeven, want dat was not done, maar ik was zot van die muziek. Ik luisterde ernaar in het geniep. Veel is niet hip op het moment dat het uitkomt. Abba was zelden hip, maar tijdens de jaren negentig moest je dat opeens goed vinden. Het heeft veel te maken met perceptie. Toen Burt Bacharach zijn hits schreef, luisterde er geen kat naar. Later werd het essentieel. De Pet Shop Boys hebben goeie nummers geschreven, hoe je het draait of keert. Overladen met kitsch, maar als je die songs uitkleedt, blijven ze makkelijk overeind. Autopulver heeft ‘Being boring’ gecoverd in een punkrockversie, en dan merk je dat het een keigoed nummer is. Als de song aan de basis goed zit, kan het niet stuk. Ik zou deze Hairglow-plaat perfect akoestisch kunnen brengen, en dan zie je een hele andere song naar boven komen. Zelfs gewoon op piano houden ze stand.

Callier: Ik heb moeite moeten doen om die klank naar nu te vertalen. Er zitten lagen in, en warmte. In de echte eightiesplaten was er van gelaagdheid en warmte vaak weinig te merken. Ik heb voor een fortuin aan materiaal gekocht om de sound te vinden die ik zocht. De synths zijn allemaal gesampled of via plug-ins, maar daarmee kreeg ik nog niet alles zo vet als ik het wou. Ik ben nog via oude lampen, eq’s en compressors gegaan om precies te krijgen wat ik wou. In het producen ben ik ‘nu’ gegaan en in de sounds heb ik naar het juiste karakter gezocht via een mix van digitaal en echt oude toestellen.

Callier: Ik heb bij Hooverphonic al twee nummers gezongen, en hier en daar wat backings, maar deze keer was het toch wel stressen.

Callier: Maar dat was ik bij Hooverphonic ook wel al vaak. Ik blijf er rustig bij, ik heb al op een podium gestaan. Ik maak me geen zorgen. Als ik hoor hoe vals de gemiddelde groep durft zingen, dan zing ik nog heel goed. (lacht) We zijn nu ook hard aan het repeteren, alles goed aan het voorbereiden. Ik ben écht wel prepared!

 

 

Callier: We waren verwend met Hooverphonic. Wij stelden de wetten, maar het is nu voeten op de grond. Ik heb daar geen probleem mee. Ik neem ook financieel een veel groter risico. Ik steek er heel veel geld in en ik weet niet waar ik uitkom…

Callier: Dat is natuurlijk net het boeiende eraan. Mijn eigen zin. Eerlijk gezegd ben ik ook aangenaam verrast. Studio Brussel is enthousiast, Radio 1... Ik had echt wel schrik toen ik de plaat uitbracht. "Als ik StuBru niet mee heb, wat dan?" "Dan ben je gejost, Alex!" (lacht) Maar goed, dit is wat een muzikant doet, anders was ik wel bankier geworden zoals mijn broer. Heb ik dan geen schrik als ik met mijn gezicht tegen de muur ga? Zal het mijn imago niet schaden? Als ik zo moet denken, dan begin ik er beter niet aan. Ik volg mijn gevoel. Als ik met mijn gezicht tegen de muur moet gaan, dan liefst keihard, zonder remsporen. Een geremde beweging is een slechte beweging.

Callier: Als ik Nite Bytes hoor, vind ik dat Koen meer had mogen durven. Het blijft vrij dicht bij wat Zornik was, zijn stem, die sound. Hadden ze mijn single white label uitgebracht, dan had niemand me herkend. Bij Flip is het echt iets totaal anders en goeds. Alles wat hij doet, hoe anders het telkens is, lukt hem. Deze keer is het clubmuziek.

Callier: ik heb in ’98 een soloplaat gemaakt die nooit is uitgekomen. Psychedelische sixtiesmuziek, dat ging ook. Ik wil nog zoveel doen, een singer-songwriterplaat, iets in het Frans, een samenwerkingsplaat met verschillende muzikanten… Ik kan nog wel even verder.

Callier: Ik ben geen grote Jackson-fan, maar ‘Billie Jean’ lijkt me wel wat. De meeste harmonieën van Jackson boeien me niet. Da’s heel persoonlijk, die smaak. De Hairglow-plaat klinkt ook pop, maar als je ze gaat ontleden, liggen er best mooie harmonieën in verborgen. Hoe zanglijnen tegenover de muziek staan, de andere instrumenten, kan heel veel doen met een song. ‘River men’ van Nick Drake vind ik nog altijd een van de mooiste nummers die er bestaan. Ik dacht dat het vooral de strijkers waren die het hem deden. Onlangs hoorde ik die song enkel op gitaar, en nog bleef het recht als een huis. Als de basis ijzersterk is, is de hele song ijzersterk. Een belangrijke les voor jonge muziekmakers die een luxeprobleem hebben door de overvloed aan makkelijk toegankelijke technologie en zo vaak de essentie van een song kwijtspelen of vergeten. Als een song goed is, ga je ook niet technisch, vakmisvormd luisteren, maar ben je overweldigd door de schoonheid. Een speciale song moet al speciaal zijn aan de basis.