Sven Van Hees

 

"Sorry dat ik te laat ben," zegt Van Hees wanneer hij tien minuutjes te laat de interview-‘lounge’ (wink-wink) binnenkomt. "Volgende keer spreken we gewoon bij mij thuis af en kunnen we een uur of vier babbelen." Ons lijstje vragen laten we al na vijf minuten links liggen, want deze hypersympathieke, supergeestige muzikant is een denderend interessante spraakwaterval van ideeën, meningen en visies op muziek, leven en jullie, de jongeren!

 

Van Hees: Met deze plaat maak ik een grote rode strik rond een bepaalde periode die achter me ligt. Dit is mijn vijfde plaat en het is geen lounge, dat heb ik al door. Ik merk bij veel mensen die de plaat horen dat er deze keer ook iets extra's in zit. Pop-lounge. De vorige was meer jazz, de saxen, de fluiten. De laatste twee jaar ben ik meer aan het teruggaan naar de periode vóór mijn jazzperiode. De platen van Klaus Schulze nog eens opzetten, Tangerine Dream. Ik wil het voor mezelf interessant houden. De loungeformule heb ik stilaan gehad en het moet ook iets zijn waar ik zelf keihard in geloof. Toen drie jaar geleden electro erdoor kwam, dacht ik: tuurlijk, dat moet het zijn voor de nieuwe generatie, maar het is niet aan mij om een electroplaat te maken. Ik vind dat liegen tegen mezelf. Meer dan de helft van de electro klinkt voor mij als new beat. I've been there! Dat is iets van de nieuwe generatie. Als je nu achttien bent, is electro jouw muziek, jouw interpretatie.

 

 

Van Hees: Totaal niet. Ik snap perfect wat electro is, maar ik ga mijn carrière niet aanpassen aan de stijlen die momenteel in zijn. Wat ik ook doe, of ik het jazzy of reggae doe, je zult horen dat het van mij komt. Ik krijg veel die reactie en dat is een groot compliment, want ik vind dat alles momenteel nogal vlak wordt. Er zitten ongelooflijk goeie producties bij, ik hoor materiaal van mannekes van 18 jaar die beter klinken dan wat ik thuis in mijn studio doe. Maar het zit allemaal zo op een vlakke lijn. Computer is goed, maar het is ook maar een werktuig om muziek te maken. Ik hoor tegenwoordig te veel computermuziek. Het is goed gecompresseerd en zuiver, maar het raakt me totaal niet meer. Durf eens wat risico nemen! Aan deze plaat heb ik een jaar gewerkt en ik dacht op het einde: damn, I’m really proud of this! Zelfs als er morgen maar vijfhonderd van verkocht raken - het zal hopelijk wel meer zijn - zal het essentieel niets veranderen: ik ben trots op deze plaat! Dat is de reden waarom ik met muziek ben begonnen. Ik ben in ’84 begonnen met dat dance-new-beat-radioprogramma (het legendarische Liaisons Dangereuses - LAD). In die tijd was eigenlijk alles commercieel, zelfs Studio Brussel. Begin jaren negentig, volop new beat, zat ik in Ibiza en was ik al met house bezig. In '97 - Prodigy, Chemical Brothers - kwam ik ineens uit met een jazzy cd. Als iedereen de ene kant uit zwaaide, ging ik altijd de andere kant op, onbewust zelfs. Ik benader muziek vanuit mijn buik. Er is ook de hype in de muziekindustrie van ‘het gaat vreselijk slecht’, dus doe maar wat geld opbrengt, wat braaf binnen de lijntjes kleuren is. Ik daar inkomen, want als het morgen met mijn cd slecht gaat, is de enige die ervan zal afzien ik, Sven Van Hees. Moet ik mijn huis verkopen? Dan verkoop ik mijn huis en ga ik wel in een boom wonen! Zo benader ik mijn leven. Maar tegelijk versta ik natuurlijk perfect dat veel mensen die voor een label werken die risico’s niet meer nemen.

