Vlammen in de muziekraket van THE DITCH

 

 

 

Kristof: We wisten vooraf redelijk goed wat we wilden opnemen. Er zijn op het einde wel nog twee songs uitgegooid en vervangen.

Raymond: Kill your darlings! Het moest in de lijn van de plaat passen.

Kristof: De sound die we konden vatten bij ‘In this world’ bundelt voor mij het geheel van de plaat. Oscar Holleman, onze producer, heeft dat voor een groot stuk bepaald. Die is daar ook extreem consequent in.

Sven: Uptempo poprockers, hier een daar een ballad, een paar meezingers... En allemaal gelinkt via de Ditch-sound die Oscar vatte. Samen met ons natuurlijk.

Raymond: Ik ben me gaan moeien. Die jongens willen er komen, maar een hit komt niet op bestelling. Toen ik de demo van ‘Far Away’ hoorde, voelde ik: 'dit wordt iets.' En toen werd het natuurlijk nóg moeilijker om die gasten in te tomen. (iedereen lacht) Op de raket van ‘Far Away’ was niemand voorbereid. Dan moet je als groep kunnen volgen. Ik heb ze doen kiezen. Wil je muziek maken voor jezelf of muziek die ook andere mensen kan bekoren? Bij een eerste plaat moet je héél goed weten waar je mee bezig bent. Experimenteren en een wirwar van songs kan later wel.

Raymond: Van moment één tot daarnet eigenlijk. (hilariteit)

Kristof: En straks opnieuw.

Antony: Maar hij kreeg gelijk. ‘Far Away’ werd een hit, en dat had hij toch aangevoeld. We hebben verder ook maar naar hem geluisterd. Raymond heeft me muzikaal veel bijgebracht. Bands die ik niet kende en waardoor je echt anders met muziek omgaat. Door Snow Patrol ben ik nu een andere muzikant.

Kristof: We doen het samen. Raymond brengt een zanglijn aan, Sven vindt een arrangement, ik maak mijn teksten, Antony komt met een idee.

Antony: Ik kan geen noten lezen, geen gitaar of piano spelen. Maar een goeie hook zing ik gewoon voor en Raymond of Kristof vertalen dat in muziek. Werkt perfect.

Sven: Mark King, omdat ik zelf bassist ben. Twee jaar geleden heb ik die nog live gezien. Er was met moeite 300 man. Fenomenaal nochtans! Muse is ook heel straf.

Kristof: De eerlijkheid van Don McLean, zeker op zijn eerste platen. Dat is wat ik zelf hoop terug te vinden in muziek. Kings of Leon. In het middelbaar was ik een heel grote Bad Religion-fan. Velen haakten af bij Stranger than fiction, omdat het toegankelijker werd, maar die refreinen, die meerstemmigheid, die perfecte teksten... Nog altijd even straf, vind ik. Naar die plaat heb ik een jaar lang elke dag geluisterd.

Antony: Ian Paice van Deep Purple. Made in Japan beluister ik elke week toch wel een keer of drie, al twintig jaar lang. Dat is opgenomen in ’72, zonder clicktrack, zonder monitors, zonder nadien knippen en plakken. Dat is echt buitenaards! Gisteren reed ik naar Brussel en heb ik een keer of vijf naar ‘The mule’ geluisterd. Ik blijf me erover verbazen.

Raymond: Kiss, sinds jaar en dag, obsessief. Plots waren daar in de jaren zeventig die mannen met schmink op hun kop. Brian Setzer van The Stray Cats. Eric Clapton, Jimi Hendrix, forget it! Wat Brian doet op een gitaar vind ik echt fantastisch! Rockabilly is nooit het meest populaire genre geweest, maar hij is een ongelooflijke gitarist. Die gast speelt solo’s, zingt en tegelijk is hij nog een pot spaghetti aan het maken. (iedereen lacht) Zo’n flair, zo’n gemak. En ‘Wicked Game’ van Chris Isaak is het beste nummer ooit. Dat moet zo’n momentopname geweest zijn, een sfeer die hij nadien nooit meer heeft teruggevonden. Ik krijg er koude rillingen van. En Secrets of the beehive van David Sylvian is ook een fantastische plaat.