The Australian Outback

 

Neem een kaart van Australië en plaats je vinger pal in het midden. Veel kans dat je Alice Springs aanwijst, een stadje van 25.000 inwoners in het hart van Australiës Red Centre. Het is een nogal slaperig oord, uitwaaierend rond één verkeersvrije winkelstraat vol galerijen met beschilderde didgeridoos en dot paintings, koffieshops, restaurants, kampeerwinkels en tientallen doelloos rondhangende Aboriginals. Je kan eens in de droge bedding van de Todd River gaan wandelen, maar dan heb je het hier wel gezien. Toch arriveren dagelijks massa's toeristen in Alice Springs, want het is de uitvalsbasis voor een van de must-sees van Australië: Ayers Rock of Uluru (spreek uit: oeleróew), de grootste monoliet ter wereld.

 

Als je in het afgelegen Alice Springs arriveert, krijg je een 'wow, ik ben er'-gevoel, en sta je te popelen om de zon te zien opkomen boven Uluru. Maar vergeet niet dat dit Australië is, en dat de afstanden monsterachtig groot zijn. Van Alice Springs naar Uluru staat je nog een woestijnrit van - hou je vast - 428 kilometer te wachten, goed voor een hele dag monotone, maar fascinerende Outback-landschappen. Hou een oog open voor emoes, wilde kamelen en - uiteraard - kangoeroes, al zijn die hier zeker niet talrijk. Stop voor de lunch in het Stuarts Well Road House, waar de sympathieke baardaap Jim Cotterill met plezier zijn zingende en piano spelende dingo Dinky uit zijn hok zal halen, die een airke jankt terwijl jij de vliegen van je gezicht slaat. This is the Outback alright.

 

 

In het schemerdonker, vlak voor zonsopgang, is het een drukte van jewelste aan de toegangspoorten van het Uluru-Kata Tjuta National Park. Iedereen, van ongewassen backpackers in hun met graffiti bevlekte minicampers tot grote groepen Japanners en Koreanen met dure camera's, wil de zon zien opkomen boven Ayers Rock. Het is - ondanks de grote opkomst - telkens weer een magisch natuurspektakel, waarbij de monoliet in een paar minuten tijd wordt omgetoverd van een donker, massief silhouet aan de horizon tot een eerst diepbruine, dan rode en ten slotte feloranje reuzenrots van 348 meter hoog.

 

Nu je toch zo vroeg bent opgestaan, is de temperatuur nog draaglijk genoeg om meteen de tien kilometer lange wandeling rond de rots aan te vatten. Zeker doen, want dit is wellicht het hoogtepunt van je bezoek aan Uluru. Van dichtbij zie je de littekens die miljoenen jaren van erosie in de okerkleurige monoliet hebben aangebracht: kronkelende geulen waarin het (zeldzame) regenwater van de rots naar beneden stroomt, door de wind gezandstraalde grotten, formaties die aan abstracte sculpturen doen denken; achter elke uitstulping staat je een nieuwe verrassing te wachten. Voor de Anangu, de Aboriginal-stam die de traditionele eigenaars zijn van dit gebied, is Uluru een heilige plaats. Wat wij erosie noemen, zijn voor hen tastbare overblijfselen van de Dreamtime, de voorouderlijke scheppingstijd waarin het landschap werd gecreëerd door mythische wezens (ancestral spirits) die hun sporen in de rots hebben achtergelaten. Onderweg krijg je op pancartes meer uitleg over de Dreamtime, en wordt vriendelijk gevraagd om uit respect geen foto's te maken van sommige betekenisvolle rotsformaties. Al helemaal onrespectvol, want indruisend tegen de traditionele wet van de Anangu, is Uluru beklimmen. Dat doe je dus gewoon niet. Als je meer wil leren over de mythologie, het leven en de kunst van de Anangu, kan je terecht in het uitstekende Cultural Centre aan de zuidwestkant van de rots. Dit is bovendien een van de weinige plaatsen in Australië waar je Aboriginalkunst rechtstreeks van de makers kan kopen.

 

 

Op een veertigtal kilometer van Uluru liggen de Olgas (in Anangu-taal: Kata Tjuta), een verzameling rotsen die eigenlijk net zo spectaculair zijn als Uluru, en zelfs nog hoger boven de woestijn uitsteken. Ze hebben alleen de pech dat hun veel beroemdere grote broer zo dichtbij de show ligt te stelen. Het is er minder druk dan bij Uluru, en aangezien het over meerdere rotsen gaat, kan je spectaculaire wandelingen maken door honderden meters diepe kloven.

 

En dan rijd je snel terug richting The Rock, want net als bij zonsopgang troepen de toeristen ook bij zonsondergang samen om de oogstrelende kleurveranderingen te zien die de wegzakkende zon op de rots penseelt. En daar hoort uiteraard een parelend glaasje Australische schuimwijn bij.

 

Veel toeristen snellen na hun bezoek aan Uluru en Kata Tjuta meteen terug naar Alice Springs. Dat is niet slim, want een paar honderd kilometer noordelijker ligt de formidabele Kings Canyon, die deel uitmaakt van het Watarrka National Park. Dit is een buitenaards mooie plek, van het allerprachtigste dat de Outback te bieden heeft. Na een stevige klim (door lokale gidsen grijnzend Heart Attack Hill genoemd) kom je op de rand van de 300 meter diepe canyon terecht, en vandaar wordt de 6 kilometer lange wandeling alleen maar spectaculairder. Je daalt af in de beschutte Garden of Eden, waar bizarre tropische planten getuigen van de tijd toen dit woestijngebied nog vruchtbaar was. Je kan er een duik nemen in een paradijselijke billabong. Aan de andere kant van de kloof kom je in uitgestrekte badlands terecht, een fantastisch doolhof vol rode zandsteenkoepels, zover als je kunt kijken. Pas als je ook dit hebt gezien, kan je met een gerust geweten terug richting Alice Springs bollen.