Yanina Wickmayer
Xavier Malisse en Yanina Wickmayer zijn door het Vlaamse Dopingtribunaal een gans jaar geschorst, omdat ze hun whereabouts niet ingevuld hebben zoals het hoort. Wij hadden onlangs nog een gesprek met de twintigjarige tennisster. Lees hieronder het artikel.
Voor het grote publiek is Yanina Wickmayer die jonge meid die een prachtige prestatie heeft neergezet op de US Open en daardoor een reuzensprong maakte op de wereldranglijst, maar voor haar vrienden is ze gewoon Wicky. GUIDO contacteerde de sportieveling met de Argentijnse voornaam en Oostenrijkse achternaam amper een week na haar beroemde halve finale, vond haar bedolven onder bloemen en congrats en plukte ze weg van haar fans voor een leuke babbel over koetjes, kalfjes én haar carrière.
“Ik heb het karakter en de mentaliteit om als topsporter te leven.”
GUIDO: Hoe ben je zo goed geworden?
Yanina: Ik ben eigenlijk relatief laat beginnen te tennissen, pas op mijn negende. Nu speel ik in totaal bijna elf jaar tennis. Toen mijn mama gestorven is, zijn mijn papa en ik voor twee jaar naar Amerika getrokken, waar ik tennis en studies combineerde en ook nadien, toen we terug in België waren, volgde ik les op een tennisschool. In Wilrijk was dat. Daar kregen we een aangepast programma, zodat ik dagelijks een viertal uur op de tennisbaan stond. Op mijn veertiende was ik sterk genoeg om fulltime te tennissen en door meer en meer ambitie sta ik waar ik nu sta.
GUIDO: Sindsdien is het dus al tennis wat de klok slaat?
Yanina: Dat klopt, en geloof het of niet, maar ik ben tennis nog nooit beu geweest. Ik mag elke dag doen wat ik graag doe en dat maakt van mij een heel gelukkig iemand. Weet je, er zijn altijd wel dagen dat je het een beetje moeilijk hebt, maar die moeilijke periodes maken je als mens en als sporter alleen maar sterker. Ik hoop gewoon dat ik gespaard blijf van blessures. Tot nu toe mag ik nog van geluk spreken, laten we hopen dat het zo blijft.
GUIDO: Was jouw halve finale op de US Open de mooiste ervaring tot nu toe?
Yanina: Dat was alleszins een onbeschrijflijke ervaring. Maar ook mijn eerste finale, mijn eerste titel in het professionele circuit en mijn Fed Cup-overwinning in de landscompetitie tegen Canada blijven bij.
GUIDO: Wordt het leven als topsporter onderschat?
Yanina: Zeker. Het grote publiek ziet alleen de overwinningen en niet hoe hard we trainen, maar dat is het onderdeel van mijn job dat mij het meeste doet genieten. Afzien, hard werken, doorbijten en dan beloond worden.
GUIDO: Je hebt een grote sprong op de wereldranglijst gemaakt. Zit er nog meer in?
Yanina: Mijn doel is om ooit met beide voeten stevig in de top tien te staan. Maar als mijn carrière op zijn laatste pootjes loopt, wil ik eigenlijk vooral kunnen zeggen dat ik er alles heb uitgehaald.
GUIDO: Moet je niet ontzettend veel opgeven om zulke prestaties te bekomen?
Yanina: Misschien wel, maar ik heb niet het gevoel dat ik iets mis, want buiten tennis heb ik ook nog tijd voor mezelf. Mijn sociaal leven is echt belangrijk voor mij. Ik durf af en toe wel eens uitgaan, als ik niet moet trainen tenminste, maar er zijn andere dingen die ik veel liever doe. Gewoon samen zijn met vrienden bijvoorbeeld.
GUIDO: Ben je bijgelovig?
Yanina: Ik heb wel veel dingen die altijd hetzelfde moeten zijn, ja. Als ik de court opstap, is dat altijd met de rechtervoet eerst. Ik loop nooit op de lijnen, laat tijdens de match voor mijn service de bal altijd vier keer met mijn racket en nadien vier keer met mijn handen stuiteren en kus mijn kettinkje na elke overwinning. Voor een match heb ik ook altijd wel een beetje gezonde stress. Die heb je nodig om jezelf eerst op te pompen en nadien adrenaline door je aders te laten stromen.
GUIDO: Had je leven er anders uitgezien als je in België was gebleven?
Yanina: Als ik hier was gebleven, was ik zeker ook in de sportwereld terechtgekomen, want ik heb het karakter en de mentaliteit om als sporter te leven. Misschien was ik dan geen tennisser, maar een andere sporter geworden. Who knows.
(SVR)