De pokerface van AXEL DAESELEIRE

 

 

 

Het is allemaal de schuld van James Bond. Ik had me een rokerig casino voorgesteld vol femmes fatales en kerels in dure smokings, maar in de speelzaal lijkt het eerder of ik op een studentenfuif ben terechtgekomen: T-shirts, baggy pants, zonnebrillen, bandana's en hier en daar zelfs een carnavalpak als gevolg van een verloren weddenschap. Ruim negentig percent van de spelers blijkt jonger dan vijfentwintig. De avond tevoren heb ik een snelcursus Texas Hold'em gekregen van iemand van de organisatie, maar nu ik voor het eerst live moet spelen, voel ik me toch flink zenuwachtig. Ik heb een Superman T-shirt aangetrokken, maar voel me niet echt van staal. Aan tafel zeventien ligt een stack van 10.000 chips op me te wachten. En wie we hier hebben: Axel Daeseleire speelt ook mee.

 

Daeseleire: Ik kreeg op een gegeven moment telefoon van Unibet met de vraag of ik geïnteresseerd was om te leren pokeren. Een paar vrienden hadden me al eens uitgenodigd om een avond te komen spelen, maar het was er nog nooit van gekomen, dus ik kende het spel niet echt. De mensen van Unibet stelden voor dat ik zou deelnemen aan dit toernooi, en hier ben ik dan. Het is voor mij de eerste keer. Ik wil er wel eens van proeven.

Daeseleire: Toen ik student was, speelden we Boomke Wies voor een pintje, that's it. (lacht) Pokeren is in bij studenten hé. Maar je mag je niet blindstaren op de gasten die je hier ziet rondlopen. Die spelers zijn de crème de la crème, en dat is nog wat anders dan een doorsnee student die op zijn kot zit te pokeren. Eigenlijk kan je die mannen vergelijken met topsporters. Er zijn veel studenten die voetballen, maar er zijn er maar een paar die in eerste klasse spelen, versta je? Enfin, we zien wel. Kom, we gaan spelen.

 

 

De Unibet Open is altijd een beetje Eurovisie. Aan mijn speeltafel zitten twee Zweden, twee Spanjaarden, een Fin, twee Portugezen, een Italiaan en een Pool met het gezicht van een pitbull. De dealer is - uiteraard - Tsjechisch. Het eerste uur is sterven. Ik kan nauwelijks volgen wat de spelers rondom mij doen, terwijl zij heel relaxed naar hun iPod zitten te luisteren terwijl ze pokeren. Ik observeer en fold de eerste tien hands voordat ik eindelijk ook eens een pakketje chips durf in te zetten. En kijk, niemand durft callen, zodat ik meteen mijn eerste bescheiden winst opstrijk. Een stoot adrenaline schiet door mijn lijf. Ik begin te snappen wat dit spel zo verslavend maakt. Tegen de eerste pauze, na twee uur, heb ik nog driekwart van mijn stack voor me liggen, maar ik begin stilaan door te krijgen hoe het spel in elkaar zit. Wacht maar heren, I'll be back. Ook Axel blijkt nog in de running.

 

Daeseleire: Ja, dat heeft me wel wat overweldigd. Het heeft me doen remmen, terwijl je in dit spel ook gas moet geven. Normaal gesproken ben ik nochtans een typ die volle gas geeft. (lacht)

Daeseleire: De basisregels zeker wel. Op één stommiteit na denk ik niet dat ik dom heb gespeeld. Ik heb wel een opportuniteit laten liggen om mijn stack te verdubbelen. Iemand die zelf een serieuze stack had, daagde me uit voor een all-in. Toen dacht ik: oei, hier durf ik niet op ingaan, want als ik nu verlies, ben ik alles kwijt en is het al afgelopen. Mijn winstkansen waren nochtans bijzonder hoog: ik had een straat aas-tien, en de kerel die me afblufte had twee koningen in z'n handen. Ik had die kans moeten grijpen, want ik heb gemerkt dat zo'n opportuniteit zich niet dikwijls aanbiedt. In poker moet het ijzer gesmeed worden wanneer het heet is, en op dat moment stond het roodgloeiend.

 

 

Ronde drie gaat in, en ik wil voluit gaan. Ik voel me niet langer een hulpeloos lam dat wordt verscheurd door negen aasgieren. De tegenstanders spelen vanaf nu ook vinniger. Op bijna elke hand wordt stevig ingezet. Ik krijg twee vijven en besluit te gokken. Bij de flop komt een derde vijf op tafel, dus ik verhoog mijn inzet. Drie anderen callen. De hand wordt uitgespeeld tot de showdown, en mijn three of a kind levert me een mooie pot op, zodat voor het eerst een stack voor me ligt die groter is dan het beginbedrag. Mijn zelfvertrouwen groeit, al krijg ik een standje van de dealer dat ik mijn kaarten niet genoeg afscherm. Ik speel een uurtje kabbelend verder, tot ik bij het begin van level vier meen dat mijn moment is gekomen. Ik heb twee schoppen, en bij de flop komen er nog twee op tafel. Mooie kans op een flush. De Zweed rechts van mij daagt me bij de turn uit met een all-in. Eén kans op vier dat de river een schoppen oplevert. Ik ga ook all-in. De river wordt gelegd en is effectief een schoppen. Mijn hart giert in mijn keel. Wat een thriller. Ik toon mijn flush, maar de Zweed blijkt een full house te hebben. Ik ben uitgeschakeld, maar wel met een spectaculaire showdown waar ik best mee kan leven. Ik schud de hand van de man die me heeft verslagen en besluit dat het tijd is voor een groot glas Tsjechisch bier. Twee pinten later komt ook Axel de speelzaal uitgestapt.

 

Daeseleire: Niet zo slecht voor een stel groentjes hé? Ik ben het vijfde level gestart met minder dan 2000 chips. Dan ben je wel verplicht om op een bepaald moment all-in te gaan. Ik had aas-koning in handen, en dan heb ik het gedaan. De flop, turn en river leverden helaas niets meer op voor mij, en uiteindelijk ben ik eruit gespeeld door iemand met een paartje dames.

Daeseleire: Wel, door zelf te spelen ben ik erachter gekomen dat je voor poker naast geluk ook tactiek en inzicht nodig hebt. Psychologie eveneens, maar op dat niveau zit ik nog niet. Het is veel meer dan een gokspel. Ik vind dat poker zich situeert pal in het midden tussen roulette en schaken. Op het einde van de rit zal waarschijnlijk de beste speler winnen, en niet de speler met de meeste chance. Anders waren jij en ik misschien met de pot gaan lopen. Het feit dat wij nu een interview staan te doen in plaats van te spelen, zegt genoeg zeker? (lacht)