Van Hees: Ja, maar ondertussen ben ik zelf ook wel die machine, ik heb mijn eigen label. Ik ben doodblij dat ik die stap heb gezet… Van één ding heb ik spijt, uit heel mijn leven. Ooit eens, toen mijn moeder nog leefde, ik was een jaar of acht. Ik zei: "Mama, weet je waar de sterren vandaan komen?" Mijn moeder zei: "De sterren vallen gewoon uit de hemel en dan mag je een wens doen." Toen zei ik: "Hahahaha, da’s gewoon een meteoriet!" Mijn moeder keek me aan, haar hele wereld was om zeep. Soms moet je de mensen de waarheid niet per se vertellen. Soms kan je ze beter in de waan laten. Soms heb ik het gevoel als ik mijn eigen studio zit dat ik liever niet had geweten hoe het eraan toe gaat bij een label. Soms had ik liever mijn verdere leven gedacht: die platenfirma’s poepen mij allemaal en dat zijn allemaal klootzakken. Maar nu weet ik wat er echt gebeurt bij een label en dan is het soms even op de tanden bijten. Je moet het zo zien: wij als labelmensen zijn vandaag een hoop gekken. Als je de krant leest, zie je meteen dat 90% van de jongeren hun muziek illegaal downloadt. Dus voor die mensen hoef je het al niet meer te doen. En voor een schouderklopje doe ik het ook niet meer. Je moet het zo zien: de klant is koning. De televotinggeneratie kiest wie er in het Sportpaleis speelt, wie Idool wint… Meestal als ik ga draaien komen er mensen op af van 18 tot 70. Ik ging ergens draaien voor Music for Life in een jeugdhuis in Lier. Ik draai al lang genoeg, ik heb bijna geen commerciële platen, maar er zijn manieren om mensen aan het dansen te krijgen en die ken ik. Kwam er zo een bazeke op me af: "Heb jij die plaat?" "Nee, sorry, die heb ik niet bij." "Hahaha, wat ben jij voor een dj zeg!" En zo ging het constant! Die stonden allemaal met hun gsm naar mij. Ik ben geen jukebox hé mannen! Maar nadien dacht ik: you can’t blame ‘em, ze zijn zo gekweekt. Vroeger durfde ik niet eens op de dj afstappen! Als je drie platen draait die hen niet aanstaan aan het begin van je set, staat het meteen op Facebook en blijft de rest gewoon thuis. Je krijgt niet eens een eerlijke kans meer, het ongeduld regeert. Vroeger had uitgaan nog iets mysterieus. Je ging ‘Ze’ ontmoeten, jouw meisje, jouw lief. Nu weet je meestal al vooraf hoe ze eruitziet, welke maten en gewicht ze heeft en wat ze graag eet, hoort en drinkt.

 

 

Van Hees: Doe het zelf! Laat je door niemand ontmoedigen. Het internet is daar wel een heel goede rol aan het spelen. En als het niet goed is, dan val je toch door de mand. De hype van Justice als perfect voorbeeld, die gecensureerde clip en zo. Maar ook die grenzen verleggen zich natuurlijk steeds verder, en voor je het weet heb je Amerikaanse toestanden als Tmz.com. Op den duur is het gewoon zielig. Dan krijg je een overvloed van wardrobe malfunctions, dat je de tieten ziet van een ster, daar gaat het nu dus om. Zielig. Ik heb aandacht nodig, hup de tet even bloot, en we kunnen er weer tegen. Maar ergens moet je wel mee in heel dat circus. Je kan wel zitten spammen tot je vinger gebroken is, ‘add to friends’, ’go to my link’. Tegenwoordig heb ik dat als ik wakker word. Veertig mails, ik verwijder de spam en ik heb er nog 8 over. Naar die spam kijk ik nooit meer. Wie weet wat mis ik allemaal, maar het kan me gewoon niks meer schelen.

Van Hees: Op dat moment héél veel pijn, maar ondertussen heb ik alles terug én meer. Ik heb daarna wat geld geërfd, een klein bedrag, en toen heb ik vier weken op eBay doorgebracht met een kloppend hart: ik ga ze winnen, ik ga ze winnen! Ik heb echt een mooie collectie, maar nu koop ik geen vinyl meer. Het is gedaan. Ik kan mijn geld er niet maar aan geven. Wie zegt dat het geluid van een vinylplaat mooier is, die moet eens goed naar zijn oren laten kijken, want die is doof.